Voedt hen op in de lering en vermaning des Heeren

Een zaak die wel bijzonder in onze tijd in het middelpunt mag staan, is de opvoeding van onze kinderen. Waarom? Omdat onze dagen voor onze jeugd bij uitstek boos zijn. Immers in de dagen die wij nu beleven, steken ongeloof en bijgeloof meer en meer brutaal de kop op.

Moet daar op zijn minst niet tegenover staan dat wij de ogen niet moedwillig sluiten, maar pogingen doen om onder biddend opzien dat proberen tegen te gaan? Wie daar iets van voelt en erkent, is de opvoeding van zijn kinderen geen onverschillige zaak. Die weet ook hoeveel moeilijke vragen bij de taak van de opvoeding naar voren komen. Vaders en moeders die enige kennis hebben van het bederf van eigen hart, zullen ook weten dat in het belangrijke werk van de opvoeding hun kracht tekortschiet. Maar zij zullen ook de toevlucht in noden kennen die de Heere in Zijn Woord aanwijst voor ’alle bekommernissen’.

Een oprecht christen zal nooit alleen volstaan met te erkennen dat hij onbekwaam is. ’t Zal hem uitdrijven om van de Heere bekwaamheid te vragen, maar tegelijk zal hij doen wat zijn hand vindt om te doen. Gods Woord geeft er ons meer dan eens voorbeelden van dat de taak van de ouders niet berusten, maar werken is.

De wijze Sálomo zegt: Leer den jongen de eerste beginselen naar den eis zijns wegs. Klinkt ons daarin niet het duidelijke bevel van de Heere tegen? Ook Paulus laat wat dit betreft geen onzeker geluid horen als hij beveelt als een gezant van Christuswege: Voedt hen (de kinderen) op in de lering en vermaning des Heeren. Die woorden gelden nog onverzwakt, ook voor onze tijd.

De taak van de opvoeding berust in de eerste plaats bij de vader en de moeder. Op hen rust de plicht hun kinderen van jongs af bekend te maken met de verhouding waarin de mens tot zijn Schepper staat en hen erop te wijzen dat we weer met die God in een rechte verhouding moeten komen.

Eerst worden de vaders genoemd: En gij vaders, verwekt uw kinderen niet tot toorn, maar voedt hen op in de lering en vermaning des Heeren (Éfeze 6:4). De vader is het hoofd van het gezin. Dat is scheppingsordening. Adam is eerst gemaakt, daarna Eva. De vader draagt dan ook de grootste verantwoordelijkheid voor de opvoeding. Wij sluiten daarbij vanzelf de moeder niet uit. Hoe zou dat ook kunnen? Gods Woord noemt beiden dikwijls samen. Salomo leert: Mijn zoon, hoor de tucht uws vaders, en verlaat de leer uwer moeder niet (Spreuken 1:8). De moeder is mede aansprakelijk! Maar vader is de eerste, de priester in het huisgezin, die door gedrag en wandel, door voorbeeld, leer en vermaan tucht oefent.

Psalm 127 vers 4 zegt: Gelijk de pijlen zijn in de hand eens helds, zodanig zijn de zonen der jeugd. Een kostelijke vergelijking! Een pijl, een willoos voorwerp, gedreven naar de wil van een schutter, zo zijn ook de zonen der jeugd: de jeugd is de kostelijke tijd om richting aan de opvoeding te geven. ’t Zijn evenwel pijlen in de hand van een held. Alleen hij die het gevaar ziet en er niet voor wegvlucht, kan overwinning verwachten.

Gelukkig de vader die door de nood gedreven, zich tot de Heere om uitkomst begeeft, om ook in de opvoedingstaak de kracht te mogen ervaren van het apostolische woord: Als ik zwak ben, dan ben ik machtig.

Meester A. van Bochove. Uit ’De Saambinder’ van 11 maart 1926, 25 maart 1926 en 22 april 1926.

(wordt vervolgd)

Deputaatschap Opvoeding Onderwijs en Catechese (DOOC) in samenwerking met de Werkgroep Onderwijs van het Deputaatschap KGJO (GG). Reacties naar: dooc@ggin.info

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen