Daniël, de zeer gewenste man

Toen de mannen met Daniël bij de leeuwenkuil kwamen, hebben zij hun slachtoffer meedogenloos in de kuil geworpen. Maar toen gebeurde er iets waar zij niet op gerekend hadden. Daarop wijst ons kanttekening 47 naar aanleiding van de tekstwoorden: En er werd één steen gebracht en op de mond des kuils gelegd; en de koning verzegelde denzelven met zijn ring en met de ring zijner geweldigen (vers 18). Men kwam dus speciaal met een grote steen aanzetten om die verzegeld op de toegang tot de leeuwen te leggen. Maar waarom deed men dat? Normaal lag er nooit zo’n speciale afdeksteen op de kuil, want er was een goede afsluiting aangebracht waarachter de leeuwen veilig waren opgeborgen. Laten we luisteren naar kanttekening 47. We lezen daar: ‘In de tekst staat expres uitgedrukt dat het één of een enige steen was. Te weten, een grote steen om de mond, deur of ingang van de kuil dicht en vast toe te stoppen, opdat Daniël alle middel om daaruit te kunnen komen, zou ontnomen worden. Want Daniël was vanwege zijn profetieën en uitleggingen van de dromen in groot aanzien. Het schijnt dat die booswichten terstond gemerkt hebben dat de leeuwen zich van Daniël hebben onthouden. Daarom hebben zij deze grote steen en het zegel van de koning en hun zegel daarop gezet.’

We lezen hier dat de samenzweerders iets heel opmerkelijks zagen. Zij hadden Daniël in de kuil geworpen en in plaats dat die wilde beesten zich op de profeet hadden gestort, zagen ze hem ongedeerd tussen de leeuwen zitten. Hier ging tot hun verbazing in vervulling, wat we zingen: ‘Gij zult op jonge leeuwen treên, Op giftig’ adders stappen; En, door gevaar noch vrees bestreên, Den leeuw en draak vertrappen’ (Ps. 91:6).

De boosdoeners zagen hun vijand Daniël daar zitten alsof hij tussen een kudde schapen verkeerde. Zoiets hadden ze nog nooit gezien en toen werden ze bang dat hij zich naar de uitgang van de leeuwenkuil zou begeven om op die manier alsnog in vrijheid te komen. En dát moest voorkomen worden. Vandaar dat ze een grote steen op of voor de toegang van de kuil lieten plaatsen om Daniël net zolang in de kuil te houden, totdat de leeuwen hem levend zouden hebben verslonden. Ook vertrouwden Daniëls vijanden de koning niet en daarom werd de steen verzegeld met zijn ring en met de ring zijner geweldigen opdat de wil aangaande Daniël niet zou veranderd worden (vers 18). Ze vreesden dat de koning een mogelijkheid zou zoeken om zijn vriend Daniël alsnog uit de kuil te verlossen (kanttek. 49). Vandaar de verzegeling van de steen om Daniël in de leeuwenkuil te houden! Het herinnert ons aan het feit dat de overpriesters en farizeeën bang waren dat het lichaam van de Heere Jezus door Zijn discipelen gestolen zou worden. Om dat te voorkomen, gingen zij naar Pilatus en vroegen of hij het graf wilde verzegelen tot de derde dag. Pilatus voldeed aan hun verzoek en zij heengaande, verzekerden het graf met de wacht, de steen verzegeld hebbende (Matth. 27:66). Maar een engel des Heeren kwam toe en wentelde de steen af van de deur en zat op denzelven (Matth. 28:2). De Heere Jezus kon niet in het graf gehouden worden en Daniël kon niet in de leeuwenkuil opgesloten blijven, ondanks alle voorzorgsmaatregelen.

Intussen ging het de koning aan zijn hart dat het zo met Daniël gelopen was. We lezen in vers 19: Toen ging de koning naar zijn paleis, en overnachtte nuchter en liet geen vreugdespel voor zich brengen; en zijn slaap week verre van hem. Het zat hem geweldig dwars dat de vijanden van Daniël hem zo ontzettend bedrogen hadden. Daarom kon hij het niet in bed uithouden, maar stond voor dag en dauw op en haastte zich bedroefd naar de leeuwenkuil en daar aangekomen, riep hij: O Daniël, gij knecht des levenden Gods, heeft ook uw God, Dien gij geduriglijk eert, u van de leeuwen kunnen verlossen? (vers 21).

Tot zijn verrassing hoorde hij Daniël antwoorden: ‘O koning, de Heere Die ik liefheb, heeft de muil van de leeuwen toegesloten. Ik heb uw laatste besluit niet kunnen gehoorzamen omdat ik vóór alles de Heere moest gehoorzamen. Overigens heb ik u geen schade of leed willen aandoen.’ Wat werd de koning blij. Meteen werd Daniël uit de kuil gehaald en zijn vijanden werden met hun vrouwen en kinderen erin geworpen en zij kwamen niet op de grond des kuils, of de leeuwen heersten over hen, zij vermorzelden ook al hun beenderen (vers 25). Onder indruk van het gebeurde, werd er een bevel van de koning gegeven dat men de God van Daniël moest vrezen, want Hij verlost en redt, en Hij doet tekenen en wonderen in de hemel en op de aarde; Die heeft Daniël uit het geweld der leeuwen verlost (vers 28). Opnieuw werd Daniël een voorname man in het koninkrijk van Darius, die ondanks alles zijn afgoden bleef aanhangen, en in het koninkrijk van Kores.

Zal hem Mijn gunst verzellen;

Ik zal hem redden uit d’ ellend’,

En op een hoogte stellen. (Ps. 91:7)

(Volgende keer 15. De toekomstdromen van Daniël -slot).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen