2. De wonderbare visvangst

Toen de Heere om Zich heen keek, zag Hij twee vissersbootjes liggen. De vissers waren zojuist teruggekeerd van het vissen op zee. Helaas hadden ze de hele nacht niets gevangen en nu waren ze bezig om aan de oever hun netten schoon te spoelen. De Heere Jezus kende de eigenaars van de beide boten. Zoals we uit de vorige vertelling vernamen, had de Heere reeds zes discipelen tot Zich geroepen en zij waren getuigen geweest van Zijn eerste wonder in Kana. Daarna waren er vier discipelen weer teruggekeerd naar hun oude beroep en nu trof de Heere Jezus deze vier bij het Meer van Genné saret aan, zoals dat meer ook wel genoemd werd.

De vier discipelen waren de gebroeders Johannes en Jakobus, eigenaars van de ene boot, en de anderen waren de broers Petrus en Andréas, eigenaars van het andere scheepje. De Heere Jezus hield van alle discipelen, maar in het bijzonder hield hij van Petrus, zoals dat tijdens Zijn omwandeling op aarde meer dan eens zou blijken. Dat bleek ook deze keer.

Terwijl de Heere Jezus steeds meer door de opdringende mensen naar de zeekant werd gedreven, vroeg hij aan de eigenaar van één van de scheepjes om gebruik te mogen maken van het schip. Dat scheepje was van Simon Petrus! Vanzelfsprekend stond Petrus welwillend Zijn verzoek toe en gebruikmakend van zijn schip, leerde Hij nederzittende de scharen uit het schip (vers 3). We weten niet wat de Heere Jezus gezegd heeft, maar het zijn ongetwijfeld hoogstbelangrijke woorden geweest, want: Wie is een Leraar gelijk Hij? (Job 36:22).

Nadat de Heere Zijn prediking beëindigd had, sprak Hij tot Petrus: Steek af naar de diepte, en werp uw netten uit om te vangen (vers 4). Maar Petrus stribbelde aanvankelijk tegen. Hij was een ervaren visser en de hele nacht - altijd de beste tijd om te vissen! - was hij met de anderen tevergeefs aan het werk geweest en had helemaal niets gevangen en moest hij nu op klaarlichte dag opnieuw weer het meer op? Dat was toch nutteloos? Daarom antwoordde hij: Meester, wij hebben de gehele nacht over gearbeid en niets gevangen (vers 5a). Toch vervolgde hij meteen zijn zin door te zeggen: Doch op Uw woord zal ik het net uitwerpen (vers 5b). Hij had zoveel eerbied en hoogachting voor de Heere Jezus, dat hij Hem niet alleen aansprak met de titel: Meester (Rabbi), maar ook Zijn onbegrepen raad blindelings wilde opvolgen. Meteen roeide hij in gehoorzaamheid aan Jezus’ opdracht naar dieper water.

Opnieuw werden de netten uitgeworpen en wat bleek? We lezen in vers 6: En als zij (Petrus en de andere discipel) dat gedaan hadden, besloten zij een grote menigte vissen, en hun net scheurde (dreigde te scheuren). Meteen werd de hulp ingeroepen van de andere discipelen die gauw met hun scheepje naar hen toevoeren. De gevangen vissen werden over de beide schepen verdeeld. Het waren er zoveel dat de beide boten ze nauwelijks konden bevatten en zelfs dreigden te zinken. Toen Petrus dat zag, viel hij in aanbidding aan de knieën van zijn Meester neer en riep in verwondering en uit onwaardigheid uit: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens (vers 8). Het was dezelfde uitroep die we later vernemen van de hoofdman over honderd: Heere, ik ben niet waardig dat Gij onder mijn dak zoudt inkomen (Matth. 8:8). Allen die genade ontvangen, zullen met de tollenaar instemmen: O God, zijt mij zondaar genadig (Luk. 18:13).

Petrus besefte dat de Heere Jezus werkelijk God is en ook de andere discipelen werden er diep van doordrongen. Daarom lezen we: Want verbaasdheid had hem (Petrus) bevangen en allen die met hem waren, over de vang der vissen, die zij gevangen hadden (Luk. 5:9). Hierna sprak de Heere Jezus: Vrees niet, van nu aan zult gij mensen vangen (vers 10). De Heere Jezus maakte hen met een woordspeling op hun beroep duidelijk dat zij ander werk kregen, namelijk geen vissen, maar mensen vangen. De discipelen zouden uitgezonden worden om te preken en door die prediking zouden er veel mensen tot de Heere bekeerd worden. De Heere zou door Woord en Geest velen een nieuw hart geven.

Het Evangelie is als een net dat in de zee van volken wordt uitgeworpen en de Heere zou ervoor zorg dragen dat velen in de Heere zouden geloven. Dat het alles afhankelijk was van de zegen des Heeren, was duidelijk de afgelopen nacht gebleken. De discipelen hadden de hele nacht gevist en niets gevangen! Maar toen ze het net uitwierpen in gehoorzaamheid aan de Heere vingen zij veel vis. Zo zou de Heere ook hun prediking zegenen. Vanaf dat ogenblik verlieten zij alles en volgden Hem (vers 11). Hun oude beroep werd voor altijd vaarwel gezegd om verder hun leven in de dienst van de Heere te besteden. Zij zouden de Heere gaan volgen door bezaaide en onbezaaide wegen en wat er ook gebeurde, de Heere zou hen bijstaan, hen leiden naar Zijn raad en daarna in heerlijkheid opnemen (Ps. 73:24).

Die hier bedrukt met tranen zaait,
Zal juichen, als hij vruchten maait;
Die ’t zaad draagt, dat men zaaien zal,
Gaat wenend voort, en zaait het al;
Maar hij zal, zonder ramp te schromen,
Eerlang met blijdschap wederkomen,
En met gejuich, ter goeder uur,
Zijn schoven dragen in de schuur (Ps. 126:3).

(Volgende keer D.V. 3. De opwekking van de jongen te Naïn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen