3. Elim, een oase in de woestijn

Zo teleurgesteld als zij in Mara waren geweest, zo blij en gelukkig waren ze nu in Elim. In de Bijbel staat: Toen kwamen ze te Elim, en daar waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmbomen (Ex. 15:24). Elim betekent (eiken)bomen, volgens het bijbels namenboek. Er waren twaalf waterfonteinen voor de twaalf stammen! Nu konden ze net zoveel drinken als ze maar wilden en heerlijk uitrusten onder de schaduw van het donkergroene gebladerte van de palmbomen. Zulke bladeren werden vaak gebruikt als schaduw en dakbedekking. Palmbomen kunnen wel 25 meter hoog en 200 jaar oud worden. Bovendien geven ze heerlijke dadels. Een goede, volwassen palmboom kan wel zo’n 15 tot 20.000 dadels voortbrengen. Geen wonder dat de Israëlieten in hun schik waren met zo’n aangename verblijfplaats. Hadden oud en jong in Mara gejammerd door gebrek aan water, in Elim konden ze eten en drinken zoveel ze maar wilden.

Verder lezen we van die plaats: En zij legerden zich aldaar aan de wateren. ‘Legeren’ betekent dat ze daar tijdelijk een verblijfplaats hadden. ‘Tijdelijk’, want de Israëlieten waren immers op weg naar het beloofde land Kanaän. Hoe aangenaam het voor de Israëlieten ook was, Elim was slechts een pleisterplaats, een tijdelijke plaats. Nadat ze zich aldaar verkwikt hadden en mogelijk eten en drinken ingeslagen hadden, ging de tocht weer verder. Niet Mozes, maar de Heere gaf in de vuur- en wolkkolom het sein van vertrek aan. Hij wees Zijn volk de weg naar Kanaän. Na Mara en Elim kwamen zij aan in de woestijn Sin, een zandvlakte tussen Elim en de berg Sinaï of Horeb, waar de Heere Zijn heilige wet of de tien geboden zou afkondigen. De kanttekeningen zeggen dat de woestijn Sin al de achtste legerplaats was. We kunnen dat lezen in Numeri 33: 10 en 11. Het blijkt dus dat de Israëlieten in kortere of langere tijd in plaatsen kwamen waarvan weinig of niets in Gods Woord vermeld staat.

De reeds jaren geleden (in 1935) overleden ds. G. van Reenen heeft het bekende boek: ‘De woestijnreis der kinderen Israëls’ geschreven. Hij heeft daarin alle bekende en onbekende legerplaatsen behandeld en dat zijn er in totaal 42 geweest! Volgens Numeri 33 was Mara de vijfde legering, Elim de zesde, de Schelfzee de zevende en de woestijn Sin de achtste legering.

Hoe kan ds. Van Reenen nu iets zeggen over een plaats waarvan de Bijbel niets zegt? Hij kan dat omdat hij een geestelijke betekenis aan die plaats verbindt en vervolgens de geestelijke toestand van Gods kind beschrijft. We zullen één voorbeeld geven. We lezen in Num. 33:10: En zij verreisden van Elim (de zesde legerplaats), en legerden zich aan de Schelfzee (de zevende legerplaats). Maar in Exodus 16:1 lezen we dat de Israëlieten verreisden van de zesde legering Elim naar de woestijn Sin, de achtste legering. Er wordt helemaal niets gezegd over de zevende legering. Maar ds. Van Reenen zegt er wel iets over en verklaart dan hoe de Israëlieten, toen ze voor de tweede keer weer aan de Schelfzee kwamen, zeker aan de eerste keer herinnerd zijn geworden toen de Heere op zo’n wonderlijke wijze een pad door de zee baande.

De predikant merkt dan op dat Gods kinderen vaak herinnerd worden aan gebeurtenissen die soms jaren geleden plaatsvonden. Hij haalt daarbij Psalm 63:4 berijmd aan: ‘Wanneer ik, op mijn legersteê, Aan U gedenk in stille nachten; Dan peinst mijn ziel met al haar krachten, Hoe Gij voorheen in angst en wee, Als mij de vijand wild’ omringen, Mij vaardig zijt ter hulp geweest.’ Hij geeft dus een geestelijke verklaring over de bekende en onbekende pleister- of verblijfplaatsen van de Israëlieten. We moeten dan ook niet vergeten dat de woestijnreis van de Israëlieten een afschaduwing en een beeld is van de geestelijke reis van Gods kinderen door de woestijn van dit aardse leven naar het hemelse Kanaän. Die levensgang van Gods kinderen heeft de genoemde predikant heel mooi beschreven.

Ook Gods kinderen in het Oude Testament hebben in hun land Kanaän een afschaduwing mogen zien van de hemel en zij zijn verlangend en begerig geweest naar een beter, dat is naar het hemelse vaderland (Hebr. 11:16).

Wij volgen in onze vertellingen de door de Heere beschreven gebeurtenissen zoals we die vinden opgetekend in Exodus 15, 16 en verder. Na uitgerust te hebben in de oase van Elim kwamen ze dus weer in een woestijn, namelijk in de woestijn van Sin. Toen ze daar aankwamen, was het precies een maand geleden dat ze Egypte hadden verlaten.

Ik ben, o HEER’, een vreemd’ling hier beneên;

Laat Uw geboôn op reis mij niet ontbreken (Ps. 119:10).

(Volgende keer D.V. 4. In de woestijn Sin -1)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen