Ellende, verlossing en dankbaarheid

‘Hij zegt niet alleen hoe het moet, maar ook hoe het gaat’. Woorden die wijlen onze moeder wel eens sprak als ze een preek gehoord had waarin niet alleen de mens tot bekering werd opgeroepen en verklaard werd hoe God een mens bekeert, maar waarin ook gehoord werd wat de dagelijkse praktijk van het leven der genade is: een voortdurend sterven aan zichzelf opdat het leven meer en meer buiten onszelf in Christus gevonden wordt. Een voortdurend afgebroken worden, uitgerukt worden, ontworteld worden opdat er niets zal overblijven van ons eigen werk en opdat Gods werk in Christus het enige houvast zal zijn. Ik zal die kroon omgekeerd, omgekeerd, omgekeerd stellen; ja, zij zal niet zijn, totdat Hij kome Die daartoe recht heeft, en Dien Ik dat geven zal (Ezech. 21:27). De kroon waarmee wij onszelf kronen moet van ons hoofd af. Niet eenmaal, maar dagelijks. Omgekeerd, omgekeerd, omgekeerd!

Het is de praktijk geweest in het leven van Paulus, waarvan hij spreekt in onze tekstwoorden.

Nadat hij in het zevende hoofdstuk van zijn brief aan de Romeinen de inwendige geestelijke strijd tussen de oude mens en de nieuwe mens heeft verwoord, komt hij tot de uitroep van onze tekst: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?

Zou er een diepere diepte zijn in het leven van Gods kinderen dan deze uitroep? Ik ellendig mens! Wat een bittere klacht, wat een ontstellende armoede. Zijn er geen merktekenen, geen spitse pilaren meer, Paulus? Liggen er geen Goddelijke beloften meer? Hebben eerdere versterkingen alle kracht verloren? Is het hoofd krank en het hart mat geworden?

Paulus neemt zichzelf waar als een ellendig mens, een geheel verloren, verdorven mens die erbuiten staat. Hoe neemt u zichzelf waar, als u deze regels leest. Hebt u zichzelf ooit zo gezien? Zou het niet hoogst noodzakelijk zijn dat u dit leert? Weet toch, geliefde lezer, dat moment moet toch eens aanbreken, dat God tegen u gaat getuigen, dat Gods wet tegen u gaat getuigen, dat uw eigen leven u aan gaat klagen. Ik ellendig mens. Zou er een andere weg zijn tot de verlossing, dan eerst te leren dat we verlosten moeten worden en waarvan we verlost moeten worden? Denk toch niet dat u weet wat zalig worden is, als u niet weet wat het is om rampzalig te zijn.

Maar Paulus is niet aan het begin van zijn bekeringsweg als hij deze klacht uit. Integendeel, hij is geoefend in de geestelijke strijd. Juist dat doet hem uitroepen: Ik ellendig mens. Zie ik op mezelf, dan zie ik niets dan ellende, dood, ondergang en eeuwig verderf. Het is heel wat om te leren: Ik ben de man die ellende gezien heeft (Klaagl. 3:1). Maar Paulus zegt eigenlijk: Ik ben ellende. Ik ben verdorvenheid, ik ben vijandschap, ik ben vleselijk, verkocht onder de zonde.

Maar Paulus, we hebben een goede tijding voor u. Er is een Verlosser, er is bloed gestort, er is verlossing bereid. Ja, dat hoeft u Paulus niet te vertellen, daar hij is achter gekomen. Christus is hem geopenbaard door de hemelse Vader. Maar nu verkeert Paulus in een diepte waarin u hem echt niet meer kunt opbeuren met een oppervlakkig Evangelie dat uit niets meer bestaat dan de oproep: Geloof! Zo zwaar is zijn strijd dat hij uitroept: wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?

Hoort u de vraag: Wie? Wat een werkelijkheid is dit, wat een afgrond van ontdekking. Wie? Zo laag kan het aflopen in het leven van Gods kinderen. Paulus vraagt niet: Wanneer zal ik verlost worden? Hij vraagt ook niet: Hoe zal ik verlost worden? Nee, wie? Hij weet niet meer wie hem verlossen zal uit zijn vleselijke en verdorven bestaan. De weg is verborgen, ja meer dan dat: de enige Weg, de enige Waarheid, het enige Leven is voor zo’n ziel geheel verborgen.

Toch ligt er wonderlijke geloofskennis verborgen onder deze bittere uitroep. Want als Paulus uitroept: Wie?, dan bekent hij daarmee dat hijzelf het in ieder geval niet zal zijn. Want hij is zelf ellende. Hoe zal ellende uit de ellende kunnen verlossen? Paulus zegt ook niet: wat zal mij kunnen verlossen? Nee, geen werk, geen goud of zilver kan hem verlossen. Paulus bekent met het woordje wie, dat het een persoon zal moeten zijn. Een persoon die groter, sterker, machtiger, heiliger, gewilliger is dan hijzelf. O, op de bodem van Paulus’ hart ligt de wortel der zaak: Jezus Christus, en Dien gekruisigd. Die grote, machtige, heilige, gewillige Persoon. In het hart van die Persoon strijden geen twee wetten, de wet des gemoeds en de wet der zonde. In Zijn binnenste is maar één wet. Daarom kan Paulus, dat ellendige mens, nog verlost worden.

En het is die Persoon Die door Zijn Geest in het hart van Paulus waarmaakt dat Zijn Naam Doorbreker is. Daar breekt Hij door en is het bij Paulus in één ogenblik verlossing en dankbaarheid: Ik dank God door Jezus Christus, onzen Heere. In één ogenblik vanuit de ruisende kuil op de rots gezet. De Kanttekening zegt bij Ik dank God: ‘Namelijk dat Hij mij alrede zover door Christus verlost heeft van de heerschappij der zonde, dat ik nu, hoewel de zonde mij nog aankleeft, nochtans geen gewillige slaaf derzelve meer ben, maar daartegen strijd, en die door Christus’ Geest kan overwinnen.’

Daarom, vermoeide strijder die met Paulus van harte moet uitroepen: Ik ellendig mens, wanhoop niet. Uw verlossing is nabij! God is uw Verlosser, door Christus. Christus is uw Verlosser, door Zijn werk. De Heilige Geest is uw Verlosser, door Zijn kracht. Wie zal mij verlossen? God Drie-enig zal u verlossen, wie weet hoe spoedig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen