Samenspraak over de brief van Paulus (39a)

HOPENDE: Men durft tegen Paulus’ redenering niets in te brengen, omdat men wel weet dat hij geïnspireerd is door Gods Geest en dat we daarom zijn woorden als Gods Woord hebben te aanvaarden. Als Paulus op het ogenblik nog leefde, dan zou men hem evenals Comrie te filosofisch vinden. Paulus wist ook wel dat de tegenspraak niet uit zou blijven. De Joden hebben in ongelovigheid de Christus verworpen. Toch zal hun ongelovigheid het geloof van God niet kunnen tenietdoen.

En nu gaat de apostel erop wijzen, dat de waarheid Gods door mijn leugen nog overvloediger wordt. Maar hoe word ik dan nog als een zondaar geoordeeld? De apostel heeft gezegd, dat hij spreekt naar de mens. De kanttekening zegt daarvan: ‘Dat is, naar menselijke bedenking, of oordeel, hetwelk menen zou dat God niet behoorde te straffen hetgeen Zijn eer vordert’.

We zullen proberen de apostel op een eenvoudige wijze te volgen in zijn betoog, als hij ons laat weten dat God vele Joden straft om hun ongelovige verwerping van het Evangelie der genade van Christus, daar Hij anderzijds Zijn genade te heerlijker doet uitblinken, als Hij aan anderen uit Abrahams zaad de waarheid Zijner beloften bevestigt tot hun zaligheid. Maar hier komen we natuurlijk toch weer bij de vrije verkiezing Gods terecht. Onze ongerechtigheid bevestigt Gods gerechtigheid, als Hij ons tot de zaligheid brengt. Maar is God dan nog wel rechtvaardig in het verdoemen van zovele anderen? Het ongeloof van die Joden, die zalig worden, strekt God te meer tot Zijn eer, daar Hij de heerlijkheid van al Zijn deugden daarin doet uitstralen.

Nu komt de tegenwerping van de zich verhardende Joden. Als wij dus zondigen, werken we niet tegen Zijn eer in, maar bevorderen die zelfs. Is God dan niet onrechtvaardig, als Hij toorn over ons brengt?

UITZIENDE: Zo zoekt dus de zich verhardende Jood zich te verontschuldigen. God moet toch de schuld krijgen. Men kan de leer van Gods soevereine verkiezing en verwerping niet overeenbrengen met des mensen verantwoordelijkheid. Men wil de leer van Gods Woord goed begrijpelijk en voor de mens aannemelijk maken. Men wil eigenlijk God kunnen begrijpen. Maar men meent dat God ten enenmale is gelijk als de mens. God is natuurlijk niet van onrecht te beschuldigen. Daar moeten we het allen over eens zijn. Nu, degenen die een aanstoot nemen aan de leer van verkiezing en verwerping, zouden toch ook niet graag durven zeggen dat God onrechtvaardig is. Maar daarom moet men de uitverkiezing ook zo prediken, dat die uitverkiezing voor de mens aanvaardbaar is.

De uitverkiezing is zomin als de verwerping te loochenen. Gods Woord spreekt er overvloedig van. Oud en Nieuw Testament zijn ervan vervuld. We zien het onderscheid tussen het zaad der vrouw en het zaad der slang al openbaar komen bij Kaïn en Abel. En we zien ook de vijandschap al bij Kaïn openbaar komen, als de Heere Abel en zijn offer aanzag en als Hij Kaïn en zijn offer niet aanzag. En verder zien we de scheiding doorgaan tussen verkiezing en verwerping bij Ismaël en Izak, bij Jakob en Ezau en ook onder geheel het zaad van Abraham.

Ook Nieuwtestamentisch zien we de scheiding vallen tussen verkorenen en verworpenen. Tijdens Christus’ omwandeling op aarde bleek het steeds duidelijk, dat Hij gezet was tot een val en een opstanding van velen in Israël. En Hij Die de beste Leraar was Die er ooit maar zijn kon, heeft de uitverkiezing niet verzwegen. Hij heeft het maar openlijk gezegd, dat niemand tot Hem komen kon, als hij niet getrokken werd door de Vader. Hij heeft er ook Zijn Vader voor gedankt, dat Hij deze dingen voor de wijzen en verstandigen had verborgen, maar ze de kinderkens had geopenbaard. En als Hij aan het kruis hing, dan moest de ene moordenaar ter onder scheiding van de andere moordenaar tot de erkenning komen, dat wat hem overkwam, hem rechtvaardig overkwam, waarin ook weer de uitverkiezing zich openbaarde.

En na de dood van Christus zag men de scheiding en verkiezing doorgaan in de verharding van het Jodendom en de bekering van het heidendom. En toch had God onder de Joden ook nog Zijn uitverkorenen. Hun ongelovigheid kon het geloof van God niet tenietdoen. Hij zou in het zaligen van hen, in Zijn deugden Zich uitnemend verheerlijken. Zij waren niet beter dan die Joden die in de verharding des harten doorgegaan zijn.

De verkiezing Gods is soeverein. Hij heeft niemand verkoren omdat men beter of waardiger was dan anderen. Dat maakt ook het wonder uit voor degenen die mogen geloven dat zij tot zulk een eeuwige zaligheid verkoren zijn. Neen, die verheffen zich boven anderen niet. Men kan ze van hardvochtigheid beschuldigen, maar als er ooit iets is dat hun ziel vertedert, dan is het die vrije verkiezing Gods. Ze doet hen met innerlijk mededogen neerzien op anderen, die nog in hun onbekeerde staat voortleven. Paulus predikte dan ook het Evangelie van Gods genade aan Jood en heiden. Hij wist dat die prediking niet alleen een reuk des doods ten dode zou zijn, maar ook een reuk des levens ten leven. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen