Voor dankdag

Geliefde lezer(s), wij weten allen dat we hier geen blijvende stad hebben. Mochten we maar door genade de toekomende stad leren zoeken. Hiervan kunnen we ook iets lezen in Job 5, waar Elifaz, een van de vrienden van Job, aan het woord is. Zeven dagen hadden zijn vrienden eerst gezwegen. Toen ze hun mond gingen openen, hebben ze zeker wel de waarheid gesproken en hebben Goddelijke waarheden neergelegd bij Job, maar zij beoordeelden zijn toestand zo verkeerd.

Ook in ons voorgelezen Schriftgedeelte is Elifaz daarin zuiver geweest. Hij spreekt over de tuchtigingen en kastijdingen van de Allerhoogste en wat de Heere in het leven van een mensenkind kan doen. Maar hij zet er gelijk iets tegenover, want hij zegt: Hij doet smart aan en Hij verbindt; Hij doorwondt en Zijn handen helen (vers 18). Dan gaat hij verder met de zegeningen op te tellen die een waar kind des Heeren mag hebben in dit leven. Zegeningen van Boven, gegrond op recht en gerechtigheid. Vervolgens lezen we dan in onze tekst een bijzondere zegen: Gij zult in ouderdom ten grave komen, gelijk de korenhoop te zijner tijd opgevoerd wordt. In dit woord wordt gesproken over een korenhoop en over de ouderdom. We worden dus bepaald bij de oogst. Het koren is rijp geworden, het is gemaaid en gebonden door de bindsters.

In de grondtaal staat, dat de korenhoop zou opklimmen. In het Oosten werden hiervoor ezels gebruikt, die volgepakt werden met schoven, zodat je van heel die ezel niets meer zag. Dan mocht die korenhoop opklimmen naar boven, om in de schuur verzameld te worden. Dat heeft vanzelf ook een diepe geestelijke betekenis.

We weten dat er tweeërlei weg is en ook twee soorten mensen. De Heere Jezus heeft ervan gesproken tijdens Zijn omwandeling op aarde, in de gelijkenissen van het kaf en het koren en van de goede vissen en van de kwade vissen. Om nu, met eerbied gesproken, zo’n schoof te mogen zijn, dan zal men ook koren moeten wezen. Hoe kan dat nu? Een mens van nature is onkruid; wij brengen slechts verdorven vruchten voort. Hoe ernstig heeft de Heere Jezus daarover gesproken, dat het onkruid in busselen gebonden zal worden en met vuur verbrand zal worden. Wat een ontzaglijke werkelijkheid, die daarin getekend wordt! Een werkelijkheid die we van kindse dagen af al hebben gehoord.

Er wordt dus gesproken over de ouderdom. We lezen hierover in Psalm 71: Verwerp mij niet in den tijd des ouderdoms; verlaat mij niet terwijl mijn kracht vergaat. Als je jong bent, dan grijp je naar het leven, maar als je oud geworden bent, dan denk je: wat is het leven geweest? Het is voorbijgevlogen en het is een zucht en ogenblik geweest dat we er mochten zijn.

Toch kan het uitwendig nog een bijzondere zegen zijn, als men oud mag worden en de Heere heeft ons nog zo lang gedragen en gespaard in de kring van onze familie, zodat we er nog mogen zijn voor onze kinderen en kleinkinderen, als we die mogen hebben. Echter wordt in onze tekst het geestelijk leven bedoeld: Gij zult in ouderdom ten grave komen, gelijk een korenhoop te zijner tijd opgevoerd wordt.

Toen we in Uddel woonden, werd er de eerste jaren koren rondom ons huis verbouwd. Ik heb toen geleerd: Voordat het koren rijp wordt, moet het eigenlijk in de grond afgestorven zijn. Dan moeten de wortels vergaan zijn en is er een stervensproces aan de gang. Tenslotte komt de tijd, dat het koren rijp is en gemaaid kan worden. Wat een treffend beeld van het geestelijk leven! Maar ik moet dieper doordenken. Wie zal nu dat stervende tarwegraan geweest zijn? Is dat niet die dierbare Borg, van Wie geschreven staat in Johannes 12: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort? Alzo zou de Zoon des mensen moeten sterven. O wat voor een vrucht is dan iedere tarweaar!

Dat is een vrucht van het sterven van dat Zaad, Dat Christus Zelf geweest is. Als we daarover denken, dan wordt het wonder zo groot, om door genade een tarwegraankorrel te zijn op de akker van de aarde! O, dan geloof ik toch zeker dat in deze tekst alles verklaard ligt: Gij zult in ouderdom ten grave komen, gelijk een korenhoop te zijner tijd opgevoerd wordt. Men moet sterven aan alles wat geen God en Christus is. Eer dat dit tarwegraan rijp is, moet alles afgestorven zijn. Die wortels die in de aarde zitten, moeten als het ware dood zijn. Maar om nu ook geestelijk te sterven en rijp gemaakt te worden om als een korenhoop te zijner tijd opgevoerd te worden.

Ouderdom is een zegen, maar oud worden moet wel beleefd worden. Maar we kunnen ook één ding weten uit Gods Woord: dit wordt niet elk kind van God vergund. Er zijn er die als een korenhoop rijp waren om opgevoerd te worden en die in ouderdom waren, maar niet in jaren. Voor hen gold dat zij in ouderdom waren van het leven hier op aarde. In de Engelse Bijbelvertaling staat: ‘in full age’; dat betekent: in een volle tijd van jaren. Denk aan de jonge Abia, de zoon van Jeróbeam en zijn huisvrouw, die stierf toen hij nog jong was, omdat in hem wat goeds voor de Heere werd gevonden; hij was een korenhoop, die te zijner tijd werd opgevoerd. Denk aan zoveel anderen uit de Schrift, die ook jong weggenomen zijn door de onverbiddelijke dood en als het ware al rijp waren om ingezameld te worden in de gewesten der eeuwige gelukzaligheid. Daar is de Heere vrij in, om deze zegen op Zijn tijd te verlenen: Gij zult in ouderdom ten grave komen, gelijk de korenhoop te zijner tijd opgevoerd wordt. Geliefde lezers: Wat kennen we hiervan? Zo alleen zal de eeuwige dankdag aanbreken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen