Op weg naar Kanaän

Toen vielen Mozes en Aäron op hun aangezicht en smeekten de HEERE de opstandige mensen te willen sparen, omdat zij opgestookt waren door Korach, Dathan en Abíram. Daarna kreeg Mozes de opdracht van de HEERE dat de opstandelingen zich moesten verwijderen van de woningen van Korach, Dathan en Abíram. Wijkt toch af van de tenten dezer goddeloze mannen, opdat gij niet misschien verdaan wordt vanwege al hun zonden (vers 26), riep hij de aanhangers van de drie hoofddaders toe.

Er werd naar Mozes geluisterd en hun aanhang trok zich terug, zodat de drie raddraaiers met hun gezinnen alleen kwamen te staan. Evenwel toonden de drie niet het minste berouw en Dathan en Abíram stelden zich zelfs uitdagend in de deur van hun tenten op. Toen nam Mozes het woord en sprak: ‘De HEERE zal deze opstandige mensen straffen met een bijzondere straf. Zij zullen op een buitengewone manier uit het leven worden weggenomen, want de aarde zal zich openen en zij zullen levend begraven worden. Daaruit zal blijken dat die mannen de HEERE getergd hebben!’

Nauwelijks had Mozes die woorden uitgesproken of de aarde week uiteen en Korach, Dathan en Abíram met allen die hen toebehoorden verdwenen onder luid gejammer met al hun bezittingen in de gapende afgrond. Alle Israëlieten vluchtten op hun ontzettend geschrei weg, bang om eveneens door het oordeel van de HEERE getroffen te worden. Alleen de kinderen van Korach, die mogelijk als Levieten in de tabernakel dienst deden en geen deel hadden aan de zonde van hun vader, bleven gespaard. De kinderen van Korach werden portiers, dorpelwachters en later zangers in het huis des Heeren. Heman, de dichter van Ps. 88, was een nakomeling van Korach en opperzangmeester!

Kort na de gebeurtenis verteerde de HEERE door een vuur ook de tweehonderd en vijftig mannen met hun wierookvaten. Van die vaten werd een grote koperen plaat gemaakt ter herinnering aan de vreselijke zonde van hun medeplichtigheid aan de opstand van Korach, Dathan en Abíram. Het brandofferaltaar werd ermee overtrokken en het diende als een waarschuwend teken van Gods heiligheid.

Na de straf op het oproer werd het nóg roeriger en rumoeriger in het leger van de Israëlieten dan de dagen daarvoor. Vroeg in de morgen hadden zich heel wat mensen om de tent van Mozes en Aäron verzameld. Toen de beide knechten van de HEERE informeerden naar de oorzaak van hun komst, spraken ze verwijtend en murmurerend tot hen: Gijlieden hebt des HEEREN volk gedood (vers 41). Zij wilden beweren dat het de schuld van Gods knechten was dat Korach, Dathan en Abíram met heel hun aanhang door de HEERE op een bijzondere manier gestraft waren! Zij durfden de opstandelingen zelfs het volk des HEEREN te noemen! De menigte nam in omvang toe en schaarde zich voor de tabernakel. Toen verhief zich voor de tweede maal de wolk des HEEREN voor de taber nakel en opnieuw verscheen de heerlijkheid des HEEREN (vers 42). De HEERE gebood Mozes: ‘Ga van de menigte vandaan, want nu zal Ik al die mensen in een ogenblijk verteren!’ Maar Mozes en Aäron vielen opnieuw op hun aangezichten en smeekten om het volk te sparen.

In opdracht van Mozes nam Aäron zijn wierookvat, legde er reukwerk in en liep snel naar de Israëlieten. Want wat gebeurde? Hoewel de HEERE het volk niet verteerde, brak er plotseling een dodelijke plaag onder hen uit en in korte tijd stierven er 14.700 mensen. Gelukkig dat Aäron met zijn wierookvat verzoening over de zonden van het volk deed, anders hadden er nog veel meer slachtoffers gevallen. In de Bijbel staat: Aäron stond tussen de doden en tussen de levenden; alzo werd de plaag opgehouden. En Aäron keerde weder tot Mozes aan de deur van de tent der samenkomst; en de plaag was opgehouden (vers 48 en 50). Als het werk van de verzoening niet gebeurd was, zou het hele volk uitgeroeid zijn geworden.

Wat is Aäron hier een type van de Heere Jezus, Die voor Zijn kinderen het eeuwige leven wilde verdienen, aangezien zij met de hele wereld het oordeel van de dood verdiend hadden. Wat een ontzettende straf was vooral het sterven van Korach, Dathan en Abíram. Zij stierven naar het oordeel van de Heere een ongewone dood.

In de kerkgeschiedenis kennen we ook een voorbeeld van een godzalige predikant die over zes personen die Gods kinderen vreselijk om hun geloof vervolgd hadden, het vonnis van een ongewone dood uitsprak. De predikant heette ds. Daniël Cargill (1619-1681) en hij voorspelde dat de zes personen geen gewone dood zouden sterven. De eerste man over wie de vloek werd uitgesproken was koning Karel II (1630-1685). De tweede man betrof zijn opvolger: Jacobus VII. De derde man was John, hertog van Rothes. Hij was eens een vriend van Gods kinderen, maar werd van een vriend een vijand. Toen ds. Cargill gevangen was, zwoer John hem een verschrikkelijke dood te laten sterven. Maar de predikant antwoordde: ‘Houd op met uw bedreigingen, want uw ogen zullen niet zien hoe ik sterf.’ Hierna werd de hertog ernstig ziek en schreeuwde op zijn bed uit: ‘Nu voel ik het vonnis van ds. Cargill op mij en zal er eeuwig door gebonden zijn!’ Alle personen stierven een ongewone dood.

Maar ’t aardrijk opende zijn mond

Waarmee ’t Abirams volk verslond,

En Dathans snode vloekverwanten;

Een vuurgloed stak de tenten aan

Van ’t godd’loos rot, aan alle kanten,

En deed het door de vlam vergaan (Ps. 106:10).

(Volgende keer D.V. 18. De bloeiende staf van Aäron)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen