Is Israël in nood… (1)

7 oktober 2023 staat in ons collectief geheugen gegrift. Onverwacht viel terreurorganisatie Hamas Israël binnen en vermoordde op een vreselijke wijze een groot aantal Joden en buitenlandse gastarbeiders. De regering had deze pogrom niet aan zien komen. De wereld toonde even begrip voor de ingezette tegenaanval van de regering Netanyahu. Maar al snel begon het beeld te kantelen. Het klimaat in Europa was reeds in toenemende mate Israëlonvriendelijk aan het worden en dat proces wordt momenteel versneld. Israël moet de Palestijnen met rust laten. Echter, premier Rutte beseft dat er vrede kan komen als de Palestijnen stoppen met het schieten van raketten, maar dat Israël ophoudt met bestaan als ze de terreur organisatie Hamas niet uitroeien. Hij neemt het op voor Israël en daarvoor wordt hij op het matje geroepen door de Tweede Kamer. Duidelijk is dat velen de geschiedenis van het land niet meer kennen.

Geschiedvervalsing

Het idee dat de Joden het land van de Palestijnen hebben afgepakt is historisch onjuist. Er heeft nooit zoiets als een ‘Palestijnse staat’ bestaan. Er woonden in die landstreek wel Palestijnse Joden en Palestijnse Arabieren die in feite slechts één ding gemeen hadden: ze spraken de Arabische taal. Zo hadden de ‘Palestijnen’ in de Gazastrook de Egyptische, en die op de Golanhoogvlakte de Syrische nationaliteit. Het is daarom onjuist te beweren dat het land Palestina aan de Arabische Palestijnen (en dan vooral de moslims) toebehoort. En de stelling dat de Israëli’s in 1967 ‘Palestijns gebied’ bezet zouden hebben klopt ook niet. Wat zij deden was -in wezen uit zelfverdediging- het gebied bezetten waar al vanouds zowel Palestijnse Joden als Palestijnse Arabieren gewoond hadden. Het gaat om een gebied dat toegewezen was aan Jordanië (vandaar de naam West Bank), een land dat in 1967 gereed stond om samen met een aantal andere Arabische staten Israël aan te vallen. In de oorlog die daarvan het gevolg was veroverde Israël dit gebied. Israël wilde het overigens weer afstaan in ruil voor vrede en erkenning, maar de Arabische Liga weigerde dat. Terwijl vele Arabieren de pas opgerichte staat Israël ontvluchtten (en tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen zijn ondergebracht), waren er ook vele Joden die uit de omliggende Arabische landen verdreven werden. In de nieuwe staat Israël vonden zij een nieuw en vrij thuis. Het staat Arabieren vrij om zich te vestigen in Israël. Ze voelen zich dan wellicht tweederangsburgers, ze hebben het zowel economisch als politiek veel beter dan de Palestijnen in de genoemde vluchtelingenkampen (en waarschijnlijk zelfs beter dan Arabieren in nabuurlanden). De echte problematiek in en rond de staat Israël is niet van historische, politieke of volkenrechtelijke aard, maar van religieuze aard. Gezien de misverstanden die hierover bestaan -en die bewust in stand worden gehouden- lijkt het goed wat historische en Bijbelse lijnen te schetsen.

Het beloofde land

In de eerste Bijbelboeken kunnen we lezen hoe het volk Israël het land Kanaän van de Heere heeft ontvangen. Een land, vloeiende van melk en honing. In diverse Bijbels zijn landkaartjes afgedrukt waarop de verdeling over de 12 stammen is te zien. Die kaartjes geven aan dat het land Kanaän aanzienlijk groter was dan de huidige staat Israël. Het Over-Jordaanse ligt nu in het huidige Jordanië. Ook is daarop te zien dat Gaza in Filistijns gebied ligt. Inmiddels is de situatie behoorlijk gewijzigd. De diaspora is daarvan een belangrijke oorzaak.

De diaspora

De verstrooiing van de Joden over de hele wereld wordt de diaspora genoemd. Diaspora is een oud-Grieks woord en betekent verstrooiing of uitzaaiing. Deze verstrooiing begon reeds met de ondergang van het koninkrijk Juda in 586 voor Christus. Na de vernietiging van de eerste tempel van Jeruzalem rond 587 v.Chr. door de Babyloniërs, vertrok een deel van de bevolking van Juda naar Egypte; het grootste deel van de bevolking ging in ballingschap naar Babylon. Deze ballingschap duurde zeventig jaar. In Babylon werden de Judeeërs ondergebracht in afgesloten nederzettingen, zodat zij hun tradities en religie binnen een omgeving met een ander geloof konden bewaren. Deze levenswijze, als minderheid met een eigen Joods geloof en vaak ook met een andere juridische status dan andere bevolkingsgroepen, is het karakteristieke aan de Joodse diaspora.

De Joodse Opstand

Van Babylonië en van Israël uit verspreidden de Joden in de diaspora zich in de daaropvolgende eeuwen in de wijde omtrek, tot in Rome toe. De verwoesting van de tweede tempel ten tijde van de Eerste Joodse Opstand in het jaar 70 na Chr. heeft hieraan een grote bijdrage geleverd, maar reeds daarvoor woonden er meer Joden in de diaspora dan in Israël. De grootste verspreiding, deze keer over bijna de gehele wereld, begon na de mislukte Bar Kochbaopstand in 135 na Chr., die door Julius Severus werd neergeslagen.

Na de opstand verbood keizer Hadrianus alles wat met het Joodse geloof te maken had. De sabbat en besnijdenissen werden verboden en hij doodde een groot aantal Joodse geleerden. Ook werden religieuze boekrollen op de Tempelberg verbrand. Daar kwamen ook twee standbeelden te staan, een van hemzelf en een van Jupiter. Het land kreeg de nieuwe naam Syria Palaestina. Jeruzalem kreeg de nieuwe naam Aelia Capitolina en het werd Joden verboden op straffe van de dood de stad te betreden. Hadrianus slaagde er echter niet in het Joodse geloof te laten verdwijnen. Dit kwam doordat de diaspora reeds veel eerder begonnen was. De Joden woonden overal in het hele Romeinse Rijk en beleden hun geloof in de plaatselijke synagogen. De verstrooiing zorgde ervoor dat de Joden niet konden worden uitgeroeid. (Wat verstaat gij van de voorzienigheid Gods?!)

Holocaust

De eeuwenlange gruwelijkheden die tegen de Joden bedreven zijn kwamen tot een hoogtepunt na de Eerste Wereldoorlog. Vernietigend geweld tegen de Joden (denk bijvoorbeeld aan de pogroms) gaf voeding aan het verlangen om terug te keren naar het Beloofde Land. De Joodse journalist Theodor Herzl uit Wenen had dit verlangen in 1896 onder woorden gebracht in een pamflet. Zijn geschrift ‘Der Judenstaat’ werd gevolgd door een campagne om politieke en financiële steun te krijgen voor het oprichten van een Joodse staat, waar de vervolgde Joden een toevlucht konden krijgen. Deze campagne werd Zio nisme genoemd. Dit Zionisme kreeg grote bijval door de ontwikkelingen in Duitsland. Hitler bracht een antisemitische campagne op gang. De zogenaamde Neurenberger Wetten van 1935 verklaarden het Duitse staatsburgerschap voor Joden als vervallen.

In de Kristallnacht van 9 op 10 november 1938 werden vele synagogen in Duitsland in brand gestoken en winkels van Joden verwoest. Veel Joden weken uit naar andere landen, maar ook daar waren ze niet veilig. Tijdens de Conferentie van Wannsee van 20 januari 1942 werd besloten tot massa-uitroeiing van de Joden. Er werden tijdens de Tweede Wereldoorlog 6 miljoen Joden vermoord. Oost-Europa als centrum van Joods leven en Joodse cultuur werd als zodanig vernietigd. De uitroeiing staat bekend onder de merkwaardige naam Holocaust (=brandoffer). De Joden spreken dan ook liever over de Shoah (=ramp).

Tot ziens in Jeruzalem

Het verlangen naar een eigen land werd door de Shoah nog groter. De terug keer naar het Beloofde Land kwam op gang. De gevleugelde uitdrukking ‘Tot ziens in Jeruzalem’ werd werkelijkheid.

Wie de huidige situatie eerlijk wil beoordelen, zal de eeuwenlange geschiedenis van Israël onder ogen moeten zien. We komen hier in een volgend artikel op terug.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen