De rechtvaardige Lot

Hoewel Lot een burger van Sódom was, bleven de inwoners van de stad hem toch als een vreemdeling beschouwen. Hij woonde weliswaar in het midden van een goddeloos en zede loos volk, maar hield zich ver van hun goddeloze praktijken. De apostel Petrus schrijft in 2 Petrus 2: 8: Want deze rechtvaardige man, wonende onder hen, heeft dag op dag zijn rechtvaardige ziel gekweld door het zien en horen van hun ongerechtige werken. De kanttekening zegt van hem: ‘Dat is de vrome en godzalige Lot’ (kanttek. 28). Hij was wat dat aangaat een eenling in de goddeloze stad en daarom was en bleef hij in het oog van de Sódomieten een vreemdeling, een zonderlinge man die zich met niets en niemand bemoeide.

Wilde deze zonderling hen nu vertellen hoe zij moesten leven? Dat namen ze niet en woedend schreeuwden ze: ‘Als we die mannen niet krijgen, zullen we jou pakken en je meer kwaad doen dan je gasten!’

De arme Lot maakte moeilijke ogenblikken door terwijl hij angstig voor de deur van zijn huis stond. In die moeilijke omstandigheden gaf de Heere plotseling uitkomst. Ineens voelde hij dat de beide mannen hem naar binnen trokken en de deur dicht deden. Verder lezen we: En zij (de engelen) sloegen de mannen, die aan de deur van het huis waren, met verblindheden, van de kleinste tot aan de grootste, zodat zij moede werden om de deur te vinden (vers 11). Die woorden betekenen dat de woedende Sódomieten ineens niet meer wisten waar zij waren. De Heere nam in één ogenblik hun onderscheidingsvermogen weg, zodat ze in de verste verte niet meer wisten waar zij zich bevonden. Scheldend en tierend hebben ze zich op den duur teruggetrokken, want we lezen verder niets meer over hen.

Daarna spraken de mannen (de engelen) tot Lot: ‘Nu hebben we gezien dat de inwoners van Sódom de maat hebben vol gezondigd en daarom gaan wij deze plaats verderven. Als u nog familie hebt, waarschuw hen dan zo-dat ze bijtijds met u de stad kunnen verlaten.’ Meteen ging Lot die avond op stap om zijn aanstaande schoonzoons die met zijn dochters zouden trouwen te waarschuwen. Bij hun woning aangekomen, riep hij: Maakt u op, gaat uit deze plaats, want de HEERE gaat deze stad verderven (vers 14).

Mogelijk lagen de aanstaande schoonzoons al op bed en hoorden ze hun aanstaande schoonvader roepen: ‘Kom eruit, want de Heere gaat deze plaats verderven. Wij gaan de stad verlaten, kom ga met ons en doe als wij!’ Maar de schoonzoons dachten er niet aan. Zij geloofden er helemaal niets van wat Lot zei. In de Bijbel staat: Maar hij was in de ogen zijner schoonzonen als jokkende (vers 14). Dat betekent dat zij dachten dat hij een grapje maakte en hen bang wilde maken. Ze lachten om zijn angstroep en lieten hem praten. De kanttekening merkt naar aanleiding van die woorden op: ‘Een levendig beeld van de zorgeloze en vleselijke mensen ten tijde van naderende straffen’ (kanttek. 27).

Alle onbekeerde mensen zouden in deze schoonzoons hun beeld moeten zien. De Heere zegt in Jeremía 48:11: Moab is van zijn jeugd gerust geweest, ‘het volk leefde in zorgeloosheid en in weelde,’ zegt kanttek. 27.

En in Amos 6:1 lezen we: Wee de gerusten te Sion en de zekeren op de berg van Samaría. Die ‘gerusten’ zijn ‘mensen die op hun gemak in weelde leven,’ (kanttek. 2). Van nature leeft een mens alsof er geen dood en eeuwigheid aanstaande is, ook al klinken hem de vermanende en oproepende woorden om zich te bekeren vanuit het Evangelie toe.

De schoonzoons hebben gelachen om de ernstvolle woorden van Lot. Ze lieten hem praten, deden de deur dicht en gingen weer slapen. Heel opmerkelijk is dat hun aanstaande vrouwen, de dochters van Lot, de woorden van hun vader wél hebben geloofd en met hun moeder de volgende morgen Sódom vlug hebben verlaten. Zij toonden in dat opzicht meer respect voor hun vader te hebben dan de aanstaande schoonzoons, rasechte geruste Sódomieten.

Na zijn nachtelijke reis kwam Lot weer thuis terug en dan lezen we: En als de dageraad opging, drongen de engelen Lot aan, zeggende: Maak u op, neem uw huisvrouw, en uw twee dochters, (…) opdat gij in de ongerechtigheid dezer stad niet omkomt. Maar hij vertoefde; zo grepen dan die mannen zijn hand en de hand zijner vrouw en de hand zijner twee dochters, (…) en zij brachten hem uit en stelden hem buiten de stad (Gen. 19:16).

Wat bleek Gods zorg hieruit vooral voor Zijn kind Lot. Hij had destijds de zondige steden in de vlakte van de Jordaan gekozen om daarin te wonen. Ondanks hun zware zonden die hem verdriet bezorgden en die dagelijks zijn ziel kwelden, zat hij toch nog zó vast aan al zijn aardse bezittingen die hij in Sodom had, dat de engelen hem bij de hand moesten nemen en met heilig geweld uit de stad brengen. Wat dat betrof, had hij met David wel mogen zuchten: Mijn ziel kleeft aan het stof; maak mijn levend naar Uw woord (Ps. 119:25). Maar de Heere liet Zijn kind niet aan zichzelf over en leidde hem en de zijnen uit Sódom op de weg naar de behoudenis.

D’ alwijze God beproeft weleens d’ oprechten,

En tuchtigt hen; maar elk, die ’t kwaad bemint,

Die met geweld zijn naaste durft bevechten,

Blijft steeds gehaat, tot hem de wraak verslindt.

Straks dalen vuur en strikken, wervelwind

En zwavel neer; die kelk is hun beschoren (Ps. 11:3).

(Volgende keer D.V. 8. Sodoms ondergang en Lots behoudenis)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen