Jozua, de knecht des Heeren

Terwijl Jozua hierover nadacht en mogelijk de Heere om bijstand smeekte, verscheen er ineens een Man tegenover hem met een uitgetrokken zwaard, klaar om te strijden. Moedig ging Jozua naar de hem onbekende Strijder en vroeg: ‘Staat U aan onze kant of aan de kant van de Kanaänieten?’ Hierop antwoordde de Vreemdeling: Ik ben de Vorst van het heir des HEEREN; Ik ben nu gekomen (Joz. 5:14). Meteen begreep Jozua dat het de Heere Zelf was en uit eerbied viel hij op zijn aangezicht en vroeg: Wat spreekt mijn Heere tot Zijn knecht? Daarna kreeg Jozua de opdracht om de schoenen van zijn voeten te doen omdat de plaats waarop hij stond door Gods aanwezigheid heilig was geworden.

Verder begreep Jozua uit de woorden: Ik ben nu gekomen, dat de tijd was aangebroken dat de Heere Zelf op het punt stond om Jericho op een wonderlijke manier in handen van Israël te geven. Hoe onmogelijk het hem ook toescheen dat de sterke stad ooit zou worden overwonnen, de Heere bemoedigde hem én het volk van Israël door te zeggen dat Hij, de Vorst van de hemelse legermachten, de strijd tegen Jericho zou aanbinden.

Meer dan veertig jaar geleden had de Heere tot Mozes en het volk gesproken: De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn (Ex. 14:14). Toen stond het volk voor de Rode Zee en de Heere had een pad door de woeste baren gebaand. Nu stond het volk wéér voor een onmogelijke zaak: de verovering van het machtige Jericho. Maar ook nu sprak de Heere door Zijn verschijning tot Jozua: De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn.

Hoe anders zou deze hemelse Vorst handelen dan een aardse vorst. Terwijl bij een belegering van een stad een aardse vorst loopgraven zou laten graven en af en toe pogingen zou ondernemen om met geweld in de stad te komen, zo lezen we hiervan bij de belegering van Jericho helemaal niets. De Vorst van het hemelse leger sprak tot Jozua: Zie, Ik heb Jericho met haar koning en strijdbare helden in uw hand gegeven (Joz. 6:2). Jozua’s overwinning stond al vast en de sterke stad zou hem in handen worden gegeven! Verder sprak de hemelse Vorst hóe dat alles zou gaan gebeuren. De soldaten moesten zes dagen lang rond de stad trekken en op de zevende dag moesten zij dat zeven keer doen. Bij elkaar werd er dus dertien keer om de stad getrokken!

Tijdens die rondgang moesten de zeven priesters met de ark vooropgaan, elk met een ramshoorn. Vóór de ark en de priesters moesten ‘de toegerusten‘ lopen. Waarschijnlijk waren dat de soldaten van de twee en een halve stam: Gad, Ruben en Manasse, de ‘omtrent veertig duizend krijslieden’, die als eersten door de Jordaan waren getrokken (Joz. 3:13). Daarop volgden de zeven priesters, elk met een ramshoorn, waarop zij bij het omtrekken van de stad moesten blazen. Ten slotte volgden de priesters met de ark en in de achterhoede liepen de mannen die niet rechtstreeks aan de krijg deelnamen.

De ark nam ook hier, net als bij de doorgang door de Jordaan, een centrale plaats in. Zoals we weten, wees de ark heen naar de Heere Jezus, Die met macht heerst en Zijn volk de overwinning geeft. We zingen daarvan in Ps. 3:4: ‘Gij, HEER’, alleen Gij zijt, Verwinnaar in de strijd, En geeft Uw volk den zegen.’

Er moest door de priesters geblazen worden op ramsbazuinen en niet zoals gewoonlijk op de zilveren bazuinen. De ramsbazuinen waren gemaakt van de hoorn van een ram en bij de laatste rondgang moesten de zeven priesters met hun ramshoornen een langzame klank laten horen. Jozua had het volk geboden helemaal niets te doen en zelfs geen woord uit hun mond te laten gaan tot op den dag wanneer ik tot ulieden zeggen zal: Juicht; dan zult gij juichen (vers 10).

Hierna trok het leger van Israël op de voorgeschreven manier rond de stad Jericho en op de zevende dag werd er zevenmaal om de stad gelopen, terwijl de priesters op de bazuinen bliezen. Na afloop van de zevende keer sprak Jozua tot het volk: Juicht, want de HEERE heeft ulieden de stad gegeven (vers 16). Meteen juichte het volk met een groot gejuich en de muur viel onder zich en het volk klom in de stad, een ieder tegenover zich, en zij namen de stad in (vers 20).

De zwijgende stoet mensen, de aanwezigheid van de ark en de schetterende ramshoorns die het vallen van de muren bij voorbaat reeds hadden aangekondigd, benadrukten overduidelijk dat de HEERE de overwinning voor Zijn volk behaald had en dat het opnieuw wáár was geworden: De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn. Israël had eenvoudig te geloven dat de sterke muren op hun gejuich na het laatste bazuingeschal zouden vallen en dat geloof werd niet beschaamd, want door het geloof (namelijk van Jozua en de andere vrome Israëlieten, kanttek. 73) zijn de muren van Jericho gevallen, als zij tot zeven dagen toe omringd waren geweest (Hebr. 11:30).

(Volgende keer D.V. 8 Het gedrag van Jericho en de Kanaänieten-1)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen