Meditatie

Geliefde lezer, Naar de orde van het kerkelijke jaar bevinden we ons in de lijdensweken. In deze periode overdenken we het plaatsbekledend lijden en sterven van Christus. Ook onze tekst wijst hierop. De woorden van onze overdenking spreken over een schuldoffer. Een schuldoffer was in de Oudtestamentische periode een lam dat plaatsbekledend geofferd werd voor een Israëliet die beleed gezondigd te hebben, hierover berouw had en de schuld van de zonde erkende. Door het plaatsbekledend schuldoffer was er verzoening en vergeving. De rook die van het schuldoffer opging gaf aan dat de Heere het offer aannam. Ziet u de gouden keten die opgesloten ligt in de Oudtestamentische offerdienst?

Zult u onthouden dat de Heere in 2025 nog zo werkt? De Heere stelt eerst de zonde voor ogen opdat in een weg van smeking en berouw plaats gemaakt wordt voor het Schuldoffer in Wie alleen verzoening en vergeving te vinden is. Dit Oudtestamentische schuldoffer was de schaduw van Christus, Die Zich geheel vrijwillig tot een plaatsbekledend schuldoffer gesteld heeft. Hij is het enige Schuldoffer Dat vrijwillig de dood inging om zondaren, die Hij gekregen heeft uit de verkiezende handen van Zijn Vader, maar die van nature dagelijks tegen Hem opstaan, weer met Zijn Vader te verzoenen.

Hij is het enige Schuldoffer dat plaatsbekledend onuitsprekelijke benauwdheid, smarten verschrikking en helse kwelling heeft ondergaan voor een volk dat doorleeft dit zelf te moeten ondergaan. Alleen in Hem is plaatsbekledend de hitte van God gramschap geblust, de schuld vergeven en de zonde verzoend. Hij is het enige Schuldoffer waarin de Kerk weer een liefelijke geur van geloofsvruchten kan voortbrengen en waarin ze weer aangenaam voor de Vader zijn.

Kent u Hem als het enige Schuldoffer Wiens bloed wast en reinigt van alle zonden? Is er een moment in uw leven geweest dat er door al uw eigen werk om zalig te worden een streep ging? En dat u de oneindig hoge schuld van uw zonden niet kon betalen terwijl betaling geëist werd? Weet u wat het is om rechtvaardig verloren te moeten gaan maar toch de Heere niet los te kunnen laten? Kent u de vreugde dat, toen u dacht voor eeuwig te moeten omkomen, het Schuldoffer vanuit het welbehagen naar voren trad, en u naar de mate van het geloof in het Schuldoffer mocht ontkomen? Dan kent u ook de verwondering dat zo’n zwarte, schuldige zondaar als u bent, nog zalig kan worden en dat alleen in Christus, het enige Schuldoffer Dat door de Vader verkoren werd. Onthoud toch dat buiten Jezus, het Schuldoffer, geen leven is maar een eeuwig zielsverderf. Mocht de Heere door Zijn Geest in deze lijdensweken plaatsmaken voor het enige Schuldoffer.

Van nature hebben we dit enige Schuldoffer niet nodig. Waarom niet? Omdat we geen zondaar voor God zijn. Pas als uw zonde, zonde tegen God wordt, wordt u schuldenaar aan Gods recht en wordt de roep om vergeving en verzoening geboren. Smeek dan toch of de Heere door Zijn Geest u de zonden voor ogen wil stellen opdat er plaats komt voor Christus, het enige Schuldoffer. Christus stelde Zijn ziel tot een Schuldoffer. Dit wijst erop dat Hij Zich uit liefde en bewogenheid tot een Schuldoffer stelde. Uit liefde tot Zijn Vader om Zijn gekrenkte deugden weer te herstellen is Hij vrijwillig de dood ingegaan. Maar ook uit liefde tot Zijn Kerk. De liefde van Christus is onuitblusbaar! De wateren van onze zonde, schuld, verdorvenheid, ongeloof en opstand kunnen deze liefde niet uitblussen. Hoe meer we ingeleid worden in ons boze bestaan, hoe onbevattelijker de liefde van Christus wordt. Wie zal ooit de breedte, de lengte, de diepte en hoogte bevatten van Zijn vrijwillige liefde om Zich in de dood over te geven voor goddelozen in zichzelf? Uit liefde tot Zijn Kerk heeft Hij het kruis verdragen en de schade veracht.

Al Gods kinderen wandelen op de kruisweg. Als de gevoelige tegen­woordigheid van Christus gemist wordt dan vechten we tegen het kruis en zouden we bezwijken onder het kruis. Maar als we – in eerbied gesproken – het geblaat van het Offerlam horen, dan is het kruis geen kruis meer. Dan mogen we het Lam, Dat tevens de Herder is, volgen zonder vragen. Wat wordt het hart verbroken als Hij met Zijn ogen, vervuld met liefde en trouw, omkijkt. Dan is het kruis een voertuig van Gods liefde in Christus. Dan moet men een offerande des lofs brengen: ‘U al mijn liefde waardig schatten, Wijl Gij mijn rechterhand woudt vatten. Gij zult mij leiden door Uw raad, O God, mijn heil, mijn Toeverlaat, En mij, hiertoe door U bereid, Opnemen in Uw heerlijkheid.’

Wat kan het hart ook vervuld worden met smart als we het Offerlam, beladen met mijn schuld en zonde, als het Schuldoffer gevoerd zien worden naar het brandofferaltaar van Gods toorn. Dan is het: “ik heb Zijn kroon gevlochten en Zijn beker gevuld”. Maar als we dan van Zijn lippen mogen horen: “Ik voor u daar gij anders den eeuwigen dood had moeten sterven”, dan is er verwondering en aanbidding. Hoe meer geloofsoefeningen er zijn, hoe meer verbinding we krijgen aan het Offerlam. Maar het Offerlam moet geslacht worden. Want zonder voldoening aan Gods recht is er geen verzoening.

Als de Heilige Geest de Kerk zielsbevindelijk in de voetstappen van de stervende Christus leidt, dan ondervindt men dat, ondanks alle ontvangen weldaden en alle liefdesuitgangen naar Christus – hoe groot deze ook zijn –, de schuld nog openstaat. En als het Schuldoffer er dan niet is (zoals bij de discipelen toen Christus werd weggevoerd), dan staat men alleen tegenover een rechtvaardig God Die genoegdoening eist. Dan moet men de schuld betalen en kan men niet betalen. Wat vecht men dan tegen het heilig recht. Wat een genade als de Heere als bij Jakob aan de Jabbok de heup aanraakt en men uitgestreden aan Gods zijde mag vallen. “Dan wordt verloren gaan Door God niet toegestaan. Hier wordt de Zoon gekust, Eer z’ op de weg vergaat. Hier wordt zij welbewust, Verzekerd van haar staat. Hier drinkt zij ’t Bloed des Lams, ’t welk haar in het leven laat. Hier wordt de toorn geblust, En is het: Vree met God, Door ’t offer van Zijn Zoon. O, allerzaligst lot.” Dr. Comrie noemt degenen die dit met bewustheid van de ziel mogen weten: witte raven. Toch zal een ieder kind van God, als het recht ligt, naar deze zekerheid staan. Mocht de Heere in deze lijdensweken bij velen de zonde tot schuld maken opdat er geen rust is voordat – naar de mate van het geloof – getuigd mag worden “op dit Godslam rust mijn ziel”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen