32. De wraak van de Gibeonieten

Kanaän was een vruchtbaar land, een land overvloeiende van melk en honing. Tevens een land dat onder de bijzondere zorg van de Heere stond. Toch kwamen er van tijd tot tijd schaarse tijden voor. De oude vader Jakob werd door een hongersnood gedwongen Kanaän te verlaten en met zijn hele gezin naar Egypte te trekken. Toen Mozes van ’s Heerenwege het volk van Israël de zegen toezegde indien het naar de Heere zou luisteren, sprak hij waarschuwend ook de vloek over hen uit als zij niet naar de geboden van de Heere zouden wandelen. Hij sprak o.a.: De HEERE zal u slaan met hitte en met droogte en uw hemel, die boven uw hoofd is, zal koper zijn, en de aarde die onder u is, zal ijzer zijn (Deut. 28:22 en 23).

Koning David zag het dan ook als een bijzonder oordeel van de Heere toen er een langdurige droogte optrad en er gebrek aan voedsel ontstond. Hij vroeg Hem wat de oorzaak van de duidelijke vloek was die op land en volk rustte. Door middel van de Urim en Thummim maakte de Heere hem de oorzaak van de grote droogte bekend, die al drie jaar lang aanhield. Koning Saul had dertig of veertig jaar geleden in zijn verkeerde ijver de Gibeonieten gedood, terwijl Jozua hen vierhonderd jaar geleden met een eed beloofd had dat ze mochten blijven leven. We kunnen de geschiedenis ervan lezen in Jozua 9. De Gibeonieten werden toen als houthouwers en waterputters in de dienst van de Heere aangesteld (vers 27). Maar Saul had in zijn verkeerde ijver de Gibeonieten uitgeroeid en Israël had het goed gevonden. Vanwege die bloedschuld kwam Gods toorn op het hele volk en werd het gestraft met een langdurige hongersnood. We lezen in Numeri 35:33: Zo zult gij niet ontheiligen het land waarin gij zijt; want het bloed, dat ontheiligt het land; en voor het land zal geen verzoening gedaan worden over het bloed dat daarin vergoten is, dan door het bloed desgenen die dat vergoten heeft. De bloedvergieters moesten dus naar Gods gebod met de dood gestraft worden.

Toen David de nog overgebleven Gibeonieten vroeg hoe er verzoening moest komen, antwoordden zij: ‘Laat om de Heere te bevredigen zeven zonen uit het huis van Saul in Gibea Sauls, de woonplaats van Saul, opgehangen worden’ (kanttek. 12 op 2 Sam. 21:6). Toen werden 2 zonen van Sauls bijwijf Rizpa en 5 zonen van Merab, de oudste dochter van Saul en zuster van de kinderloze Michal, aangewezen om opgehangen te worden. Doch de koning verschoonde (spaarde) Mefibóseth, de zoon van Jonathan om de eed des HEEREN. En hij (David) gaf hen (de twee zonen en vijf kleinzonen van Saul) in de hand der Gibeonieten, die hen ophingen voor het aangezicht des Heeren (2 Sam. 21:7 en 9). Op één dag stierf het hele mannelijke nageslacht van Saul en rekende de Heere af met zijn familie. Behalve van Jonathan vermeldt de Schrift geen nageslacht meer van hem.

Door het ophangen van de zeven nakomelingen van Saul werd aan de mensen de toorn van de Heere getoond, want een opgehangene is Gode een vloek (Deut. 21:23). Zij moesten blijven hangen totdat de Heere het weer zou laten regenen. Omdat de lijken er enige tijd zouden hangen, richtte Rizpa, de moeder van twee gehangenen, een tent op om overdag en ’s nachts de vogels en dieren te kunnen verjagen die op de lijken afkwamen. Zo gauw zij het gedierte bij de gehangen lichamen opmerkte, kwam ze uit haar tent en joeg de vogels en de dieren weg. Zij kon het niet aanzien dat de lichamen van haar dierbaren een prooi van het roofgedierte werden. Die moederliefde werd David aangezegd en nadat het was gaan regenen, gaf de koning bevel dat de lichamen van het kruis moesten worden afgenomen om begraven te worden. De zeven lichamen werden toen, samen met de beenderen van Saul en Jonathan, begraven in het familiegraf van Sauls vader Kis. Dat het weer was gaan regenen, was een duidelijk bewijs dat de Heere Zich had laten verbidden en ‘Hij de plaag van honger wegnam en weer regen gaf met vruchtbaarheid’ (kanttek. 29 op 2 Sam. 21:14).

Hierna vermeldt de Bijbel nog wat bijzondere overwinningen op enige Filistijnse reuzen. Omdat David toen al in de zestig jaar was en tijdens de strijd moe begon te worden, zou een reus hem op zekere dag neergeveld hebben. Gelukkig zag Abísaï het gevaar waarin de koning verkeerde en sloeg de reus dood. Afgesproken werd dat koning David voortaan niet meer aan een strijd mocht deelnemen. Zijn mannen zwoeren hem: Gij zult niet meer met ons uittrekken ten strijde, opdat gij de lamp Israëls niet uitblust (2 Sam. 21:17).

Niet lang hierna sprak David een danklied uit dat veel overeenkomt met Psalm 18, waarin hij de bewarende hand van de Heere in zijn leven erkende: Als mij bange was, riep ik de HEERE aan, en riep tot mijn God; en Hij hoorde mijn stem uit Zijn paleis, en mijn geroep kwam in Zijn oren (2 Sam. 22:7).

(Volgende keer D.V. 33. De volkstelling)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen