Jezus' Verschijning aan een Fanatieke Vijand

Al Jezus' verschijningen zijn wonderbare gebeurtenissen, die de mensen als een goddelijke verrassing overkomen. Zodra zij Hem herkennen, roepen zij vol blijde verbazing uit: "Het is de Here!" Maar de verschijning aan Paulus spant toch wel de kroon. Voor hem kwam de ontmoeting met de grote Levensvorst net zo onverwacht als een donderslag bij heldere hemel. De confrontatie was overweldigend: een hemels licht omstraalde hem en een hemelse stem riep hem bij de naam. Het was geen visioen of gezicht dat hij beleefde, maar een echte verschijning, zoals meerderen vóór hem ook ten deel gevallen was. Jezus vertoonde zichzelf in eigen persoon aan hem en sprak hem rechtstreeks aan. Het was het grote moment in zijn leven, dat hem met een blijvende verwondering heeft vervuld. Die diepe verwondering klinkt ook door in zijn getuigenis: "Maar het allerlaatst is Hij ook aan mij verschenen, als aan een ontijdig geborene". Hoe was het toch mogelijk!

Waarom was de verschijning aan Paulus zo bijzonder en zelfs uitzonderlijk? Allereerst omdat ze viel buiten de tijd die daarvoor bestemd was. Alle andere verschijningen vonden plaats in de periode tussen Jezus' opstanding en Zijn hemelvaart. Tijdens die veertig dagen manifesteerde Hij zichzelf telkens weer als de levende Heer, die de overwinning had behaald over dood en graf. Maar na Zijn opneming in heerlijkheid kwam daar een eind aan. Zijn hemelvaart betekende de afsluiting van die openbaringstijd. Op het Pinksterfeest brak het tijdperk van de Heilige Geest aan. Het kwam erop aan om te geloven zonder dat men had gezien.

Maar voor Paulus en voor hem alleen werd een uitzondering gemaakt. Want er zal inmiddels wel een jaar verstreken zijn voordat zijn grote Damascus-ervaring hem ten deel viel. Dat was een voorrecht, een onderscheiding, waar Paulus zelf met zijn verstand ook niet bij kon. Niet voor niets noemt hij zichzelf dan ook "een ontijdig geborene". Sterker nog: "de ontijdig geborene". Wij denken bij die uitdrukking als vanzelf aan een kind, dat te laat geboren is. En hij was ook inderdaad het nakomertje onder de getuigen van de opstanding. Maar het woord in de grondtekst betekent juist: de te vroeg geborene. Paulus bedoelt blijkbaar: een misgeboorte in geestelijk opzicht, onvolgroeid en nog niet levensvatbaar! Als apostel geroepen zonder eerst discipel geweest te zijn. In elk geval verscheen Jezus ontijdig aan hem: op een moment, toen niemand het verwachtte.

* Maar de verschijning aan Paulus was ook nog om een tweede reden bijzonder en uitzonderlijk. Ze viel namelijk niet alleen buiten de bestemde tijd, maar ook buiten de vaste kring die daarvoor in aanmerking kwam. Jezus verscheen immers niet aan Jan en alleman, maar alleen aan een bepaalde groep die met Hem verbonden was. Daartoe behoorden Zijn volgelingen in engere en wijdere zin. Voorzover wij weten was Zijn broer Jacobus de enige ongelovige, die Hem na Zijn opstanding met eigen ogen mocht zien. Maar al was hij geen geestverwant, hij was dan toch een bloedverwant. Maar Paulus had helemaal geen relatie met Jezus. Het is niet zeker of hij Hem tijdens Zijn openbare optreden ooit heeft gezien of gehoord. Maar het is wel zeker, dat hij Hem haatte uit de grond van zijn hart en dat hij als een bloeddorstig roofdier te keer ging tegen Zijn aanhangers. Als fanatieke vijand van de Nazarener had hij zijns gelijke niet!

En ziedaar, juist aan deze gevreesde grootinquisiteur valt de eer te beurt om de verhoogde Christus in hoogst eigen persoon te mogen ontmoeten! Speciaal voor hem ging de hemeldeur open en daalde de Heer der heren neer. Om zich aan hem bekend te maken en hem in Zijn dienst te nemen! Hij had niets, dat hem tot aanbeveling kon strekken. Hij had alles, wat tegen hem pleitte. En toch werd uitgerekend deze man uitgekozen als ambassadeur van de Koning der koningen. Was het een wonder, dat Paulus zijn leven lang niet uitgedacht en uitgesproken raakte over zoveel genade, die aan hem was bewezen? *

En dan is er ook nog een derde reden, waarom de verschijning aan Paulus zo bijzonder en uitzonderlijk was. Ze viel buiten de bestemde tijd en de vaste kring, maar ook buiten de heilige orde die tot dan van kracht was. Het was geen toeval of willekeur, dat Jezus ^vvaa//discipelen had uitgekozen om opgeleid te worden tot twaalf apostelen. Het konden er geen elf of dertien zijn. Want zij vertegenwoordigden de twaalf stammen van het volk Israël. Dat hebben zij zelf ook heel goed beseft. Want toen Judas op zo'n vreselijke manier was uitgevallen, hebben zij zijn plaats niet leeg gelaten, maar in de vacature voorzien door Matthias te kiezen als opvolger. Toen was het twaalftal weer compleet en voelden zij zich pas klaar voor de grote dingen, die komende waren.

Maar wat gebeurt er? Iets dat niemand had voorzien of mogelijk geacht! De verheerlijkte Heiland grijpt eigenhandig in. Hij stelt Paulus aan als dertiende apostel en verstoort daardoor de heilige orde, die Hij zelf destijds heeft vastgesteld. En juist deze boventallige apostel wordt de eerste onder zijns gelijken. Want hij beschouwt zichzelf wel als de minste van allen en vindt zichzelf niet waardig om de naam van apostel te dragen. Maar ondertussen kan hij toch wel vaststellen, dat hij meer gearbeid heeft dan alle anderen. Al is dat dan ook alleen te danken aan de genade van God, die met hem is! Wie kan deze hoge beschikking verklaren? Wie weet het motief van dit Koninklijk besluit? Het is een teken van Goddelijke vrij macht, die wij hebben te erkennen en te eerbiedigen. Hij doet wat goed is in Zijn ogen!

"Maar het allerlaatst is Hij ook aan mij verschenen, als aan een ontijdig geborene." Jezus' verschijning aan Paulus is niet alleen voor hemzelf, maar ook voor ontelbare anderen van het hoogste belang geweest. Dr. Kohlbrugge heeft terecht eens in een preek gezegd: "Ik zou in de ganse geschiedenis der mensheid geen gebeurtenis weten, waarin de barmhartigheid van de Here Jezus zich zó geopenbaard heeft, ook geen van zó innerlijke betekenis en zó rijk aan gevolgen, als de bekering van Paulus." Wij moeten ons beperken tot het belichten van één aspect: de overmacht van Christus' liefde en genade, die in dit feit zo duidelijk aan het licht komt! Volgens een bekend Joods gezegde is hij het allersterkst, die zijn vijand niet alleen overwint, maar ook voor zich wint, zodat die zijn vriend wordt. Zó sterk betoonde de Here Jezus zich. Want Hij maakte Paulus van een meedogenloze vervolger tot een toegewijde volgeling en van een furieuze bestrijder tot een vurige belijder. Een wonder zonder weerga!

ledere bekering is een blijk van de overmacht van Christus' liefde en genade. Ook als een weerbarstig mensenhart geleidelijk en geruisloos tot overgave komt. Maar een indrukwekkende en opzienbarende bekering als die van Paulus laat de triomf der genade helderder zien. En zulke krachtdadige bekeringen komen ook in onze tijd en in onze wereld nog voor. Enkele jaren geleden kwam in de Schotse kerk van Rotterdam een beruchte Nederlander tot geloof. Hij was lid geweest van een criminele bende en had een dubbele veroordeling tot levenslange gevangenisstraf achter de rug. Schijnbaar een hopeloos geval, maar toch door het evangelie gegrepen en voor Jezus gewonnen! En onlangs verscheen op het scherm een vrouw uit

En onlangs verscheen op het scherm een vrouw uit Peru. Zij had een tijdlang leiding gegeven aan de communistische terreurbeweging, die zich siert met de naam "Het lichtend pad". Meerdere zendingsarbeiders waren het slachtoffer geworden van deze groep, die God niet vreesde en geen mens ontzag. Zij was in aanraking gekomen met een evangelist, die met haar 74 had gesproken over de liefde van Christus tot in de dood. En dat had haar innerlijk zó aangegrepen, dat zij het vijandelijke kamp had verlaten en bij Koning Jezus in dienst was getreden.

Zulke bekeringsverhalen kunnen ons bemoedigen en dat is niet overbodig. Want wij lopen gevaar om al meer ontmoedigd te worden door de gang van zaken in de kerk en in de wereld. Ogenschijnlijk verliest onze Aanvoerder in het Avondland op bijna alle fronten. Onze jongeren worden steeds minder aanspreekbaar voor de bijbelse boodschap. Onze toonaangevende geleerden en schrijvers laten zich steeds hatelijker uit over het christelijk geloof. En zelfs de persoon van Jezus Christus wordt openlijk gesmaad en verguisd. Wie wordt nooit mistroostig en mismoedig in zo'n geestelijk klimaat? Daarom is het zaak om ons te realiseren, dat onze Heer en Heiland nog steeds grote dingen doet - hier en in alle landen! Wij mogen ondanks alles hoop en moed houden, want Jezus is de Sterkste van alle sterken!

De verschijning van Jezus heeft Paulus tot in het diepst van zijn wezen doordrongen van de overmacht van Zijn liefde en genade. Daardoor heeft hij het aangedurfd om een heidense en vijandige wereld in te trekken met de goede boodschap. Daardoor heeft hij de geestelijke strijd kunnen volhouden, hoe zwaar de tegenstand ook was. Daardoor heeft hij onverschrokken de marteldood tegemoet kunnen gaan en heeft hij stervend kunnen overwinnen. Hij had steeds voor ogen het grootse perspectief, dat op de Dag der dagen alle knie zich zou buigen voor Jezus en dat alle tong Hem zou belijden als Heer, tot eer van God de Vader!

Als wij echt geloven in de overmacht van Christus' genade, kunnen wij ook leven in de verwachting van de uiteindelijke triomf van die genade. God geve het ons en helpe ons daarbij! Want hoe licht en ruim wordt het ons om het hart, wanneer wij ten volle kunnen instemmen met het prachtige lied van vader Blumhardt:

"Toch overwint eens de genade

en maakt een einde aan de nacht.

Dan onderwerpt de Heer het kwade,

dan is de strijd des doods volbracht.

De wereld treedt in 's Vaders licht,

verheerlijkt voor Zijn aangezicht."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen