Ik heilig Mijzelf�, opdat ook zij geheiligd zijn!

EEcht verstaan doen wij de liefde van Christus pas, als wij zien, dat die liefde nooit zelfgenoegzaam, nooit doel in zichzelf wilde zijn, maar dat zij heiligende, priesterlijke, offerende liefde was. Dat wil zeggen dat zij tot God en Zijn Rijk wilde leiden. Het was liefde, die in waarachtigheid de vervulling was van de Wet. Want zo een liefde kan de naaste niet anders liefhebben dan in God. De betrekking die zij tot de naaste heeft, kan alleen maar een liefde zijn, die ondergeschikt is aan de liefde tot God. Daarom is ware naastenliefde altijd priesterlijk, offerend. En liefde, die dat heiligend karakter niet heeft, is voor de naaste geen zegen, maar een vloek. Het is geen liefde ten leven, maar ten dode.

Wanneer wij nu de liefde van Christus tot de Zijnen dat priesterlijk karakter zien hebben; wanneer wij verstaan, dat ware liefde zich altijd heiligt, om voor de naaste weg en deur tot God en Zijn Rijk te zijn; wanneer wij bij dat alles bovendien bedenken, in welk een gevaarvolle situatie de discipelen in de wereld verkeren; - dan gaan wij er iets van beseffen, wat de bijzondere betekenis is van het hogepriesterlijk gebed.

Wat was immers het gevaar, dat de discipelen in de wereld bedreigde? Dit, – dat zij door de vijandige macht van de wereld losgesneden zouden worden van de verhouding tot Christus en de Vader, en weer helemaal ingevoegd zouden worden in het gesloten wereldsysteem. Dat zij geen persoonlijke enkelingen meer zouden zijn met een eigen naam, een eigen roeping, een eigen leven, waarin zij losgemaakt en afgezonderd waren van de compacte wereldmassa en bestemd voor het Rijk des Vaders. En daarop is alle inspanning en bedenksel van de boze, als de overste van deze wereld, gericht. Om die reden neemt hij Christus gevangen en brengt Hem ter dood. Hij wil Christus’ discipelen weer voor zich hebben!

Welnu, in die situatie bidt Christus: “Ik heilig Mijzelf voor hen, opdat ook zij geheiligd mogen zijn in waarheid.” Dat kan niet anders betekenen, dan dat Christus hier in dit gebed tot Zijn Vader en ter wille van Zijn discipelen worstelt met de macht van de boze en van de dood. Hij weet, dat het ogenblik aanstaande is, dat Hij niet meer in de wereld zal zijn. Dat beklemt Hem bovenmate vanwege de Zijnen. Zolang Hij bij hen was, bewaarde Hij hen. Menselijk gesproken betekent Zijn dood dus hun ondergang. Sterven is im- mers de nacht ingaan, waar niemand meer werken kan. En omwille van Zijn jongeren benauwt Hem dat vreselijk.

Maar dan vraagt Hij in dat gebed iets ongehoords, iets onvoorstelbaars. Hij vraagt, dat, zoals de Vader Hem in Zijn leven macht gegeven heeft over alle vlees, om hun eeuwig leven te schenken (Joh. 17: 2), de Vader Hem nu ook in Zijn dood macht geeft, om eeuwig leven te schenken. Hij vraagt dus, dat de Vader dezelfde macht van Woord en Geest, die Hij in Zijn leven gehad heeft, Hem ook zal geven in Zijn dood. En dat ter wille van Zijn discipelen, opdat zij Zijn bewaring in deze wereld niet hoeven te missen!

Uit: Burger van twee werelden, Den Haag z.j. [1972], blz. 101 v.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen