Een heilige kerk?

‘Ik geloof een heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen’. Woorden die we wekelijks belijden. Grote woorden bij een werkelijkheid die vaak zo klein kan zijn. Met enige regelmaat kom je rond de kerk teleurstelling tegen. Handelen op maandag dat zo in strijd lijkt met het zondagse belijden. Gelovigen die zo anders zingen dan zakendoen. Moet ik daar dan bij horen? Zijn mensen buiten de kerk dan eigenlijk niet beter? En ja, soms is dat een makkelijk argument om jezelf afzijdig te houden. En toch herken ik die teleurstelling wel. Als je in de kerk werkt mag je getuige zijn van prachtige dingen, op ontroerende momenten. Maar er zijn ook aspecten en dynamieken die je leegzuigen. En de verleiding de boel de boel te laten knaagt. De kerk – heilig? Nou, kom anders even kijken…

Dat woordje ‘heilig’ trekt dus de aandacht. Algauw wordt gedacht aan zuiverder, beter, anders dan anders. Een heilige kerk, dat is een volmaakte kerk. Daar moet het geestelijk goed in orde zijn. Anders past zo’n karakterisering toch niet?

Zo bemoedigend is dan het begin van de Korinthebrief. De gemeente wordt daar allereerst aangesproken. ‘Geheiligden in Christus Jezus, geroepen heiligen’, lees je. Dat zijn de eerste woorden die klinken over die kerk. Dat is het heilzame van de christelijke gemeente: dat je allereerst aangesproken wordt. Dat er een Woord tot ons wordt gericht, dat vervolgens mag gaan bepalen wie wij zijn. Onze identiteit ligt niet in wat we doen, in wat er onder ons te zien is; onze identiteit ligt in wat over ons wordt uitgesproken, in dat waarmee we worden aangesproken. Geheiligd door het geloof in Christus. Niet onze offers voor God, maar Christus’ offer voor ons (Hebreeën 10:10) heiligt ons. Heiligheid, niet als iets dat je bewerkt met goed gedrag; je ontvangt het door goede genade.

Een heiligheid die losstaat van ons gedrag – dat is het hoopvolle van Paulus’ aanspraak. En tegelijk betekent dat niet dat alles kan blijven zoals het is. Nadat ze is aangesproken wordt de gemeente namelijk ook aangespoord. ‘Maar ik roep jullie ertoe op, broeders’…. Die combinatie is toch fascinerend. Heilig is voor Paulus blijkbaar niet ‘zo is het goed’. Heiligheid is hier niet hetzelfde als zuiverheid. In Christus zuiver, zeker. Maar ondertussen moet er nog altijd worden aangespoord tot verandering. Want heiligheid sluit zondigheid niet uit. Ontken de heiligheid – met ons wordt het nooit iets - en het wordt een wanhopig gebeuren. Ontken de zondigheid – nu gaan we enkel geestelijke overwinningen boeken – en teleurstelling ligt op de loer. Hier worden ze dicht bij elkaar gehouden, heiligheid en zondigheid. ‘Geheiligden in Christus Jezus, ik roep jullie ertoe op…’.

Wat een schitterende ecclesiologie! Beginnen bij te worden aangesproken, om te vervolgen met de aansporing tot verandering. Vergeet de aanspraak en het wordt activistisch en moralistisch. Alsof wij ons met ons gedrag verbeteren en omhooggewerkt krijgen. Vergeet de aansporing en het wordt gemakzuchtig en lui. Alsof genade goedkoop is geworden. Juist in het verbinden van die twee ligt diepe zegen. Het is bron van energie om ons te blijven bekeren, om te blijven zoeken naar een beter leven – niet om geheiligd te worden, maar juist omdat we door geloof geheiligd zijn. ‘Heiligen, leef heiliger!’, zou Paulus zeggen. Dát is een heilige kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen