De Boerderij Aan De Val

'En jij ook, Adri. 't Was doorgestoken kaart. Doe het niet meer, kind. Er "°et echte, reine liefde zijn en dan zal ^ Gretha niet tegenwerken, al was haar 'itverkorene arm en moest hij met hard '.erken zijn dagelijks brood verdienen. Jaar _{aan zo'n losbol!"}

.Ik wist wel, dat Louis niet bepaald M ^.^orbeeldig jongmens was, maar ™ hij zó was en zó gemeen handelen on, neen, dat is kras", zeide hij timide.

..Ik had je gewaarschuwd. Denk je .^"'jaat ik zonder enige geldige reden '«tha zou tegenwerken? Overigens, «IS voorbij en er ligt voor allen een «ae les in. En maak je heus niet berj^^ over Gretha. Die geniet nu reeds an haar reisje en denkt geen seconde et aan de voormalige uitverkorene 'ars harten."

De volgende dag vertrok Gretha, zoman en vrouw die avond met hun eeen dineerden.

öh!^ J'sginnen weer, opnieuw, Adri," 'eil t- ,^" "'^a^ar is die tijd toch geble- TV : ^ ^^^"^ ^^ twintig jaar." ..« vihd het verbazend saai, dat Gre­ * er niet is." "Als zij met Louis Van Santhoven ge trouwd was, had je haar toch ook moeten missen?"

„Piet, houd op met dat geplaag. Kun je nu niet laten, mij te herinneren aan een domme daad?"

„Erken je, dat je dom hebt gehandeld?"

„Ja 'k moet erkennen, 'k Heb notabene vandaag van Gretha heel wat moeten horen. Zij verweet mij, haar in die richting te hebben gedreven."

,,Geheel onjuist zal dat niet zijn. Maar dat kwam de aspiraties van Gretha wel in het gevlij. Me dunkt, dat Gretha nu niet te veel moet gaan verwijten.

„Dat meende ik ook," zeide zij opgelucht. „Ik erken schuld. Maar Gretha behoefde heus niet aangespoord te worden."

„Daarvan ben ik overtuigd. Maar stel je gerust, zij komt over een paar weken monter thuis en deze episode is weer voorbij. Het verblijdt mij aan de ene kant, dat je je schuldig gevoelt. Maar aan de andere kant' is het pijnlijk. Om eigen schuld wordt een mens het meest gemaand. Ik weet er van mee te praten."

Hij sprak zo eigenaardig, dat zij hem met enige verbazing aanzag. „Wat bedoel je?"

„Ik moet eens met je praten. Je weet, dat ik het die avond al had willen doen, toen dat, geval met Louis van Santhoven zich voordeed? Maar je bent toen nijdig weggelopen en sindsdien was je niet bepaald..." „Ik dacht, dat we daarover niet meer zouden spreken?" „Je hebt gelijk. Ik ben dat ook niet

„Je hebt gelijk. Ik ben dat ook niet van plan. 't Is alleen een verklaring, waarom ik nog niet heb gesproken." „Wat heb je? Iets ernstigs? Toch niet in verband met Ina? Die doet zo vreemd; ik weet niet... Ach, ik heb nooit de weg tot het hart van Ina kunnen vinden. Zij staat mijlen ver van mij af."

„Toch niet door häär schuld. Maar 't is waar: jullie karakters lopen verbazend uiteen. Ina kan het beter met mij vinden, hoewel ik daartoe nooit pogingen heb aangewend. Het kwam vanzelf."

„Zij heeft precies zulke bekrompen opvattingen als jij", meende zij, heftiger sprekend, dan zij bedoelde.

„Het is best mogelijk. Maar die heb ik mijzelf niet gegeven. Aangenomen dan, dat zij bekrompen zijn, wat nog de grote vraag is. Maar Iaat ons elkaar nu niet met verwijten overladen. Adri. Wat ik te zeggen heb, is in de grond

Wat ik te zeggen heb, is in de grond zeer ernstig. Het betreft niet Ina, hoewel zij er bij betrokken is. Het betreft mij alleen. Het gaat over mijn jeugd. Ik heb je indertijd verteld..."

Zij luisterde met gespannen aandacht, was zelfs zó vervuld van wat zij hoorde, dat zij, tegen haar gewoonte, hem niet in de rede viel en geen enkele vraag stlde dan nadat hij uitgesproken was. „Je hadt dat alles mij wel eens eerder kvmnen meedelen", vond zij.. „En kun je het goedkeuren, dat Ina brieven naar je bureau zond en mij stelselmatig er buiten liet?"

„Dat was met mijn voorkennis en toestemming, 't Is louter een gevolg van het feit, waarover ik nu niet discussieren wil, dat Ina het met jullie nooit kon vinden."

„Hm. Ik vind het toch heel vreemd. Maar 't is niet anders. Heb je me nu precies verteld, zoals het is?"

precies verteld, zoals het is?" Hij verbaasde er zich over, dat zij zijn mededelingen — alles had hij verteld, zo nauwkeurig mogelijk, geen enkel detail verzuimd — zo kalm opvatte.

„Dus jij hadt Ina niet naar Zuidstad willen hebben?"

„Zoals ik zei. 'k Heb me eerst krachtig verzet, juist om het feit, dat mijn ouders er nog konden wonen." „Maar later ben je dan toch van idee veranderd?"

„Ina hield vol. Zij schreef een brief uit Amsterdam — 'k Heb de verschillende brieven bewaard, je kunt ze alle lezen — en smeekte mij, tóch te mogen gaan. Misschien kon zij het middel we» zen, mijn ouders en miJ weer tot elkaar te brengen, 'k Weet het goed gemaakt. Adri. We zitten nu toch knus bij elkaar. Ik zal je Ina's brieven precies in volgorde voorlezen. Dan kun je je er een voorstelling van maken, hoe het gehele verloop is." Blij als een schooljongen, die geen

Blij als een schooljongen, die geen straf krijgt ^ hij had een uitbarsting verwacht, die niet geheel onverdiend zou zijn geweest — liep hij het vertrek uit en keerde weldra met de brieven terug. En las ze voor.

„Ondanks haar dwaze ideeën moet je tóch bewondering voor Ina hebben," vond zijn vrouw. „Zij houdt vol. Maar hoe kan zij not^bene tegenover haar grootvader verzwijgen, wie zij eigenlijk is! 't Is toch feitelijk een romantische historie. Piet. Als je het in een boek las, zou je het niet geloven. Maar hoe Ina er bij komt, om dat aan te pakken! Het kwam in Gretha's hersens niet op!"

„Gretha is heel anders, 't Is bij Ina een uitvloeisel van haar geloofsovertuiging. Je kunt dat niet begrijpen en 'k neem je dat ook niet kwalijk, maar ik begrijp het zeer wel." Met een raadselachtigen en tóch lief

Met een raadselachtigen en tóch liefdevolle blik zag mevrouw Neerlandt Mieras haar man aan.

,,Zou je het graag weer in orde hebben met je ouders?" vroeg zij. ,,Ei: is niets, dat ik liever verlang, Adri."

„Ik kan het begrijpen," zeide zij tot zijn grote verlichting. „Ik heb geen ouders meer, maar het zou ook mij pijn gedaan hebben, als ik van hen verwijderd was geweest." „Het verheugt me, dat je er zo over

„Het verheugt me, dat je er zo over denkt. Eerlijk gezed, ik was bang, dat je zoudt opstuiven en " „Daaraan zou je je nogal gestoord hebben! Ina en jij gingen en gaah altijC'^ jullie eigen weg." fi* „Laat ons nu niet kibbelen, Adri. I^'3<

„Laat ons nu niet kibbelen, Adri. I^'3<geef toe, dat het misschien beter wa;rvi!ï'~ geweest, als ik je direct bij het vertrei van Ina op de hoogte had gebracht hoewel het te bezien staat, of het toet zo kalm zou opgenomen zijn. Maar hc dat zij, 'k heb mijn verzuim hersteld."» Wat er verder zal gebeuren, weet ik niet, maar in elk geval sta je er niet vreemd tegenover."

„'t Is de vraag nog, of er iets gebeuren zal. Je ouders moeten over de brug komen, want jij hebt in geen enkel opzicht schuld, 't Is nu al kras genoeg, dat je Ina er heengezonden hebt, om

dat je Ina er heengezonden hebt, om eens poolshoogte te nemen. En nu zou ik je verdere voornemens ook wel eens willen weten. Ben je van plan, er heen te gaan en te smeken om vergeving voor iets, waaraan je geen schuld hebt? Dat ligt, ga ik nu vermoeden, in de lijr van je geloofsovertuiging en van die van Ina." Zij sprak nu spottend­sarcastisch,

Zij sprak nu spottend­sarcastisch, zich afvragend, hoe Gretha er op reageren zou, als zij het na haar terug komt meedeelde. Hij bleef kalm, enigszins haar spot

Hij bleef kalm, enigszins haar spot tende houding kunnende begrijpen. ,,Ik heb nog geen enkel plan. W'ïA.'r op nadere berichten van Ina.."' „Je beweert, dat jft ­vader het stru

„Je beweert, dat jft ­vader het stru kelblok is, maar je moeder dan? Waai om kan zij niet schrijven?" (Wordt vervolgd!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen