Schrammetje

Als het Jaar ten einde loopt, komt Schrammetje meestal In het gedrang. Dan vallen er door de feestdagen een paar nummers van de krant weg en is er in de wèl verschijnende bladen vanwege de ontelbare nieuwjaarswensen geen plaats voor de metselaar. Als je zo'n dikke nieuwjaarskrant openslaat krijgt Je altijd de indruk dat ieder het met zijn medemensen toch zo wèl meent en zou men niet zeggen dat er zoveel haat en en nijd onder het mensdom leeft. Dit laatste ia geen verschijnsel alleen van onze tijd, want van een oude dichter laa Ik eens:

„Als haet en nljdt In deese tijdt Kon brande: Daer was geen hout Waer 't nog so kout Van doen in deesen lande!"

Neen, vanaf het tijdstip dat Kam zijn broeder Abel doodsloeg tot het einde der wereld zal de wangunst er zijn. Niettemin mogen we onze bekenden zeer zeker bij de aanvang van een nieuwjaar alle goeds toewensen. Ook Schram wil bij de vele wensen nog de zijne voegen en hoopt dat alle lezers van de krant een rijk gezegend Jaar beschoren Is, ongeacht of ze zijn wekelijkse krabbel willen lezen of deze zelfs geen blik waardig keuren!

Ja, In letterlijke zin genomen heeft het vervlogen jaar wel iets te wensen over gelaten op maatschappelijk terrein. Laat ons hopen, dat wat 1949 ons niet bracht — in goede zin wel te verstaan — het aangevangen Jaar dit mag vergoeden. Er zijn in het vergleden jaar vele plannen gemaakt, welker verwezenlijking echter is afgestuit op financiële onmacht. Het geld verantwoordt alles. Daar wist zelfs Salomo in zijn tijd al van mee te praten. Bn de financiën van ons lan^ Staan er nog maar bar slecht bij. De plannen die te dien opzichte door onze regering zijn gemaakt, komen denkelijk falikant uit. Nog steeds worden we door meneer Marshall op de been gehouden en het ziet er niet naar uit dat we in 1952 op eigen benen zullen kunnen staan. Zo wijs is Schram niet van zichzelf, maar hij heeft gelezen dat grote heren, die goed kunnen rekenen en knappe bollen hebben, de toestand verre van rooskleurig inzien. En als we 't beleven mogen is 't gauw 1952. Dan laat meneer Marschall ons los en wee als we dan vallen! ^tel V eens voor dat men een drenkeling tracht te redden door hem een reddingshaak onder de oksels te duwen en zo tegen de steile walkant op te trekken. Alle omstanders Juichen en achten hem reeds gered. Maar plots, als de drenkeling bijna boven is, laat de man die hem vast heeft, de haak los. Dan valt de uitgeputte ongelukkige dieper dan ooit! En wordt het een geweldige toer om hem weer grond onder de voeten te bezorgen! Zo staat het er nu met Nederland ook bij. Wat heb je aan een loonsverhoging van vijf procent, als de goederen en levensmiddelen tien procent en meer duurder worden? Krijg ik daar een leuk prentenboekje in handen dat Zijne Excellentie de Minister van Economische Zaken door Jo Spier heeft laten tekenen. Daarin wordt ons uitgebeeld dat iedere Amerikaan per Jaar 85 gulden neertelt om het oude Europa weer op te lappen. Om dat geld aan te nemen is geen kunst, zegt het boekje, maar we moeten aanpakken. Aanpakken, aanpakken en nóg eens aanpakken staat er! Maar wat we dan wel moeten aanpakken kan ik in het hele boekje niet lezen! Kop óp! De schouders er onder! De handen uit de mouwen! Op eigen benen! Niet op grote voet! Zó hoort het! Dat staat allemaal bij een potige Volendammer met grote uitroeptekens er achter. Flink gezegd, hè? Maar ik mis weer een aanwijzing, hoe het aangelegd moet worden als de minister van Economische Zaken je hoofd naar boven wil hebben en de welbekende minister van Financiën het door middel van belastingballast naar beneden drukt.

En als je dan je schouders er onder wilt zetten en de handen uit de mouwen wilt steken om te trachten op eigen benen te staan, dan is daar ook nog een minister van Justitie, die je door middel van zijn politiecorps op de bon laat slingeren bijgeval ge het wagen durft eens een uurtje ongevraagd, maar soms hoog nodig over te werken. En zijn er nog allerlei belemmerende bepalingen die door Sint Bureaucratius een gezond zakenleven in de weg worden gelegd. Zo'n prentenboekje uitgeven is heel aardig, maar ik geloof dat het weggegooid geld is. De minister van Econ. Zaken had het bedrag dat er aan besteed is beter aan collega Lieftlnck kunnen geven. De kleuters in de kinderstoel krijgen

De kleuters in de kinderstoel krijgen •Joch wel een prentenboekje! En waar het voor nodig Is om van de 20 pagina's van dat reclameboekje er 10 blanco te laten is me ook een raadsel. Als we op bescheiden voet moeten leven, moet de Overheid daarin zéker een voorbeeld geven en geen papier ver» kwisten. Tenslotte moet Schrammetje CS. al die blanco velletjes betalen! En de bedrukte er bij!

Zo stelt 1950 ons weer voor heel wat problemen, die niet gemakkelijk op te lossen zullen zijn. Indien er al een oplossing gevonden wordt! Want de mogelijkheid is niet uitgesloten, dat vele handen, die graag aan zouden willen pakken, werkeloos zullen blijven. Daar gaat het al aardig op lijken, als we de werklozenstatistieken eens nagaan. Dan is 'n boekje over aanpakken en nóg eenS; aanpakken een aanfluiting!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen