Avontuur in oud China

Ook bemerkte hij, dat de hulp voor zijn aanvaller steeds naderbij kwam. Op het gele gezichte dat zo dicht bij het zijne was zag hij reeds een grijns van overwinning, want de twee andere vervolgers waren reeds op de brug. Met grote inspanning draaide hij de hand die het mes hield, naar achter, totdat zijn aanvaller met een kreet van pijn het liet vallen. In minder dan geen tijd greep hij nu de Chinees beet en wierp hem letterlijk voor de voeten van de twee mannen, die te hulp waren gesneld en reeds aan het einde van de brug gekomen waren.

Hij hoorde de schok, maar ook het geluid van brekend hout. In volle vaart waren de beide mannen over de voor hun voeten geworpen vriend gestruikeld en tegen de smalle letming van de brug aangetuimeld. Natuurlgk was deze daar niet tegen bestand en de beide aanval>lers tolden in het water. Forsyth liep zo hard hij kon zijn metgezellen achterna, totdat hij het geluid van voetstappen hoorde.

„Dat zal het meisje met haar vader zijn!"

Plotseling hield dit op. Op de hoek van een straat gekomen, zag hij bij het licht van een lantaarn, twee gestalten, die van Barrington en zijn dochter. Hij ging nu weer tot de gewone stap over en hoorde de stem van het meisje smekend en dringend zich richten tot haar vader. „Vader, gaat u toch terug! U moet

„Vader, gaat u toch terug! U moet terug gaan!"

„Moeten?" vroeg de ruwe stem van Barrington weer. „Waarvoor: moeten?" „Ga toch terug vader. Ik kan nu de

„Ga toch terug vader. Ik kan nu de weg alleen wel vinden en Dr Forsyth verkeert in levensgevaar. Gaat u hem toch helpen!" „Dank je wel, hoor. Een zendeling

„Dank je wel, hoor. Een zendeling minder in Chüia zal geen verlies zijn. De kerel moet zichzelf maar "

„O, gelukkig, daar is hij. Wat ben ik daar blij mee!" Toen zijn dochter hem in de rede

Toen zijn dochter hem in de rede viel, keerde Barrington zich om en zag op enkele schreden van zich verwijderd de zendeling. „Zo dokter", zeide hij, onbeschaamd.

„Zo dokter", zeide hij, onbeschaamd. „We hadden het juist over je.'-'

„Zoals ik hoorde", antwoordde Forsyth droogjes.

„Welnu, je komst maaJtt een eind aan ons gesprek en ik denk, dat we het beste doen, als we verder gaan," zei de koopman, zonder zich te bekommeren over hetgeen de ander wel van hem denken zou. Dick Forsyth keek naar het meisje.i

Dick Forsyth keek naar het meisje.i Haar gezicht stond pijnlijk en het was hem duidelijk, dat zij zich schaamde over het gedrag van haar vader. Met het verlangen, om haar gerust te stellen, liep hij met haar mee en terstond zeide zij: „Ik ben blij, dat u veilig en wel hier zijt." „En ik ben blij, dat u veilig en wel

„En ik ben blij, dat u veilig en wel hier is',, merkte zij lachend op.

„Vertel nu eens, wat er gebeurde, dokter".

„Niet zo heel veel", antwoordde hij met een lach. „Een van die mensen probeerde mij met zijn mes te bewerken, maar ik dwong hem, het te laten, vallen. Vervolgens wierp ik hem zijn makkers voor de voeten. De brug brak en zij vielen in het water. „Vervolgens", besloot hij met een lachje, „liep ik weg".

„U is heel dapper", zei het meisje met bewonderenden blik.

„Kom, kom", gaf hij ten antwoord. „Dat is voor het eerst dat ik een zendeling heb ontmoet, die een beetje meer moed heeft, dan een spitsmuis", voegde Barrington er aan toe, die de woorden van zijn dochter had opgevangen.

„Dan heeft U nog niet veel zendelingen ^ntmoet", zei Forsyth langs zijn neus weg.

Een lichte handdruk deed hem opzien en hij zag de donkere ogen van het meisje op zich gericht met het verzoek niet. door te gaan. Daarom vervolgde hij niet, maar lachte schamper en zeide: 't Zou verloren tijd zijn, u te overtuigen

Mr Barrington, maar in ieder geval zult u het overige van uw leven iets aan een zendeling te danken hebben. Ik moet u hier verlaten. Aan de overzijde van de straat is mijn hotel".

„En het onze ook", gaf het meisje verheugd ten antwoord. „Is dat Zo?" De ogen van de dokter

„Is dat Zo?" De ogen van de dokter gaven reeds het genoegen te kennen, dat hem dit nieuwtje gaf. „Dan zullen we elkaar spoedig terugzien en " Daar was een plotselinge onderbre

king. Toen het meisje sprak, liep een Chinees, die in de schaduw van het hotel had gestaan, naar Barrington toe en begon zo vlug in het Chinees met deze te praten, dat Forsyth er niets van ma^ ken kon. Barrington antwoordde met enkele woorden en wendde zich vervolgens tot zijn dochter.

„Kom, Kathlijn, we hebben geen tijd meer te verliezen". Meteen greep hij zijn dochter bij de

Meteen greep hij zijn dochter bij de arm, liep haastig met haar naar binnen en gaf de Chinees een teken hem te volgen. Om Dr Forsyth scheen hij zich niet meer te bekommeren.

Deze keek het drietal verbaasd na.~ Toen hij het hotel binnen trad waren alle drie reeds verdwenen, maar werd hij aandachtig gadegeslagen door de mandarijn, die met Kathlijn Barrington had gepraat in het „Paleis van de tienduizend genoegens."

HOOFDSTUK III. Toen Dr Forsyth naar de trap stapte zag hij ook de figuur in het zijden kleed. Kathlijn Barrington had gezegd, dat het de gouverneur van de provincie was, waar zijn nieuwe werkkring zou zijn. Van terzijde nam hij hem terdege op, terwijl hij speelde met een keurige waaier van ivoor en zijde.

Toen Forsyth zijn mandarijn passeerde, wuifde Li-Weng-Ho naar hem met zijn waaier, de Chinese manier van groeten. Daar de zendeling geen waaier bij zich had boog hij beleefd. ,,Zo, Dr Forsyth u is aan de gevaren

,,Zo, Dr Forsyth u is aan de gevaren van de stad ontkomen?" zei de mandarijn met een deftig glimlachje.

Li-Weng-Ho sprak in het Engels met een licht accent. Dick Forsyth was enigszins verbaasd minder door de laai, waarin hij werd toegesproken dan wel doordat de mandarijn blijkbaar zijn naam wist.

Hij verborg zijn verrassing achter een glimlachje en antwoordde: „Ik ken de omgeving hier nogal goed. En daar juffrouw Barrington haar vader moest opzoeken vergezelde ik haar." „O zo".

De ogen van Li-Weng-Ho keken Forsyth met ijskoude blik aan. Zijn gezicht was totaal zonder uitdrukking en omtrent de oorzaak van die uitroep kon de Engelsman slechts onzekere gissingen maken. Ineens evenwel scheen het ge zicht voor hem te ontdooien en iets, dat op een glimlach moest lijken, ve!> scheen op het gezicht van de mandarijn. „Dr Forsyth u wilt zeker wel een

„Dr Forsyth u wilt zeker wel een kopje thee met mij drinken?" Hoewel hij door deze onverwachte uit

Hoewel hij door deze onverwachte uitnodiging ten zeerste verrast werd haastte hij zich, haar aan te nemen, daar het voor zijn werk van het groot belang kon zijn, van deze man iets meer te weten. „Het zal mij zeer aangenaam zijn.

„Het zal mij zeer aangenaam zijn. Edelachtbare heer." „Als u me dan maar volgen wilt dok

„Als u me dan maar volgen wilt dokter". Hij leidde Forsyth naar het einde der

Hij leidde Forsyth naar het einde der gang, schoof een gordijn open en liet hem in een keurig ingerichte kamer. Aan de wanden en op tafeltjes waren zoveel kostbaarheden dat het zien van al die rijkdom aan Forsyth onwillekeurig een kreet van verbazing ontlokte. Verbaast u zich over mijn kamer. Dr Forsyth?"

„Ja", gaf de zendeling ten antwoord. „In een hotel had ik zoiets " „Het is alles mijn eigendom", onderbrak Li-Weng-Ho. „Daar ik dikwijls in Canton ben heb ik op deze kamer beslag gelegd. Ik houd er van te midden van mooie voorwerpen te verkeren en heb daarom enkele van mijn schatten hierheen gevoerd". (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen