Avontuur in oud China

„Neen", gaf hij lachende ten antoord. „Ik zag dat u mij niet bemerkte. s de zaak waarover u peinst zo moeilijli P te lossen?"- iiDat is het", antwoordde zij vriende

iiDat is het", antwoordde zij vriendek- „Ik probeerde namelijk het pro- 'eem op te lossen hoe ik in Yong-Foo ^ komen. Vader vertrok vannacht aastig en heeft het aan mijzelf overe'aten, om mijn eigen weg naar huis e vinden". t.Is dat zo?" .,Ja. Hij liet een briefje achter voor

.,Ja. Hij liet een briefje achter voor B- Ik moet zo vlug mogelijk in Yong- "0 komen en de bagage meenemen die achterliet. Zo juist is mij de vrije vertocht naar Yong-Foo aangeboden." "Door Li-Weng-Hoo?" >.Ja", antwoordde zrj hem verbaasd. »e wist u dat?"

'.Ik vermoedde het", was het antoord. „Ik ontmoette de mandarin toen ^ öeze zaal 'verliet". Htj wachtte een senblik en vervolgde rustig: „Juffrouw ^fuigton, als ik in uw plaats was, zou ait aanbod afwijzen." '.Ik verlang ook niet om van dit aan- ^ gebruik te maken", zei het meisje met een peinzenden blik op het gelaat „maar ik kan moeilijk weigeren. Li- Weng-Hoo is een vriend van mijn vader" „Hoe wist hij, dat u verlegen was om een reisgelegenheid naar Yong-Foo? Had u hem dat verteld?" „Neen. Maar het schijnt, dat hij mijn

„Neen. Maar het schijnt, dat hij mijn vader vannacht voor diens vertrek gesproken heeft." Toen zij de bezorgde blik op het gelaat van de zendeling zag, hield zij op en vroeg: „Wat is er?" „Er schoot mij een gedachte te bin

„Er schoot mij een gedachte te binnen", antwoordde hij luchtigjes, niet willende tonen, in hoeverre hij vermoedde, dat er samenwerking bestond tussen Barrington en de mandarijn. Vervolgens voegde hij er aan toe: „Ik denk, dat ik uw moeilijkheid kan oplossen, juffrouw Barrington, tenminste, als u er niet tegenop ziet, de reis te maken in een sampan van de zending". Het meisje lachte hartelijk. „Dat zal ik heel graag doen". Dick Forsyth keek op zijn horloge.

Dick Forsyth keek op zijn horloge. „We vertrekken over twee uur, als u dan tenminste klaar kunt zijn. Er zijn twee dames en ik. De dames gaan naar Pong-Chin en tot zover zal de boot dus wel wat vol zijn". „Het zal toch beter zijn dan de ruime

„Het zal toch beter zijn dan de ruime salonboot van Ll-WengHoo", gaf zij glimlachend te kennen. „Veel beter", antwoordde hg ernstig. „Als u me dan verontschuldigen wUt, zal ik me gaan klaarmaken voor het vertrek. Dr Forsyth. Binnen een uur ben ik klaar". Na haar vertrek begon hij te ontbijten. Hoewel zijn gedachten steeds bezig waren, bemerkte hij toch, dat tweemaal een Chinees in enigszins overdadige uniform de zaal binnenkwam, nauwlettend rondkeek en vertrok. En toen hij de zaal verliet, zag hij

En toen hij de zaal verliet, zag hij diezelfde man in de onderdanige houding van een dienaar voor Li-Weng- Hoo staan. Blijkbaar was die man dus door deze gezonden met het doel, om of op hem of op juffrouw Barrington te letten. Dit vermoeden werd anderhalf uur later bevestigd toen dezelfde man aan juffrouw Barrington, die gereed stond in een bootje te stappen, dat haar naar de zendingsampan brengen zou, een briefje overhandigde. Zij nam het aan, las het, schudde het hoofd en richt, te enige woorden tot de brenger. De man protesteerde op eerbiedige wijze, maar het meisje deed alsof zij niets meer zag en stapte aan boord. Terstond gaf Forsyth bevel, om van wal te steken en de boot zette zich in beweging. Onder het voortglijden langs de oevers

Onder het voortglijden langs de oevers deï rivier, richtte Forsyth zich weer tot zijn medereizigster: „was dat briefje van Li-Weng-Hoo afkomstig?" „Ja, die man was een van zijn be

„Ja, die man was een van zijn bedienden. Hij wilde mij naar de boot van zijn meester brengen." „De mandarijn schijnt het niet zo gauw op te geven", zei hg, in de hoop, dat zij verder in hem vertrouwen wilde stellen. Maar zij stelde zich tevreden met de loutere toestemming van zijn oordeel.

„Dat schijnt hij zeker niet". Langs een net van kanalen, tussen straten van bootjes, bracht het vaartuig hen naar 'n grote helder-uitziende boot, waarop twee Engelse meisjes stonden, die met nieuwsgierige blikken alles om haar heen opnamen. „De zendingsboot", duidde Forsyth glimlachend aan. „En die twee meisjes zijn de passagiers voor Fong-Chin. Ik hoop dat ze u bevallen zullen. Zij kennen China niet, zoals u, v/ant ze zijn pas aangekomen". Forsyth stelde de dames aan elkaar

Forsyth stelde de dames aan elkaar voor en keerde toen terug, om zorg te dragen voor de bagage. Het viel hem op, dat juffrouw Barrington vrij wat pakjes bij zich had, maar hij gaf daaraan de verklaring, dat zij veel handelsartikelen bij zich zou hebben van haar vader, in welke mening hij versterkt werd door de zwaarte van enkele pakken. Nauwelijks was de bagage over of de sampan werd losgegooid en de zuidenwind bolde de zeilen en dreef hen langzaam de Pi-Kang op, die naar Fong- Chin voerde en verder naar Yong-Foo.

Terwijl zij daarheen dreven, zag Forsyth, hoe een jonk met dubbele zeilen zich losmaakte uit de menigte van vastgemeerde boten. Toen hij zijn kijker op ds jonk richtte, zag hij, dat ze de kleuren voerde van Li-Weng-Hoo en terwijl de sampan kalm haar weg vervolgde, was hij in gedachten verzonken peinzende over Li-Weng-Hoo en diens woorden. Voor Kathlijn Barrington zomin als voor Dick Forsyth bood de reis iets nieuws. Maar voor de twee zendingszusters,

Maar voor de twee zendingszusters, die pas uit Engeland gekomen waren was alles vreemd. De sampans en jonken, die zij inhaalden en tegenkwamen, de dorpen langs de oever, de pagoda-'s (kerken) schitterend in het zonnelicht, de kraanvogels, traag wiekende over het water, dat alles trok haar aandacht en verwekte vrolijkheid.

Laat in de namiddag ging de wind liggen en de bemanning van de sampan stak de riemen • uit, om te roeien. Zij naderden een dorp, welks pagoda reeds van verre te zien was. Toen zij dichterbij kwamen, weerklonk het geluid van slaande trommels over het water. Forsyth verklaarde, dat een of ander feest werd gevierd, waarop een van de zendingszusters haar wens te kennen gaf aan land te gaan. „Dat zou ik juist voorstellen", ant

„Dat zou ik juist voorstellen", antwoordde hij. „Er is hier een zendingsstation waar een mijner vrienden een ziekenhuis heeft. Wij zullen voor het souper zijn gastvrijheid inroepen. Wat dunkt u er van, juffrouw Barrington?" voegde hij er aan toe, zich tot haar richtend.

„Uw plan lacht mij van harte toe", was het antwoord. f „Dan zijn we er allen mee ingenomen", merkte zij lachend op. Intussen was het tamelijk donker ge

Intussen was het tamelijk donker geworden. Hier en daar schommelden de papieren lantaarns. Het getrommel nam nog toe in sterkte. De straten waren zeer vol. Terwijl zij voortstapten, werd het ge

Terwijl zij voortstapten, werd het geraas nog heviger. En tussen het getrommel door hoorden zij gelach en kreten van opwinding. Bij het omslaan van een hoek kwam een grillig dier aankronkelen. 't Was ongeveer vijf en twintig voet lang en vervolgde al kronkelend zijn weg. „Wat aardig", riep een der Engelse

„Wat aardig", riep een der Engelse meisjes. „Wat stelt dat voor?" * „Een papieren draak", gaf de dokter ten antwoord. We doen het beste met op zij te gaan, anders kon de draak het wel eens in de zin krijgen, ons te verslinden". Zo ging hij dan gevolgd door zijn ge

Zo ging hij dan gevolgd door zijn gezelschap, in een nauw zijstraatje staan, vanwaar zij alles konden zien. Hij was lang genoeg in China geweest om te weten, dat vooral bij gelegenheid van feesten, de Chinezen moeilijk in bedwang zijn te houden. Kathlijn Barrington wist dit eveneens en maakte zich beangst, dat de gelen hen ontdekken zouden en jacht zouden maken op die vreemde indringers.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen