Avontuur in oud China

„Dwaalt!" riep Forsyth toornig uit. „Dat is te erg". „U zult u vergissen. Ik zou er immers van hebben gehoord?" ,,Ik verzeker u "

,,Ik verzeker u " Li-Weng-Hoo's toon werd plotseling gebiedend. „U ziet. Dr Forsyth, als iemand huilt met de wolven in het bos, zoals uw landgenoten zo eigenaardig zeggen, dat aan zijn verzekeringen weinig waarde wordt gehecht." „Wat bedoelt u daarmee?" vroeg For.

„Wat bedoelt u daarmee?" vroeg For. syth op verbaasde toon. „Precies, wat ik zeg mijn waarde dokter" antwoordde de mandarijn op een beledigende toon. „En waar het zó staat, kan ik de rust van Yong^Foo niet verstoren, omdat u zegt, dat"

„Dat moet u", viel Forsyth hem met nadruk in de rede.

„Moeten" begon de mandarijn en liet zijn kalmte plotseling varen voor opkomenden toorn. „Dat is een vreemde manier van spreken voor een bezoeker van mijn paleis, ik verzoek u, u te herinneren, dat u mijn gast is, opdat ik niet vergeten zou, dat Ik uw gastheer ben".

„Ik bedoel dat Peking, de hoofdstad en zetel der regering van- China, u er toe zal brengen", zei de dokter kalm. „U weet dat er een wet is uitgevaardigd, om het misbruik van opium tegen te gaan".

„Peking zal mij er toe brengen". De mandarijn was zichzelf weer meester. Zijn gezicht was effen, als een stuk hout, zijn stem droog en toonloos. Ineens brak hij in een spottende lach uit. „Ik denk niet, dat dit gebeuren zal op aandringen van Dr Forsyth". Al sprekende was de majidarijn naar een tafeltje gegaan en ontrolde een daar liggende rol papier. Vervolgens wendde hij zich tot de zendeling met de woorden: „U kunt geloof ik, de Chinese taal lezen dokter". „Ja". " „Dan zal dit document misschien van

„Dan zal dit document misschien van belang zijn voor u".

Hij overhandigde de rol aan Forsyth die hem aannam en vluchtig doorlas. Onder het lezen verbleekte hij en een diepe plooi verscheen tussen zijn ogen. Want het document betrof hem persoonlijk en beschuldigde hem, dat hij op reis van Canton de zendingssampan had misbruikt voor het smokkelen van opium. Hij zou namelijk drie kistjes met Maliva-opium, elk wegende een picol (61 kilo) de rivier opgevoerd hebben en de bedoelde kistjes hebben laten afleveren door iemand van de bemanning aan liCland Barrington, een vreem deling, wonende in Yong-Foo. Het rapport verklaarde verder, dat geen twijfel mogelijk was, daar de verdachte kistjes, teneinde zekerheid te krijgen, onderweg waren onderzocht door een ambtenaar en deze geconstateerd had, dat zij de verboden koopwaar bevatten. Er was niet terstond beslag op gelegd, omdat men de bestemming van de opium wilde te weten komen.

Toen Forsyth de lezing van het rapport geëindigd had, keek hij niet terstond op. Duidelijk zag hij voor zich de val, waarin hij was gelopen en 't vv^as hem, als hoorde hij weer het verhaal van Barrington over de vernagelde kanonnen. De Eng-elsman was steeds op de hoogte geweest van dit bedrog; mogelijk had hij het wel van te voren met Li-Weng-Hoo uitgedacht en hadden zij samen zich al verheugd over het welslagen van hun list, terwijl het meisje Een ogenblik stonden zijn geda,chten stil Had Kathlijn Barrington het geweten? Had zij hem gebruikt met de vooropgezette bedoeling de mogelijkheid van zijn werk ongedaan te maken ? Li-Weng-Hoo's stem, gluiperig en triomferend, verbrak zijn overpeinzingen.

,,Dat document schijnt u nogal wat stof tot overdenken te geven. Dr Forsyth, 't Zal me benieuwen, of u ook een nadere verklaring voor me hebt!" Nu hij ineens weer bij de zaak bepaald werd, aarzelde Forsyth geen ogenblik, om de waarheid te zeggen. ,,Die kistjes waren niet van mij. Ik wist niet, wat er in was. Door bijzondere omstandigheden waren ze op de zendingssampan gekomen."

„Van v/ie waren die kistjes dan?" vroeg de mandarijn minzaam.

Door de vriendelijke toon gewaarschuwd, overdacht de dokter, alvorens te antwoorden, wat hij eigenlijk zeggen zou. Mogelijk had de doortrapte Oosterling een andere bedoeling met zij vraag dan hij eerst vermoedde. Misschien zocht hij Kathlijn Barrington vol komen in zijn macht te krijgen en trachtte hij dit doel te bereiken, door haar van het smokkelen van opium te beschuldigen. Dit denkbeeld scheen hem zeer aannemelijk en als hij dus antwoordde, moest hij hiermede rekening houden. Daarom besloot hij tot een verrassenden slag.

„Zij waren van uw Engelse compagnon Leiand Barrington". Toen Forsyth sprak, schoten de ogen van de mandarijn vuur en hij hief zijn waaier op, om zijn gezicht daarachter te verbergen. Een seconde later was hij weer kalm, onverstoorbaar zelfs. ,,Ik weet niets van wat u daar zegt",

,,Ik weet niets van wat u daar zegt", zei hij koel. „Maar dit weet ik wel, dat u opium in Yong­Foo hebt gesmokkeld en dat ik u moest gevangen nemen. En de straf voor het smokkelen van opium is niet de canque (een soort van houten schandbord, verzwaard met gewichten, dat de veroordeeld« om de hals moet dragen), is niet gevangenisstraf, maar de dood. Als u dus levend mijn paleis verlaat, heeft u dat aan mij te danken."

,,U zou dat niet durven" antwoordde Forsyth onverschrokken. ,,Ik ben een Engelsman". „Het paleis van een Chinese mandarijn is, zoals u behoort te weten, geheim als het graf. Niemand zag u mijn paleis binnengaan." „Juffrouw Barrington weet het", ant

„Juffrouw Barrington weet het", antwoordde hij kalm, ofschoon hij wist, dat het gevaar hem omringde. „Op dit ogen blik wacht zij mij". ,,Zo". De ogen van de mandarijn scho

,,Zo". De ogen van de mandarijn schoten vlammen. Het scheen, dat hij zich niet langer beheersen kon. Hij maakte 'n gebaar met'de hand ,,U mag gaan voor dit keer. Maar als u een wijs man bent, heeft u vanavond een aanval van koorts en constateert u, dat het klimaat van Yong­Foo niet gunstig is voor uw gezondheid. En als u verstandig is, zult u bij uzelf ontdekken, dat u maar heel weinig weet van deze stad en zeker niets, dat de moeite waard is, overgebracht te worden naar Peking". „Ik zal niets beloven", hervatte For

„Ik zal niets beloven", hervatte Forsyth kalm. „Ik vraag geen beloften. Een ver

„Ik vraag geen beloften. Een verstandig man is tevreden met voornemens, en "

,,Ik zal doen wat me het beste voorkomt". ,,En ik zal niet te hoge verwachtin

,,En ik zal niet te hoge verwachtin gen van dankbaarheid koesteren, maar evenmin zal ik de gerechtigheid weer in haar loop stuiten. Ik " Plotseling begaf hem zijn kalmte. Dolle woede vlamde in zijn ogen en verwrong zijn gezicht. Zijn stem trilde. Schor van woede barstte hij uit: „Als jij je zwakheid tegen mijn macht stelt, zal ik je aan repen snijden; ik zal je met een stok door je lichaam stoten en je voor mijn volk neergooien, dat ze zich met jou vermaken kunnen. Ik " Hij haalde diep adem en was zichzelf weer meester. Met een ijzingwekkende kalmte, die meer dodelijke bedreiginginhield dan zijn woede, vervolgde hij: ,,Ga weg uit mijn stad, uit mijn paleis,

,,Ga weg uit mijn stad, uit mijn paleis, jou vreemde hond! Je hebt de tijd tot zonsondergang en dan " Hij klapte in de handen. Een paar

Hij klapte in de handen. Een paar kruiperig­onderdanige dienaars vrvschenen. Hij richtte enkele woorden tot hen en vóór Porsyth nog één woord kon zeggen, verdween de mandaiijn achter een gordijn.

­De bedienden kwamen dichterbij. Er bleef slechts de keus, om weg te gic-n of uit het paleis geworpen te v/orden. Hij ging dus naar de uitgang, gevolgd door de dienaars. Buiten gekomen zag" hij, dat aan de poort nu enkele soldaten de wacht hielden. Zou hij voorbij mogen of

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen