Avontuur in oud China

In de heldere lucht leek het dichteibij dan het werkelijk was. Minstens vijf en twin tig mijlen tussen hem en het paleis van Li­Weng­Hoo te Pi­Chow en die moest hij zonder dralen afleggen, wilde hij in zijn poging om Kathlijn te redden, slagen.

Van de helderverlichte daken van Pi­ Cliow dwaalden zijn ogen naar het dichterbij gelegen landschap. Op minder dan een half uur afstands verhief zich een kleine pagoda op een heuveltje. Rondom die pagoda lagen de huizen. Daar had Chin zeker het voedsel gehaald,, dat hij meegebracht had. Door de vlakte slingerde zich de weg waarop Kathlijn zich ergens moest bevinden. Tevergeefs zocht hij naar enig teken van haar en twee minuten later werd hij van zijn vergeefse pogingen teruggeroepen door het plot seling geroffel van een trommel in het dorp beneden hem. Van zijn standplaats uit kon hij het dorp overzien. Op het voortdurende geroffel verenigden de mensen zich op een plein. Wat zou dat betekenen ? Maar ineens schoot hem een gedachte binnen: de dorpelingen werden gewaarschuwd, ingelicht, misschien wel opgezet tot vervolging van Chin en hem! Bij deze gedachte haastte hij zich weer naar de schuilplaats.

Zijn metgezel lag nog in diepe slaap. Nauwelijles evenwel raakte hij hem aan of Chin werdj wakker.

„Chin^ we moeten direct opstappen. De jacht is begonnen!" Vlug vertelde hij wat hij gezien had

Vlug vertelde hij wat hij gezien had en Chin knikte toestemmend. ,,Zij proclamatie maken, wij weggaan

,,Zij proclamatie maken, wij weggaan van hier, gauw, gauw." Zonder aarzelen verlieten zij hun be

Zonder aarzelen verlieten zij hun beschuttende schuilplaats en Chin, die op zijn tocht, om voedsel te zoeken, de omgeving had verkend, ging voorop. „Wij over groten weg naar heuvels

„Wij over groten weg naar heuvels gaan", zei hij. ,,Zij ons niet zoeken daar. Zij denken, wij nog op berg. Zij eerst daar zooieen en wij wat vlug lopen, ziet wl"

,,Ja, dat lijkt me ook het beste. Maar als we op die manier gaan, maken we een grote omweg en, als we miss Barrington zullen helpen, moeten wc geen tijd verspillen." „Wij geen tijd verspillen", antwoord

„Wij geen tijd verspillen", antwoordde Chin. „Wij bij dag gaan over heuvels en bij nacht over grote weg en lopen vlug' als hazen. Wij zo gauv/ komen bij missie Barrington". „Gauw", dacht Forsyth. Maai' onder

„Gauw", dacht Forsyth. Maai' ondertussen zou Kathlijn al in het paleis zijn. Hij zag haar weer voor zich, h'j hooide haar kreet om hulp, toen zij van de .jonle werd weggevoerd. Bij die gedachte'aan haar toestand zou hij wel direct op weg willen gaan.

„Chin", zei hij, „wij moeten alle mogelijke spoed maken, desnoods gevaion lopen. We moeten zien, dat we ze vlug mogelijk Pi­Chow bereiken". ,,Wij niet gevaren lopen", antwoordde Chin kalm, „dan mandarijns mannen ons vangen. En wat zal missie Barrington dan doen? Geen reden om laten dood maken. Meer reden om leven en balen missie Barrington uit mandarijn paleis, ziet u?" Forsyth ,,zag" het heel goed en in weerwil van zijn vrees en zijn ongeduld moest hij erkennen, dat Chin gelijk had. Zover hij kon nagaan, kon, menselijkerwijs gesproken, Kathlijn alleen gered worden door Chin en hem en bij klaarlichten dag over de weg lopen, v/as roekeloos. Voorzichtig moesten zij te werk gaan en al mocht de weg door de vlakte het kortst zijn, gedurende de dag waren zij aangewezen op ongebaande wegen. Zo kwamen zij eindelijk langs buitenwegen voorbij het dorp en bereikten zij een kleine vallei, waarin een boerderijtjo stond. Daar gingen zij rusten. ,.Honger" ,zei Chi:i. ,,Mij rijst kopen". Hoewel Forsyth twijfelde, of hij op zo'n afgelegen boerderij zou slagen en zelfs vrezend, dat op die manier aanwijzingen voor hun weg gegeven zouden kunnen worden, moest hij Chin toch wel laten gaan, omdat voedsel noodzakelijk was. Hij ging onder een bosje witte azalea's zitten en zag zijn metgezel naar de boerderij stappen, waarin hij verdween. Vijf minuten gingen voorbij. maar Chin verscheen niet; tien minuten en Forsyth maakte zich al ongerust. Na een kwartier kwam Chin tot zijn grote geruststelling, met oen lieten mandje in de hand. Inplaats dat de Chinees recht op hem toeliep, ging hij een heel andei'e kant uit.

Toen hij achter oen bosje verdwenen was en vanuit de boerderij niet meer gezien kon worden, liep hij haastig op For.°,yth toe. Toen deze naar de boerderij keek, zag hij terstond, waai'oni Chin zo handelde. Want voor het huis stonden een paar mannen te turen in de richting, die Chin was ingeslagen. Hij vroeg zich af, waarom die mannen zo deden, maar daar hoorde hij Chin al weer: ,,Dr Forsyth, Dr Forsyth", riep hij zacht. Op handen en voeten kroop hij tussen de struiken door en was een minuut later bij Chin. Deze wees naar de twee mannen voor het huis. ,,Soldaten", zei hij kort.

„O, zijn ze ons op het spoor. Chin?" ,,Niet weten. Wij kijken", Ze keken en zagen de twee soldaten vlug h\ de richting lopen, waarheen Chin gegaan was.

,,Ze zoeken ons. Chin", zei Forsytli. Chin knikte en zei vrolijk. ,,Wij nu vertrekken. Zij verkeerden kant g'aan. Wij omlaag gaan ,zij omhoog". Als blijk van tevredenheid mot dien toestand grijnslachte Chin even en stapte toen in tegengestelde richting van do soldaten.

„Chin", vroeg Forsyth, ,,ga je terug?" ,,Niet teruggaan", antwoordde de Chinees met een grijns. „In vijf, tien mi.iu ten wij oversteken de vallei en gaan naar Pi­Chow. Mandarijns mannen ons zoeken op heuvel, wij al maar gaan naar Pi­Chow".

Na enige tijd te hebben gelopen .sloegen zij op zij af en liepen nu in de richting van de stad, waar het paleis van de mandarijn zich bevond.

Vaak kwamen zij in de nabijheid van boerderijen, maar 't kostte dan weinig moeite, die te vermijden, en zonder iemand ontmoet te hebben, liepen zij door tot ongeveer een urn­ voor zonsondergang. Toen eindelijk liet Chin zich vallen op een dik bed van afgevallen bladeren. ,,Nu slapen gaan. Slapen tot alles donker dan g'apn naar v/eg en lopen, lopen, ziet u, dokter?" Forsyth keurde het plan goed en wel

Forsyth keurde het plan goed en weldra lagen 1:)oiden ia diepe rust. N.a geruime tijd geslapen te hebben, gingen zij weer verder, 't Was al laat in de avond geworden, zodat ze nu niet angstvallig de huizen behoefden te vermijden Toen zij langs eon tlieetuin kwamen, keek Forsyth met verlangende blik naar binnen. ,,Thee?" vroeg Chin, die dat verlan

gen begreep.

„Ik zou graag een kopje drinlecn, maar zou het niet gevaarlijk zijn. Chin?'

Als antwoord nam Chin de hand van de dokter en ging hem voor naar de tuin.

,,U praten Chinees, als Chin", zei Iiij. ,,Maar niet praten beter." Zij vonden een tafeltje achter in de tuin en in do schaduw van de lantaarn. Chin bestelde thee. Heel genoeglijk zaten ze bij elkaar. Poi'syth dronk H'cds zijn derde kopje, toen zijn oog ineen"! viel op een papier, dat aan een boom was vastgemaakt.

Nicuwsgierig­heid dreef hem, om te lezen wat er op zou staan en bij het licht der papieren lantaarns las hij liet biljet.

Onder het lezen werd zijn gfzkht strak en Chin zag terstond, dat oi ict^ bizonders moest zijn. ,,Wat is er dokter?"

,,Een beschrijving van mijn peisoun en een belofte van een grote beloning vjoi degene, die mij dood of lovend in liet paleis van de mandarijn te Pi­Chow brengt."

„Dus Li­Weng­Hoo weet " ,,Het is ondeitekend door Ah­Yeo".

,,Allemaal gelijk. Mandarijns man. Hn u verlangen voor zijn meester". Foi'syth ging weer zitten, maar dionl; nu vlug zijn thee en zei toen: ,,Ik moet niet door de gev/one uitgang, CWn, wait het is daar te licht". Zijn metgezel antwoordde weer met een grijns: „De pooit niet enige weg."

„Noen, ik denk, dat een andere weg beter is". „Veel beter", stemde Chin toe.VMJ

„Veel beter", stemde Chin toe.VMJ weggïian, dokteiv Deze weg". (Wordt veivolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen