Avontuur in oud China

Toen zij evenwel de vertrekken zagen, bespeurden zij, dat de twee kamers in werkelijkheid er slechts één waren, door een dunnen biezen mat in tweeën gescheiden en met een biezen mat als deur. Verder onderzoek deed Forsyth een paar ledige kisten in de kamer ontdekken en een luik, dat uitzicht gaf op het erf, waarheen de draagstoel was gebracht. Op Forsyth s vraag, wat die kisten te

Op Forsyth s vraag, wat die kisten te beduiden hadden, gaf Chin ten antwoord: „Vrome Chinezen hier wonen. Zij doodkisten houden voor sterven". „Maar er zijn er twee, Chin", zei Forsyth ongelovig.

„Een voor man en een voor vrouw", verklaarde Chin ernstig. „Nu, de aanwezigheid van die kisten

„Nu, de aanwezigheid van die kisten zal mijn slaap niet verontrusten", zei Forsyth. „Laat ze maar stil staan". Al werd echter zijn slaap door die kisten niet gestoord, toch wel door iets anders. Zij waren vroeg naar bed gegaan, om de volgende morgen zo vroeg mogelijk verder te kunnen trekken. Hij had evenwel nog maar korte tijd geslapen, toen hij zich zachtjes voelde aanstoten. Daarna hoorde hij Chin in zijn oor fluisteren: „Dokter, Dokter Forsyth!" „Ja", fluisterde hij terug.

„Ja", fluisterde hij terug. „Eén man — twee mannen in kamer, stil, heel stil". Hij luisterde ademloos en hoorde hoe iemand tegen het biezen scherm, dat de kamer in tweeën deelde, was aangelopen. Vervolgens viel er iets met een luid gerinkel, een gerinkel, dat, als zijn oren hem niet bedrogen, afkomstig was van een mes.

HOOFDSTUK XXIII. Al die geluiden overtuigde Forsyth, dat Chin niet gedroomd had. Er waren werkelijk mensen in de kamer en het gerinkel van het mes was voldoende, om hem te overtuigen van een vijandelijke bedoeling.

Een ogenblik lag hij stil en daar degene die het mes had laten vallen, ook stil was scheen de kamer in volstrekte rust.

Toen begon Chin zwaar en diep adem te halen. Terstond begon het geluid heel voorzichtig opnieuw en Forsyth was er zeker van, dat er drie indringers in de kamer waren. De gedachte aan dieven verwierp hij terstond. Ah­Yeo was verder gegaan en had zich niet gestoord aan de grenzen van het gebied van zijn meester. Voorzichtig kroop hij overeind en ging recht in zijn bed staan. Nauwelijks stond hfl, of Chin gaf een waarschuwingskreet en in het donker onder- scheidde Forsyth 'n schaduw, die hij aanstonds vastgreep. Samen vielen ze op de vloer. Chin werd op gelijke wijze tegengehouden. Nog vochten zij, toen hij Kathlijns stem hoorde: „Dick — o Dick!' Die kreet, vol vrees en angst, maak

Die kreet, vol vrees en angst, maakte hem wanhopig. Ruw wierp hij de man van zich af, die zich nu haastig uit de voeten maakte. „Kathlijn!" riep hij ,,Kathlijn!" „Dick Di " Meer hoorde hij

„Dick Di " Meer hoorde hij niet. Waarschijnlijk had iemand haar de hand op de mond gelegd en op hetzelfde ogenblik was er een haastig geloop in de richting van de deur. Zelf wilde hij ook vlug die weg volgen, maar hij struikelde over de kisten die in de kamer stonden, en viel met een zware slag voorover. Hij voelde alles voor zich wegtrekken en verloor het bewustzijn.

Toen hij weer tot zichzelf kwam, hoorde hij Chin fluisteren. ,,Dokter Forsyth!" „Al klaar, Chin, wat is er?"

„Al klaar, Chin, wat is er?" „Zij gaan, zij missie Barrington menemen." Forsyth zat terstond overeind. Een

Forsyth zat terstond overeind. Een gevoel van wanhoop maakte zich van hem meester. ,,Ben je er zeker van, Chin?"

„Heel zeker", antwoordde hij. ,,Mij horen haar roepen, mij gaan zien, missie Barrington weg".

„Dan moeten wij haar terstond volgen, Chin"', zei Forsyth en strompelde overeind.

Van de herbergier was niets te zien en zonder moeite kwamen zij builen. Door de frisse buitenlucht knapte Forsyth spoedig weer wat op.

,,Met hoeveel man waren zij, Chin?" „Mij denken Ah­Yeo, nog eén man, twee man." ,0, dus met zijn drieën."

,0, dus met zijn drieën." „Welke weg wij gaan?" „Naar de heuvels terug. Ah­Yeo zal wel zo vlug mogelijk naar Pi­Chow terug willen. We moeten hen overvallen, voor zij de heuvels over zijn". Zo liepen zij voort, van tijd tot tijd

Zo liepen zij voort, van tijd tot tijd stilstaande, of zij niets hoorden. Maar bijna twee uren waren voorbij gegaan, zonder dat zij enig spoor ontdekten. En reeds begonnen zij er aan te twijfelen, of zij wel de goede weg waren ingeslagen.

„Ah­Yeo andere weg gegaan?" vroeg Chin plotseling. „Dan is alle moeite tevergeefs" ant

„Dan is alle moeite tevergeefs" antwoordde Forsyth.

,,Hem vlug lopen met stoel", vervolgde Chin^ die de wanhoop in Forsyth stem hoorde.

„Ja", stemde Forsyth toe. „Maar we moesten toch wel enig spoor van hem vinden". Ineens evenwel stond hij stil en greep

Ineens evenwel stond hij stil en greep Chin bij de arm. „Wat was dat, Chin?"

„Mij niets horen", zei de Chinees. Het geluid, dat Forsyth tot luisteren had gebracht, herhaalde zich. „Man ergens", fluisterde Chin. „Hij

„Man ergens", fluisterde Chin. „Hij kermen, hij gewond."

„We moeten hem opzoeken. Hij kan ons misschien nog van dienst zijn. Wie weet, of hij, hij niet " Weer hoorden zij het gekerm en op

Weer hoorden zij het gekerm en op het geluid aflopende, kwamen zij bij de rand van de weg, waar een man lag.

Dat hij niet in orde was, bleek uit de houding van de man. Zijn ene been lag onder hem. Forsyth begreep terstond, dat het been gebroken was.

„Help me even, om hem op te tillen, Chin. Neem jij zijn schouders, dan zal ik zijn been goed leggen".

Zo zorgvuldig mogelijk werd de patiënt behandeld. Dat was voorlopig alles, wat voor hem gedaan kon worden. Toen begon Chin de man te ondervragen, die hem antwoordde in een dialect, dat Forsyth onbekencä was en dat Chin hem dus moest vertalen. Eensklaps uitte Chin een kreet van verrassing. ,,Wat is er?" vroeg For.sylh. ,,Hoort

,,Wat is er?" vroeg For.sylh. ,,Hoort hij tot de soldaten van Li­Weng­Hoo?" ,,Neen, hij niet horen tot mandarijns mannen. Ah­Yeo hem huren en nog een man huren".

Forsyth begreep, wat die listige Ah­ Yeo gedaan had. Om geen achterdocht te wekken, had hij zijn soldaten achtergelaten, maar twee mannen gehuurd uit de omgeving om hem behulpzaam te zijn in zijn plannen. ,,Hij zeggen, boos op Ah­Yeo. Hij bre

,,Hij zeggen, boos op Ah­Yeo. Hij breken been en Ah­Yeo hem laten liggen en weggaan zonder hem. Hij zo sterven als een hond".

Dat vond Forsyth toch te erg en daarom wilde hij hem helpen, zoveel hij kon.

„Chin, wij zullen het de man zo gemakkelijk mogelijk maken. Als de dorpsbewoners hem dan morgen vinden, kunnen ze "

,,Dorpsbewoners hem doden", zei Chin. Inderdaad zou dit gebeuren, zoals Forsyth na enig nadenken begreep. Toch vond hij een oplossing, die zowel de kreupele als hen helpen zou. „Vraag hem, waar hij woont, Chin".

Chin boog zich over de man heen, waarna hij het antwoord aan Forsytli overbracht.

,,Hij vragen, u gaan naar zijn huis" ,,Zeg maar, ja".

Dit antwoord werd door Chin ovei gebracht en toen volgde er tussen de beide Chinezen een heel gesprek. Chin vertaalde dat weer op zijn manier aan Forsyth. En wat blcelï toen? Beide gehuurde mannen woonden in Lu Chow, waarlangs Ah­Yeo nu ook ging, om Pi­ Chow te bereiken. De gewonde vroeg, of Chin zijn vrouw Nang Miao en zijn broer wilde waarschuwen, waar men hem kon vinden. Toen Forsyth dit beloofde, vertelde de

Toen Forsyth dit beloofde, vertelde de man eigener beweging, waarlangs Kathlijn gevoerd zou worden. Tevens vertelde hij hen, hoe even voorbij Lu Chow een pad zijwaarts ging, dat een groot gedeelte van de weg afsneed en waardoor Ah­Yeo kon worden ingehaald en overvallen. (Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen