Late Lente

„Neen, Marie, dat gaat niet. Ik vertrek. Je weet dat al maanden. Over een jaar of een goed jaar hoop ik terug te zijn en kom je halen. Een jaar is gauw om, meid." „Ja... ja... maar..."

„Ja... ja... maar..." Stilte. Een snik. En nóg een. „Wat is er nu toch, kindje?" Door niemand worden zij bespied. Mid

Door niemand worden zij bespied. Midden op het landweggetje staan zij. Het begint te donkeren. Zij ligt in zijn sterke armen en snikt,

„Ik... vind... het zo naar, om weg te gaan."

„Je moet het anders zeggen', beweert hij op harde toon. „Je moet zeggen: ik zou er wel overheen stappen, maar moeder wil het niet. Ik heb het al lang dóór, Marie.

,,Nee... ja..." „'t Is niet „neen", 't is alleen ,,ja". Maar ik laat mij door je moeder de wet niet voorschrijven, meisje. Ik denk er niet aan. En vertel me nu eens: als daarginds alles goed is en ik kom over een jaar terug, trouwen we dan? Eerlijk, ik zal alles precies schrijven, zoals "het daar is. Je stelt je alles veel te zwart voor. 't Is, of ik naar een onbewoond eiland vertrek of naar een land vol barbaren en menseneters! Kan ik er dan op rekenen, dat je met mij meegaat. Marie? Ik heb er toch recht op, dat te weten?"

„Als alles goed is en je hebt daar toekomst", snikt Marie, ,,ja, dan moet het maar." 't Is geen resoluut antwoord. Jan

't Is geen resoluut antwoord. Jan voelt het, maar hij is toch een stapje verder.

„Desnoods tegen de wil van je moeder?" Hardnekkig houdt hij vol. Marie heeft

Hardnekkig houdt hij vol. Marie heeft hem zo nog niet leren kennen. Hij is altijd volgzaam en geneigd tot toegeven. Maar nu is hij zo vasthoudend.

„Ruzie met vader en moeder mag niet", zegt zij. „Dat weet jij ook wel." „Ruzie, ruzie, dat is geen ruzie. Je

„Ruzie, ruzie, dat is geen ruzie. Je doet alleen wat je plicht is. Je houdt toch van mij?" „Dat weet je wel. Ik... ik ben gek op

„Dat weet je wel. Ik... ik ben gek op je, däär " „Dan moet je mij volgen. Ik vraag

„Dan moet je mij volgen. Ik vraag helemaal geen dwaze dingen. Kan ik er op rekenen, dat je dan met mij teruggaat?"

„En als het er jou nu niet bevalt?" onvrijkt zij een rechtstreeks antwoord. ,,Dan ga ik natuurlijk ook niet meer terug, dat is nogal logisch. Maar ik weet zeker, dat het er mij bevallen zal. Het is een goed land. Hard werken, maar dat moet hier ook. Misschien daar nog wat harder dan hier, maar dat is niet erg, hè. Marie; een eigen boerderij met jou als boerin. Hoe zal ik er God om bidden. En Hem danken, als Hij dat gebed verhoort. Is het voor jou niet een gebedszaak?"

„Ja", is het zacht gegeven antwoord. „Maar tegen de zin van moeder; ruzie met haar... ik... ik... ben toch ook kind, Jan? Denk je daar niet om?"

,,Zeker ben je een kind van je moeder. En je bent gehoorzaamheid verschuldigd. Maar je moeder mag niet het onredelijke van je eisen. Ruzie moet je niet maken. Je moet haar in het jaar, dat ik weg ben, tot rede brengen en haar doen inzien, dat je behoort bij d man, van wie je houdt. Dat is toch heel gewoon?" Al enige tijd lopen ze weer en nade

ren de Zevenbuurt. Het is al reeds zes uur geweest en het is duister geworden. „Je praat er gemakkelijk over." ,,Ik zeg, zoals het is. Marie. Praat er

,,Ik zeg, zoals het is. Marie. Praat er eens over met dominee Zelleven en da maak ik me sterk, dat die hetzelfde zegt."

Dat wéét Marie. Maar zij vertelt van diens bezoek niets. En spreekt niet over diens invitatie, om samen eens in de pastorie te komen praten. Zij voelt, dat dominee Zelleven gelijk heeft en dat Jan gelijk heeft.., „Het zal nog wel in orde komen",

„Het zal nog wel in orde komen", zegt zij. „Als daarginds alles goed is, verandert moeder nog wel."

Méént zij dat nu? Jan twijfelt er aan. Doch hij laat het onderwerp varen. Ze zijn thuis. Bovendien: je kunt niet blijven doorzagen. Zonder zekerheid te hebben, fietst hij

Zonder zekerheid te hebben, fietst hij des avonds terug.

des avonds terug. En zó blijft het. ook de volgende Zondagen. Met rasse schreden gaat de tijd van

Met rasse schreden gaat de tijd van vertrek naderen. De papieren komen geleidelijk in orde. Hij heeft de reis voor bereid: van Hoek van Holland met d Harwichboot en dan per vracht­passapiersschip. dat is het goedkoopst, van Engeland naar Canada. De datum is vastgesteld. Hij heeft boer Havmga zijn komst gemeld en ook Preek Meppelink is op de hoogte gesteld. Hij gaat een bladzijde van zijn levens

Hij gaat een bladzijde van zijn levensboek omslaan. Graag was hij met Marie nog een

Graag was hij met Marie nog een weekend naar Zwolle geweest, maar zij vond het niet nodig, nu zij toch niet meegaat naar Canada. Zij zal er alleen wel eens heengaan.

De banden met de Konijnenbelts worden losgemaakt. Vóór hij vertrekt mag hij toch wel enkele weken vacantie hebben, om hier en daar afscheidsbezoeken af te leggen. ,,Als je over een jaar terugkomt, kom

,,Als je over een jaar terugkomt, kom je hier toch wel eens aanlopen?" vroeg Sanne, die weer geheel de oude is. „O vergeet je ons dan helemaal?" „Ben je mal! Natuurlijk kom ik da kijken." _ _

„Mijnheer de Canadees", grapt Sanne. „Maar ik ken geen Engels, hoor." „Behoeft niet. Ik vergeet mijn moe

„Behoeft niet. Ik vergeet mijn moedertaal nooit." ,,En staat het nu vast, dat Marie dan

,,En staat het nu vast, dat Marie dan mee teruggaat?" Sanne vroeg het met moeite.

„Natuurlijk, waarom niet?" vroeg hij, vol bravour.

,,Nou, je hebt je wel eens anders uitgelaten, vader."

„Nu ja, maar het komt wel in orde." Hij gelooft er niets van, praat alleen Marie na. Hij is er haast zeker van, dat hij straks afscheid van haar neemt zonder haar weer te zien De laatste tijd is er met vrouw Saalmink geen land te bezeilen. En Marie durft er niet tegen in gaan.

,,Mooi, dat is prachtig voor je. Zó behoort het ook. Zij had direct mee moeten gaan. Ik... ik... zou dat wel gedaan hebben... met jou..." En toen was Sanne gezwind de keuken uitgelopen. Jan in verwarring achterlatend. Dat was op de laatste dag van zijn

Dat was op de laatste dag van zijn verblijf bij de Konijnenbelts. De andere morgen vertrekt hij naar Zwolle en neemt afscheid. De boer en de boerin zijn ernstig. Sanne begrijpt hij niet. Die plaagt en lacht.

Maar als hij verdwenen is, dan — en dat weet hij niet — staat zij op haar kamertje, huilend. En zij kijkt hem na tot zijn fiets heel in de verte nog slechts een stip is... En als de boerin wat latei haar behuild gezicht ziet, zegt zij niets Zijn vader en zijn oudste zuster vei gezellen hem naar de boot in Hoek van Holland. Marie wil liever niet mcc. Di' afscheid kan zij niet dragen. Zij heeft zich aan hem vastgeklemd, als wilde zu hem vast houden. Maar hij is gegaan. En... nu wéét zij het niet moer.

De Harwichboot verlaat de steig ei (" kiest het ruime sop. Geleidelijk verdwijnt de vadcilandsf

Geleidelijk verdwijnt de vadcilandsf kust met haar glinsterende duinen m' het gezicht. Jan Stelmaker gaat een nieuwe toe

Jan Stelmaker gaat een nieuwe toekomst tegemoet. (Wordt vervolgii­'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen