Late Lente

Hij vertelt dan, hoe hij later de hele reis naar de familie in Holland had geschreven en die wilde niet geloven, dat het zó gegaan was. In Amerika is immers alles grootscheeps? Dat was toch wat al te gek met die trein! I „EJn tóch was het waar. De trein reed

I „EJn tóch was het waar. De trein reed bijvoorbeeld zes "uur en stond dan bij een of ander station stil. En dan vlogen alle passagiers er uit, om eten te bemachtigen. Het was dan een opstopping van je'welste. Soms duurde het een uur, eer je wat brood of zo te pakken had. Tweemaal is het mij overkomen, dat (^e trein,al ^an het rijden was "

„Dus toen 'moesjt „ijj.^'ht^rblijven?" vrat^gt Bill Red. ,',^i, .,'., ,'. . , „Weineen, kerel," ,lachl Johjj; Stelma

„Weineen, kerel," ,lachl Johjj; Stelmaker. „Zó hard reed de trein, aanvankelijk niet. Verschillende passagiers liepen hem na en sprongen er op. JE^, jullie gelo'ven het niet en lachen er om, maar 't' is heus wäär, Je moet niet vergeten, dat we nu een "vijf en twintig jaar, verder z^ji^. In die kwarteeuw is er^beel •wat verani4er<l, in Canada ook.",,, '. ,,

„Hier jji,G)rai)..U|tA,iYÄS ?i«keriP<?g;.geep trein?'' , ,

Bill Red luistert in gespannen aandacht, wat zijn vragen wel bewijst. De Stelmakers horen geen nieuws. Vader heeft het wel meer verteld.

„In Granum? Kun je begrijpen! Je kon toen eenmaal per dag met een trein in Edmonto komen. Maar daar werd ik gehaald en zo kwam ik in Granum, op de farm van Havinga, een Hollander uit Groningen. Toen moest ik aan Canada wennen en aan het werk hier. Maar dat ging best. Na een maand of zestien ben ik naar Holland terug gegaan, om mijn vrouw te halen.' '

„Kon die spoedig wennen hier?" vragt Jim. „Nou, niet al te spoedig. Het leven is

„Nou, niet al te spoedig. Het leven is hier zo heel anders dan in Holland, moet je weten. O, die eenzaamheid in die wijde steppe. Maar dan waren daar de Zondagen."

Ja, ja, vertelt John Stelmaker verder, dat is nu anders, nu de auto er is. Met een vaartje van tachtig, negentig kilometer snorren ze nu naar de kerk in Granum, maar toen ging het anders. Al vroeg gingen we met de wagen, twee paarden­er vóór, op weg. Later gingen de baby's mee. Die werden zo lang in Granum bewaard, ook wel eens in het portaal van het kerkje. Na de dienst werd er door de bezoekers gezamenlijk gegetein, dat was heel gezellig. En na de tweede dienst keerde men huiswaarts. , Epjiele jaren hadden de Hollanders een oude dominee gehad, maar toen die ;^l;ierf, Y''^s,,er, nii?t spoedig een ander. dus werden preken gelezen, die uit Holland gezonden werden. Mr Stelmaker, die ouderling was, had het ook talloze malen gedaan. Toen kwam er weer een predikant, maar die vertrok vrij spoedig en zaten ze weer zonder. Maar reverend Davidson, de vader van Jim, kwam er heel vaak op zijn reizen. Hij logeerde dan op verschillende farms. Maar ja, de kinderen leerden op school alleen Engels, dus verdween geleidelijk ook de Hollandse kerkdienst, al worden er nog wel gehouden.

„Over vijftig, zestig jaar zien we hier geen Hollandse zeden en gewoonten meer," zegt de boer. „Wie zou bijvoorbeeld zeggen, dat Roosevelt, de President van de U.S.A. uit Holland afkomstig is? Toch is het zó. Zijn voorvaderen kwamen uit de provincie Zeeland, dat is een deel van Nederland." ,,Maar dat is al een paar honderd jaar

,,Maar dat is al een paar honderd jaar geleden. Mr Stelmaker," meent Jim. „Zolang nog niet, geloof ik, maar dat

„Zolang nog niet, geloof ik, maar dat weet ik niet. Doch op de duur zijn we geen Hollanders meer. Dat is ook niet nodig. We hebben nu ons tweede vaderland en als ik er eens met moeder over sprak, zeide zij altijd: en virij verwachten het toekomende, waarin zij gelijk had. Gelukkig hebben we hier geen blijvende stad.'" Wat ze ook van de Hollandse zeden

Wat ze ook van de Hollandse zeden en gewoonten hebben verloren, de Stelmakers, hun godsvrucht hebben zy behouden, al lopen ze er niet mee te koop. De avond gaat meer en meer vallen,. Het gezelschap op het terras gaat naar de huiska'mer, waar de meisjes de lampen aandraaien. Op het platteland van Canada is nog geen electrisch licht, behalve op die garms, waar men zelf stroom opwekt, wat bij Stelmaker het geval is.

Vóór het gezin en de studenten zich ter ruste begeven, wordt nog iets gegeten en gedronken. Dan leest de farmer een hoofdstuk uit de Bijbel en vouwt de handen voor het avondgebed.

Een half uur later is in wyde omtrek de stilte hoor­ en voelbaar. Alleen in de bossen zijn er de nachtelijke geluiden van dieren. Maar dat is betrekkelijk ver van de farm Zwolle.

Hoofdstuk XVIII.

De Mess­room van de R.A.F, officieren is geheel ge'vuld. Groepjes zitten te bridgen. De biljartballen rollen. Anderen lezen, schrijven of converseren met elkaar.

In een hoekje, toevallig geheel alleen, want als regel is de Hollander Fred Hoeksema een gezellige kameraad — de Hollandse vliegers zijn trouwens zeer gezien by de R.A.F. — zit de jongen, in gedachten verdiept voor zich uit te staren. Hy wordt aangeklampt door een kameraad, een Engelsman, die nog slechts éénmaal boven Duitsland is geweest. Dat is drie nachten geleden.

Ze lopen naar een nauwe opening, rechts in de hoek van de grote zaal. Daar ga je een stenen trap af tot je eindelijk, diep onder de grond in een betonnen lokaal komt. Het enige meubelstuk is een enorm grote tafel, waarop een land­ en zeekaart is gespijkerd. Engeland staat er op. Dan de Noordzee, België, Nederland, Duitsland geheel. En alles heel groot.

„Laten we de laatste route nog eens bekijken", zegt de jonge Engelsman. „Ik moet nog heel wat leren. En jij bent al vaker boven Duitsland geweest. Minstens tien keer zeker?" „Precies dertig", antwoordt Pred

„Precies dertig", antwoordt Pred Hoeksema niet zonder trots. Zijn eerste grote tocht is geweest,

Zijn eerste grote tocht is geweest, toen tweehonderd toestellen tegelijk — dat was feitelijk de inzet van het dagelijkse offensief in de lucht tegen Duitsland — naar Keulen zijn gevlogen.

„Dertig keer!" zegt de ander. ,,En er altijd goed afgekomen. Dat overkomt niet ieder." Zij buigen zich over de kaart. En met

Zij buigen zich over de kaart. En met een lange stok wijst de Hollander de route naar het Rijnland aan, die hij de vorige week nog heeft gevlogen. Sindsdien is hij tweemaal naar Hamburg en Bremen geweest. Hij is nu al enkele jaren piloot bij de R.A.F., m welk korps hij spoedig is opgekomen, toen hij kans had gezien, uit Holland in Engeland te geraken. Hij is één der vele „Engelandvaarders."

„Als we nu vannacht eens weer naar het Rijnland moeten, je kunt nooit weten, zou ik er veel gemak van hebben, wanneer..." De Engelse piloot kan niet dóórpia

De Engelse piloot kan niet dóórpiaten. Een geluid van stemmen zwelt aan Officieren komen de trap afrennen. HU ondergrondse lokaal vult zich in een ogenblik. ,,Stilte, heren, als het u belieft."

,,Stilte, heren, als het u belieft." Allen kijken de commandant van het vliegveld aan, die zijn orders zo juist van het Hoofdkwartier ontvangen heeft

„Om tien uur starten, heren. Het Rijnland is vannacht het doel." Er volgt alleen een gemompel.

Talloze mededelingen worden gedaan Hier moet op gelet worden. Daar aandacht aan geschonken. Vervolgens de gewone orders: elke minuut, precies op de minuut, starten. Op andere vliegvelden gebeurt dat ook. In totaal gaan vijf honderd bommenwerpers de lucht in.

Dat is niets bizonders meer. De Geallieerden hebben d^ overmacht in de lucht gekregen. Met man en macht is er gewerkt in de jaren, dat de oorlog duurt, dat zijn er nu al vier. Duitsland wordt gebeukt. De aangerichte veiwoestmgen zijn enorm.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen