Holsbergero

„Je bent in de kroeg geweest", zeide zij, verwijtend. „Als je vader dat wist!" Het beroep op zijn vader vertederde Harm wat. Maar hij zweeg. „Word geen kroegloper. Harm. Dat is het begin van het einde. Dat brengt de zaak ten gronde."

„En wie z'n'schuld is dat dan?" vroeg hij, honend.

„Harm — moeders stem werd opeens wonderlijk zacht — we moeten geen ruzie krijgen jongen. Ik heb er vanavond over nagedacht. Ik zal je niet meer tegenwerken. Trouw zo spoedig mogelijk. Dat wilde je vader tenslotte. Op de dag vóór je trouwen trek ik er uit. Tussen Katrien en mij botert het nooit. Onze karakters verschillen te veel. En ik wil niet zien, dat de zaak ten onder gaat. Want Katrien deugt er niet voor. Zo is het. Je zult er geen goede vrouw aan hebben voor de zaak. Let op mijn woorden. Ik hoop, dat ik de ondergang niet meer beleef. En je vader zal zich in Zïjn graf omkeren, wat ik je zeg."

„Hebben we er gisteravond niet genoeg over gekletst?" viel Harm uit. Ik dacht, dat we er niet meer over praten zouden?" „Dat ben ik ook niet van plan. Ik heb je nu mijn besluit meegedeeld. Je kvmt het Katrien schrijven. Leef gelukkig met elkaar", voegde zij er sarcastisch aan toe. Dit laatste voelde Harm niet of hij

Dit laatste voelde Harm niet of hij wilde het niet voelen. In hem golfde een stroom van triomf: moeder geeft toe! Het speet hem, dat zij het huis verlaten zou. Hij begreep ook iets er van, wat het zo even meegedeelde besluit haar gekost moest hebben. Maar per saldo mocht zij zich niet tussen Katrien en hem stellen.

Nog diezelfde avond schreef hij naar zijn meisje, dat alle beletselen waren weggenomen; moeder had toegegeven; zij ging het huis uit; nu konden zij over enkele maanden wel trouwen. Job Eerveld vond, dat de bui spoedig afgedreven was. De volgende morgen vroeg was de baas nog wel niet geheel de oude, maar lang zo nors niet. En in de loop van de morgen brak de zon geheel door de wolken. Maar de bazin was opvallend stil...

Maar de bazin was opvallend stil... Er kwam een antwoord van Katrien, dat Harm algeheel bevredigde. En zo scheen alles in kannen en kruiken. De weduwe Aldert Janse informeerde en huurde daarna een kleine woning aan het eind van het dorp. Over drie maanden te betrekken. „Een moeder en schoonmoeder moet

niet in een jong gezin zijn", zeide zij, als antwoord op de verbaasde vragen. Want hoevel ze wisten, vroegen de mensen nog met geveinsde verbaasdheid Dat komt meer voor. „Ze verdwijnt natuurlijk. Die twee accorderen immers niet." Over drie maanden zou de trouwpartij zijn.

Maar die ging niet door! Katrien was reeds enkele malen geweest. De verhouding was schijnbaai' goed.

Nieuwe meubelen waren reeds besteld, want de weduwe Janse nam natuurlijk de hare mee. Nog een week of zes en zij zou vertrekken. Met pijn in het hart, doch dat liet zij niemand merken. Toen kwam op een dag de avondpost die alleen in de kom van het dorp werd bezorgd. Vrolijk opende Harm de niet ver

Vrolijk opende Harm de niet verwachte brief van Katrien, om even later stomverbaasd op te kijken en te staren naar een hoek van de kamer. „Wat is er met Katrien?" vroeg zijn moeder. „Niets bijzonders", zei Harm.

Hij wilde het voor hem vreselijke niet vertellen. Het zou zijn moeder plezier doen en dat kon hij nu, neen, nu zeker niet, dragen.

Het moest ook een misverstand zijn. Te dwaas, om alleen te lopen. Hij zou haar ontrouw geweest zjjn en daarom verbrak zij de de verloving. Ze wilde

zich niet met open ogen in de misère storten. Had ze gelijk in, dacht Harm. 1' dat deed zij immers niet? Wat was dat nu voor onzin? Haar ontrouw geweest? Hoe? Waarvoor Er stond niets van in de brief. Alleen: hij zou wel weten, wat zij bedoelde. Maar dat wist hij met geen mogeiyk

Maar dat wist hij met geen mogeiykheid. Hij peinsde zich die avond en die bijna slapeloze nacht de hersens moe; hij pijnigde ze. En des morgens was zijn besluit genomen. „We moeten vandaag wat aanpoten,

„We moeten vandaag wat aanpoten, Job", spoorde hij zijn knecht aan. „Ik moet vroeg weg vanmiddag." Hij jakkerde, jakkerde. De tijd ging hem niet vlug genoeg. Hij haalde het brood te vroeg uit de oven, wat Job opmerkte. „Geeft voor een keer niet. Ik moet vandaag opschieten."

Maar meteen dacht hij: 't Is niet verstandig van mij. De klanten moeten goed brood hebben. Dat b enik aan de naam Janse verplicht. En hij schoof het brood weer in de oven. Job dacht, dat de baas van lotje ge

Job dacht, dat de baas van lotje getikt was. Maar hij zei niets. Het was een wonderlijk gedoe hier in de bakkerij. Enfin, 't zou z^jn tijd wel duren. En als het hem verveelde, verdween hij. Bazen genoeg. Harm was op tijd klaar.

„'k Mot naar Katrien", zei hij tot zijn verbaasde moeder: zo, midden in de week? Hoe kwam het in zijn hersens op! „Wat is er dan met Katrien?"

„Wat is er dan met Katrien?" „Niks," zei Harm. „Gekheid. Harm. Gisteravond die brief en nu ineens er naar toe. Toch geen zwarigheid?" „Zou je misschien wel willen", zei Harm.

Het gedrag van haar zoon, toch steeds oppassend en niet brutaal, verdriette haar. „We zouden daarover niet meer praten", zei zij scherp, scherper dan zij wol wilde. „Ik verdwijn immers, als je trouwt?"

't Was waar. Harm voelde het onredelijke van zijn norsheid. ,,We zullen nog wel eens zien',, zeide hij. „Wie weet, wat er gebeurt". Het antwoord was zo raadselachtig als het maar kon. Maar zijn moeder kreeg niet meer uit hem. En met verbazing zag zij hem gaan. Per trein begaf Harm zich naar het

Per trein begaf Harm zich naar het dorp onder de rook van Amsterdam en ontmoette Katrien, wie hij om opheldering vroeg.

Nu, die had zij toch gegeven? Hij was haar niet trouw. En dat wist hij wel. 't Was vragen naar de bekende weg. ,.Verklaar je nader", zei Harm. ,,Ik begrijp er niks van". „Zo, loop jij soms niet in de kroeg?"

„Neen". „Wel waar. Je hebt er een hele avond

„Wel waar. Je hebt er een hele avond gezeten. En veel geborreld. Je komt ei méér. 'k Moet geen man, die in de kroeg loopt".

,,'k Heb één avond in de kroeg gezt'- ten", bekende Harm, ,,da's waar. Het was toen we die ruzie met moedei hadden, 'k Was woedend op moeder en liep van ballorigheid het dorp in, naar het café. Maar borrels heb ik niet gedronken. Alleen bier".

„Zie je wel?" triomfeerde Katrien ,,Eerst zeg je neen en nu beken je al! Je bent er later méér geweest." „Da's gelogen!" ,,Ja, dat moet ik nu maar geloven!" ,,Ik zweer " „Stil nou maar. Ik weet er alles van. Je bent met een ander meisje " „Leugens! Leugens! Wie beeft je zo voorgelogen? Zeg zijn naam. Ik sla hem de ribben stuk!" schreeuwde Harm hees.

Het onderhoud vond plaats in een klein vertrek. Zij waren met hiin beiden. Op het geschreeuw kwam Katriens moeder toelopen, duidelijk beangst: die Harm moest eens een ongeluk begaan aan Katrien!

,,Maak niet zo'n lawaai", trachtte zij te sussen. ,,Je had niet direct moeten komen. Harm, 'k Heb ook aan Katrien gezegd: ik geloof er niets van "

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen