Holbergers

'['at hoor je vanzelf wel. Altijd nog J s^noeg, wil ik tenminste hopen. ,36. waar ik Aldert heb wegge­

Ji?Ll*"^'ïe het hoofd. Zij kon het .. "«a met vermoeden. Wel meende ml ^^^ ^^^ alcohoUucht uit zijn er uil 1° ^"^ *« hebben, maar er verker ' °'J,®'^^'staande, had zij gedacht: ,Ik 1, ?i^^ ^^^'^ gedronken ergens. '"^naaide hem weg bij Klaasman. drii,vl°^^ '^"^ ^'i elke Zaterdagavond «nken en te kaarten". ÜNat,,,, rlï "'^^ waar, Aldert?"

r Ä ^ is dat waar, als ik het CT^ Harm. „Hoe kom je daar? ie nili ^^ ^^ liet geld? Schaam eeft ie7 °"i in <3e kroeg te zitten? ..EndsIT­^? ^^^ soms geleerd?" euHn; ,„1^^^™^'!"' zei Tine, met «' Aldert?™ **®'^­ "^** mankeert

^ l£^T^ '^ °* el's­ Maar bij nlLT\ * ^^^ oöï« niet hebben. D«oiiw\.r°eglopen, versta je?" ^^nverschiliige houding van Aldert, m vond, dat üijn moeder er bg zat, wond Harm op. Zijn stem sloeg over en werd ruzieachtig. „Wat zou dat nou?" vroeg Aldert,

„Wat zou dat nou?" vroeg Aldert, brutaal. „Ik mag toch zeker wel een glas bier drinken?" „Dat kun je hier ook krijgen, als je

„Dat kun je hier ook krijgen, als je er om vraagt. Maar je loopt niet in de kroeg. Je zit er hele avonden te kaarten. En dan geeft mijnheer — Harm wendde zich sarcastisch tot Tine — rondjes. Ik moest een gulden twintig betalen. Vertel op, zonder te liegen',, schreeuwde Harm, „waar haal je dat geld vandaan?" „Ik heb vanmiddag toch een gulden

„Ik heb vanmiddag toch een gulden van je gekregen! Het is een schandaal, zo weinig. Je bent " „Aldert, je weet toch wel, dat je va

„Aldert, je weet toch wel, dat je vader je geld spaart?" suste Tine. „Ja, wacht maar, als ik meerderjarig

„Ja, wacht maar, als ik meerderjarig ben! 't Is mijn geld, eerlijk verdiend. Ik moest het elke week hebben!" „Om het op te maken zeker?" snauw

de Harm, „'t Is maar goed, dat ik het bewaar. Als je niet oppast, haal ik het van het boekje en heb je straks niks. Nog eens en nu voor het laatst: hoe kom je aan dat geld? Een gulden is niet zoveel. Daar kim je geen rondjes van geven en dan nog kaarten." „O, ik kan best kaarten", pochte Al

„O, ik kan best kaarten", pochte Aldert. „Het is al winst. En dan moeten die lui ook wat hebben. Goede, toffe jongens, hoor. Geen schorremorrie, zoals jullie denken en zeggen. Het is geen kwaad volk, dat bü Klaasman komt."

„Toe Aldert, dat weet je wel beter", zei Tine.

„Zwijg Jij!" barstte Harm los. „Ik moet weten, waar hij het geld vandaan haalt. Dat kan niet van die gulden. Het bestaat niet. Hij zit te liegen, alsof het gedrukt staat. Zeg op, of " Onder die woordenstroom had Aldert

Onder die woordenstroom had Aldert zijn moeder doordringend aangezien. En zijn ogen zeiden: mondje dicht. Nu, dat was Tine toch wel van plan,

Nu, dat was Tine toch wel van plan, Want als Harm het wist

„Ik heb het gezegd", smtwoordde Aldert, brutaal. „Je liegt het. Dat bestaat niet. Steel

„Je liegt het. Dat bestaat niet. Steel je het geld soms van je vader?" „Bent u ooit tekort gekomen?" vroeg

„Bent u ooit tekort gekomen?" vroeg Aldert, die nu inderdaad sterk stond. Nog nooit had hij één cent achtergehouden, dat was een feit. Was ook niet nodig, want zijn moeder gaf hem wel. Harm was even ontwapend. „Neen, dat je steelt, geloof ik niet.

„Neen, dat je steelt, geloof ik niet. Tenminste niet van je vader. Maar hoe kom je aan dat geld?" „Dat heb ik immers al gezegd. Als je

„Dat heb ik immers al gezegd. Als je me niet gelooft, dat kan ik niet helpen. Dat win ik met kaarten. Dat kan ik best. Niemand kan tegen me op". „Behalve met werken", hoonde Harm, buiten zichzelf van woede. Hij moest nu wel gaan geloven, dat

Hij moest nu wel gaan geloven, dat Aldert de waarheid sprak. Met veel bravour ging die kwajongen, nauwelijks een gulden op zak, naar Klaasman en toog daar aan het kaarten, om altijd te winnen?

„Je maakt mij niet wijs, dat je altyd wint", zei hij.

„Natuurlijk niet", zei Aldert, die zeer goed bemerkte, dat zijn vader wankelen ging. „Was dat maar waar! Ik verlies ook wel eens. Maar alles en alles met elkaar win ik voldoende, om mijn schuld biJ Klaasman te betalen. Die moet geen cent van me hebben, hoor. Ik maak geen Schulden," voegde hij er verwaand bij. En onderwijl keek hij met een glim

En onderwijl keek hij met een glimlach zijn moeder aan, die schrok van de vele leugens, die Aldfert zonder blikken of blozen opdiste.

Maar zij durfde niets zeggen „Ik moet aannemen, dat je de waarheid spreekt," zei Harm, „maar toch geloof ik je niet. Op de een of andere wijze kom je aan geld, dat is vast. Het zal Wel eens uitkomen, hoe. Maar — hij wond zich weer op — het is afgelopen, versta je? Je komt niet meer in die kroeg, of ik breek je de benen! Wannut! Wat hebben je moeder en ik al een verdriet van je gehad! Ben je een Janse? Je moest je schamen!" „Dat heb ik nu al zo vaak gehoord",

„Dat heb ik nu al zo vaak gehoord", zei Aldert onverschillig. „Maar dat is je eigen schuld. Dan moet je me maar geen bakker willen hebben."

„Maar wat wil je dan, jongen?" vroeg Tine.

„Zwijg", barstte Harm los. „Hij heeft niets te willen. Hij zal bakkei worden en later in de zaak komen. Er za> een Janse in de zaak, zoals het altijd is geweest. En je zult beter gaan oppassen, anders,.." Hij balde de vuisten. Tine zat cp haai

stoel te beven. Maar Aldert lachte zijn valse lach.

„Als ik het niet wil, dan word ik geen bakker. En ik word het niet, nou wéét je het voor eens en voorgoed. Dwingen laat ik me toch niet. Als ik een en twintig ben. smeer ik 'em toch, als je me niet eerder laat gaan. Nou wéét je het." „Dat heb je al tweemaal gezegd',, hoonde Harm weer. „Zo langzamerhand weten we dat nu wel. Branie genoeg. Maar ik ben er ook nog. Je wordt bakker en anders niet."

„Ik word veekoopman", zei Aldert. „En anders niet".

„Ja, dan kun je zuipen en kaarten in de kroeg, hé? Dat doet dat volk! Maar het zal niet gebeuren. Je komt in de zaak, afgelopen. En je zult voortaan harder werken in de bakkerij, anders ben ik er ook nog. Ik sla je aan gruizelementen, ik " „Harm", riep Tine, „houd je toch

„Harm", riep Tine, „houd je toch kalm! de mensen op straat en in de winkel kunnen je horen," „Wel eens goed," lachte Aldert. „Dan

„Wel eens goed," lachte Aldert. „Dan weten ze meteen, hoe een vader zijn jongen behandelt." „Houd je bek, kwajongen. Ik zal je.."

„Houd je bek, kwajongen. Ik zal je.." Harm, buiten zichzelf, sprong woest op en liep naar de andere z^de van de tafel, waar Aldert zat. De vuisten had hij opgeheven.

Maar de jongen wachtte de aanval niet af. Hij kende de kracht van zijn vaders vuisten maar al te goed. Vliegensvlug smeerde hij 'm om de tafel heen en wilde het vertrek uitrennen. Doch Harm had dat in de gaten. Even vlug als zijn zoon, was hij bij de deur en hield die äicht.

„Je komt de kamer niet uit," siste hij. „Ik ben nog niet uitgepraat." „Harm houd toch op. Je bent jezelf

„Harm houd toch op. Je bent jezelf niet", smeekte Tine. „Neen, ik ken mezelf niet, je hebt gelijk. Als ik naar mijn gemoed te werk ging, sloeg ik die wannut dood, nou wéét je het. Is me dat een jongen! Waa haalt hij die smeerlapperij weg?" „In de bakkerij" hoonde Aldert.

Op hetzelfde ogenblik had hij scijt zijn brutaliteit. Want nu was Harm niet meer te houden. Onverhoeds vloog hij op Aldert toe en smeet hem tegen de muur, om vervolgens hem er van langs te geven, dat het daverde. Om het ge­ ';chrei van Tine bekommerde Harm zu; niet. Hij sloeg er in het wilde op les en deelde geduchte slagen uit.

Maar Aldert liet zich niet meer, Zolls enkele jaren geleden, gewillig slaan. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen