Gebroken Bakken

,,Om er maar één te noemen: enige weken geleden kwam er een jong ding spreken over de belangen van een Meisjesvereniging. Een heel aardig meisje. Maar ik zag al direct aan Mevrouw, dat zij afkeurend dacht over haar kleding. In massa zie je hier zó lopen in de stad. Ze zijn meer ontkleed dan gekleed. Ik snap niet, hoe een fatsoenlijk meisje zich zó durft te kleden. Ik zag- dug de afkeuring in Mevrouws ogen. Maar niettemin stond zij het meisje vriendelijk te woord en tekende voor een bedrag in. Maar toen de bezoekster vertrok, zeide zij — en je moet Mevrouw Le Grand zijn, om het zó kies en toch zo vlijmscherp te kunnen zeggen —: „U mag- nog wel eens terugkomen, als het nodig is. Maar alleen zou ik dan graag zien, dat je behoorlijker en voegzamer gekleed waart. Willen wij dat afspreken?" Het meisje kleurde geweldig, maar de les, die zij verdiende, heeft zij verstaan."

„'t Is anders een pretje, als je zoiets op je brood krijgt", meende Dolf.

't Was verdiend. Als je redeneringen niet baten, moet zó opgetreden worden. Dominé Meinema heeft onlangs een catechisante om die reden naar huis gestuurd. Zij is niet meer zo verschenen, maar is nu behoorlijk gekleed. Kijk, voor zulke dingen en natuurlijk nog meer andere moet je bij Mevrouw niet zijn."

niet zijn." „Dus toch zoiets als de oude Minnaar in Meerstad, die op alles critiek heeft", zei Dolf. „Ik vermoed, dat je overdrijft, hoewel ik er niet over oor

„Ik vermoed, dat je overdrijft, hoewel ik er niet over oordelen kan, want ik ken mijnheer Minnaar slechts heel oppervlakkig. Maat* Mevrouw ken ik des te beter. Zij staat op het standpunt, dat de tijden veranderen en dat -wij met die veran,deringen mee moeten, willen wij niet hopeloos achterop raken. Maar — de fundamenten van het leven moeten dezelfde blijven. Aan de grondbeginselen mag niet worden geraakt. En nu bedroeft het haar zo, dat aan die fundamenten juist wordt gewrikt. Als dat doorgaat, zijn wij verloren."

„Louter verschil van appreciatie", meende Dolf. „'t Is het aloude; strijd tussen de jeugd, die vooruit wil, en de ouderdom, die vasthoudt aan wat feitelijk versleten is." „Er is in dit geval geen sprake van. Je kent mevrouw Le Grand niet. Ik liep zoeven immers te betogen, dat zij met de veranderde tijden meegaat. Zo typerend zeide zij onlangs: ,,Ja, ik zal in een huurrijtuig gaan zitten, als ik een auto krijgen kan." Je snapt de beeldspraak natuurlijk. Maar bij al die vooruitgang, bij al die wonderen van de techniek, die wij voor onze ogen zien ontwikkelerr, mag niet vergeten worden, dat in dat alles Gods Hai-rd bespeurd moet worderr. Wij blijven met z'n allen zondige mensen, die slechts langs één weg verlossing kunnen vinden. En die weg is eeuwen, eeuwen oud. Die b 1 ij f t dezelfde, wat er ook verandere."

„'t Wordt een formele preek, Elsa", zeide Dolf met een poging' tot schertsen, die hem evenwel slecht afging ditmaal. ,,Ik preek niet, Je vraagt mij naar Mevrouw Le Grand. En ik zeg je haar standpunt, dat gelukkig ook het mijne is."

,,Dat zal wel. Je toorrt je een beste leerlinge. Maar waar zijn we hier ? Het komt me zo bekend voor." „Op de Goudse Singel", antwoordde Elsa.

,,Ik zie het al. In dat postkantoor daar heb ik moeder een telegram gezonden. Zij wilde het graag direct weten, of ik benoemd was of niet. Daar is dan de Goudseweg. Kom even mee, zeg. Ik zal je mijn kamer wijzen, 't Is vlak vooraan. Boven een schoenwinkel."

Zij staken de rijweg over en liepen aan de zijde van de Goudse weg, waar het bewuste huis stond. Op de deur las Elsa: Haverma, wat haar niets wijzer maakte. En ook wist zij natuurlijk niets verder, toen zij iets later, gekomen aan de overzijde van de straat, naar de drie ramen opzagerr, die behoorden tot Dolfs zit- err slaapkar-ner. Alleen bespeurde Elsa, dat de gordijnen niet bepaald fris waren en er naar uitzagen, dat zij in maanden nret gewassen waren, wat, daar het pas Juni was, haar verdacht voorkwam .Maar zij zeide er niets van. Jong'ens, als Dolf, kon dat toch niets schelen, al was hij voor zichzelf voorbeeldig- netjes.

„De stand is niet slecht, vind je wel?" vroeg Dolf en,thousiast. ,,'t Is hier ook levendig druk." ,,Ja. eerr beste stand. Is de kamer aardig gemeubileerd?" ,.Piekfijn in orde. Zullen we eens gaan kijken? Ik kan wel

,.Piekfijn in orde. Zullen we eens gaan kijken? Ik kan wel een boodschap verzinnen." „Neen, rieen. Als je er eenmaal bent, korrr ik je wel eens opzoeken, 'k Zou echter veel liever zieni, dat je bij andere r-nensen in huis waart."

„Ach jij met je gruwelijke vooroordelen!" barstte Dolf uit. „Wat kun je nu van die mensen zeggen'. Je kent zo net zo min als ik." „Daar heb je gelijk in. Maar naar wat je van dio Mevrouw

„Daar heb je gelijk in. Maar naar wat je van dio Mevrouw verteld hebt, heb ik mij een indruk gevormd. En dan eerr zoon, die voetbalkai-npioen is, of zo iets, dat betekent natuurlijk op Zondag spelen. Dolf, je kunt mij praten, wat je wilt, al ken., ik die mensen niet ,ik meen nu al te mogen zeggen, dat het daar niet een gezin is, dat onder ons wenselijk en nodig wordt gevonden. Ik had liever gezien, dat je gekomen waart bij mensen, die hier gekend werden. Door een advertentie in de Kerkbode hadden wij adressen gekregerr, die beter geschikt waren. Maar ja, als je niet wilt, ik kan je niet dwingen."

„Het gaat toch zeker niet op, nu te gaan zoggen, dat ik niet konr? Ik heb de kaï-ners gehuurd. En een man een man, een woord een woord."

,,Daar heb je gelijk in", zeide Elsa. „Dat zou niet fair zijn." ,,Dat meetrde ik ook", was het antwoord. ,,En als het mij er niet bevalt, ga ik weg. We zullen dus eens zien. En dan, Elsa, wat heb ik met die menser-ii te maken?" '

Elsa gaf er geen antwoord op. 'tj Was water naar zeei' gen. Dolf wilde haar niet begiijpen, want hij wist zeer g'^' wat haar bedoeling was geweest, daarvan was zij 0^'^'*

Zij liepen over de Goudse Singel, om tenslotte de Cools* te bereiken, waar Dolf het Stadhuis en het Postkantooi wonderde. ,. .,

Hij liep verder druk te. redeneren, zeggend, dat hij zi" | al in Rotterdam thuis gevoelde en blij was. Meterstad te *' j nen verlaten. . ,i „'t Is spijtig voor moe," zeide Elsa. „Zij blijft zo 2.W'-

,,Alleen? Zij heeft heel veel kennissen op het dorp!" „Dat is toch geen vergelijking, een kind of een 1«»^. 'k Heb al gedacht: zou moeder hier niet willen wonen. zou verbazend gezellig zijn. En dan was het probleem v kamer ook opgelost." ,, „Wat éen dwaas idee, Elsa! Moeder in Rotterdam wo'

„Wat éen dwaas idee, Elsa! Moeder in Rotterdam wo' Je weet even goed als ik, dat zij haar dorp niet verlaten» „Ja, dat weet ik wel. Maar misschien was moeder ov '^ halen, 't Is, op de keper beschouwd, toch verkeerd, om z" " een dorp te hechten, al weet ik wel: het graf van vadei'^ ,,Begin er niet aan, zus. Verleden week zei moede! , dat zij er niet weg wil." f

„Dan weet ik nog niet, wat ik doen zal. Misschien i= dan het beste, dat ik naar huis ga." „Ben je mal! Naar dat saaie dorp? 't Is hier m Kow^

„Ben je mal! Naar dat saaie dorp? 't Is hier m Kow^ toch duizend procent prettiger wonen. Je kunt hier ]<" eens uitleven." A

Elsa gaf weer geen antwoord. Stil liepen zij naast voort, tot Dolf de stilte verbrak: „Zet die gedachte ^ hoofd, Elsa. Moeder is veel te blij, dat jij het hier zo = hebt." (Wordt verv*

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen