Schrammetje

t-itt. Al is het, dat ik bij wijze van spreken van het hoofd der Gemeentewerken te Dirksland een draai om m'n oren krijg, toch heb ik er een beetje schik in, dat het geteut van de oude metselaar in alle kringen de aandacht trekt. In een brief, die meneer Vreugdenhil aan me schreef, zegt hij, dat ik er glad naast ben, wanneer ik een Dirkslandse lezer, die zich ergert aan het prikkeldraad langs de Boezemweg, naar Gemeentewerken verwijs om daar verandering in te krijgen. Want de Boezemweg van de Trambrug af tot de zgn. gele Balie is in beheer en onderhoud bij de Polder Dirksland ca. en vsmaf de gele Balie tot de Staakweg is het Provinciale weg, dus de gemeente heeft hierin geen zeggen­ schap.

Een vriendelijk verzoek aan ir Vermeer zal dus meer uitwerken dan een verzoek aan de Burgemeester, schrijft hij. Dank U wel, meneer Vreugdenhil, We weten nu weer waar we aan toe zijn. En dat U voor een ten onrechte „aanranding" van Gemeentewerken op de ketting springt, neem ik U niet kwalijk; neen het is in U te prijzen. Maar U moet mij ook niet kwalijk nemen dat ik er „naast" was, want men moet ge- meente-architect zijn om precies te weten welke moten van het dorp er tot de gemeente behoren en welke niet. We hebben dat destijds ook met de Israëlitische begraafplaats aan de hand gehad, nietwaar? Ondanks het feit, dat ik er toen ook „naast" was, kwam de zaak toch in 't reine. Als het hiermee nu ook zo gaat is Schram al lang tevreden. Het is Schrammetje er maar om te doen, dat de bewoners geen schrammetjes oplopen aan het gemene prikkeldraad. In Dirksland kan dit blijkbaar niet, want de heer Vreugdenhil schrijft me, dat er in de kom der gemeente geen prikkeldraad te vinden is, dat gevaar voor de voorbijgangers kon opleveren. Goed zo!

Trof daar verleden week des avonds een lawaaierig gejoel en getingel-tangel mijn oor, gemengd met een zware stem uit een luidspreker, de Noord-Oostenwind woei al deze onbestemde klanken over onze dorpen en bij navraag bleek me dat er kermis — o nee, een festi- val — gehouden werd. Men zoekt tegenwoordig de mooiste namen uit om het woord „kermis" mis te gaan, maar in wezen is het niets anders. In vele gevallen betitelt men zulke verkapte kermissen met het woord „Lunapark". DatZij waren eens ter plaatse gaan kijken wie er zoal ter kermis getogen waren. Wat ze verwacht hadden zagen ze: de mensen die dik bij hun in 't krijt stonden, lieten daar de dubbeltjes rollen, zonder aan hun nadelig saldo in het kruideniersboek te denken. Zeer waarschijnlijk staan deze mensen ook nog wel bij de slager en de bakker in het winkelboek. Derhalve hebben de neringdoenden ook nog een strop aan het fes­ tival. klinkt niet zo gevaarlijk, nietwaar? Naar ik verneem is er op deze kermis weer een aardige duit verteerd. Schrammetje kan er niet bij, dat voor zulke Festivals door de plaatselijke Overheid vergimning wordt verleend. Het is er op 't ogenblik toch geen tijd voor om de bevolking in de gelegenheid te stellen flinke bedragen aan vermaak uit te geven. Bij zulke gelegenheden laat de jeugd zich niet onbetuigd en de ene gulden na de andere verdvrijnt in de zakken der spullebazen. Om nog niet te spreken over de principiële bezwaren, die er tegen zo'n kermis bestaan, zal ieder weldenkend mens het met Schram eens zijn, dat we in een periode leven, waarin elke gulden wel vier maal omgekeerd dient te worden eer men hem uitgeeft. Ik sprak dezer dagen een paar winkeliers, die heus geen principiële bezwaren tegeni een festival hebben.

Het is heus geen tijd om het geld over de balk te gooien. Ik las deze week in een zeker blad, dat het gevaar voor een staatsbankroet altijd nog veel ernstiger is dan velen wel denken, het is wankele welvaart in mineur! De mensen, die de statistieken bijhouden zijn er niet erg hoopvol over gestemd, dat de arbeidsproductiviteit nog niet het peil van 1938 heeft bereikt. In Maart 1951 was de index maar 96, terwijl deze tengevolge van verbeterde machines en arbeidsmethoden zeker 110 had kunnen zijn. Dat is nog niet zo fraai. Ook het tegoed bij de spaarbanken daalt regelmatig. Van eind 1949 tot eind April 1951 met niet minder dan 202 millioen. Normaal was geweest, dat in die periode het tegoed bij de spaarbanken met 75 millioen was toegenomen. Dit bij elkaar getrokken een verschil dus van rond 275 millioen gulden in 28 maanden. Dat wil dus zeggen dat er 120 millioen gulden per jaar te weinig gespaard is. Ziende deze cijfers dan is er wel reden om de arbeidsproductie op te voeren, maarniet om door middel van Lunaparken, festivals en kermissen financieel nog dieper in 't moeras te geraken. De plaatselijke autoriteiten, die over de toelating der spullebazen in de gemeente beschikbaar, mogen dit wèl overdenken. SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen