Gebroken Bakken

;,Je kent hem niet, Elsa. Dat graf bindt hem niet aan Inwë" antwoordde de dame, begrijpend, waarop Elsa doelde. iiWij moeten over het graf heenzien. En je weet, dat hij dat noet. Overigens deelt hij mij alleen het feit mede. Hij mocht Sraag in Indië zijn. Maar, toen was zijn vrouw er ook. Het ^ best mogelijk, dat hij het repatriëren heeft geambieerd. linfin, dat vernemen wij wel. 't Is al laat, Elsa. De meisjes ma. zeker al naar bed?" ..Ik geloof het niet. In heb tenminste niets vernomen."

..Ik geloof het niet. In heb tenminste niets vernomen." »Maar dan wordt het tijd. Roep ze even, Elsa". De beide dienstmeisjes kwamen binnen, maakten even een praatje, waarop Mevrouw Le Grand de haar door Elsa aangereikte Bijbel opende, en een gedeelte voorlas. „Maak het niet te lang meer, hoor Elsa", zeide ze dan, toen deze had te kennen gegeven, dat zij de brief naar haar moeder wUde voltooien. Elsa beloofde het.

Hoofdstuk X.

ge^** ^eel geraas werd er öp de deur van Dolfs slaapkamer ..Ja, ja, ja, riep hij, wakker schrikkend, om dan, tot be- ™™ng gekomen, te vervolgen: „Hoe laat is het?"

>,„"•/ V""^ ^°' ^'^^^ «^D lialf uur stappen wij op. Spring er "u vut, luie vlegel!"

„Tot je dienst, kameraad. Je hoort zeker wel, dat ik present ben?"

En veerkrachtig sprong Dolf uit zijn ledikant, liep naar het raam en gluurde door eeni reet van het gordijn naar buiten. „Een prachtige dag weer", mompelde hij. Opeens bekroop hem weer dat onaangename gevoel van de

Opeens bekroop hem weer dat onaangename gevoel van de vorige avond: wat ging hij doen? Op Zondagmorgen een eind buiten de stad gaan fietsen, om vervolgens het grootste deel van de morgen door te brengen met vissen? Was dat wel in orde?

Kom, dacht hy dan, wat haal ik mfl muizenessen in het hoofd? Wat betekent dat nu? Niemand heeft er toch last van? Een mens mag toch wel eens wat hebben? Ja, als Laarman het wist, kreeg hij vast weer een preekje. Een onaangename kerel. Zo'n echte betweter. En dan die aanmerkingen: dit mag niet, en dat past niet. Lieve tijd nog toe. .Je bent immers maar eenmaal jong? En je behoeft toch persé niet altijd naar de kerk? Er staat zelfs in de Bijbel, dat de mena heer van de Sabbath is. Die woorden staan er toch zeker niet voor niets ?

Hij plonsde en plaste In zijn waskom. Hé, van dat frisse water knapte je helemaal op. Het was toch leuk van Huib, de zoon van z^jn hospita, om hem op de vispartij te inviteren. Met een vriend zou hij gaan vissen, omdat er, in verband met het warme weer, geen voetbalwedstrijden waren en toen had hij Dolf gevraagd, mee te gaan. Half zes de deur uit. Op de fiets naar de Plassen. En dan de hele voormiddag vissen. 't Was verbazend aardig van Huib geweest en Dolf had maar onmiddellrik toegestemd. Zo'n éne Zondagmorgen betekende niets had hij overlegd. Maar later was hij zich onbehagelijk gaan voelen en Kom, hij moest niet zo kinderachtig zijn. De bedoeling was,

Kom, hij moest niet zo kinderachtig zijn. De bedoeling was, om drie uur thuis te wezen. Hij kon dan, wat hij nooit deed. Immers naar de avondkerk? Dan was de kous weer in het gelijk gebreid. Weer een bons op de deur. ,jBen je haast klaar?."

„Ja, kerel. Kom gêrüst binnen. Mijn boord om doen en klaar Is Kees." Huib Haverma, een fors gebouwde jongeling ongeveer van

Huib Haverma, een fors gebouwde jongeling ongeveer van Dolfs leeftgd, trad binnen.

„Mogge. 't­Is kostelijk weer, man. Als je nu wat opschiet, slurpen VSTJ een kop thee naar binnen en peuzelen een boterham op. Buiten eten we wel meer. Ik heb brood ingepakt. Als Harry nu maar niet te lui was geweest. Enfin, zijn zuster zou hem er uit porren. Anders ligt hij om tien, elf uur nog op zijn bed. Ben je klaar?"

„All right", zei Dolf, de sportsman volgend naar de keuken, waar het eenvoudig ontbijt klaar stond. In minder dan geen tijd was het verorberd. Opeens bedacht

In minder dan geen tijd was het verorberd. Opeens bedacht Dolf, dat hij geen geld in zijn zak had, zodat hij naar zijn kamer terugliep. Hij had feitelijk geen geld nodig, dacht hij. Ze gingen vissen, meer niet. Maar ja, je kon nooit weten, een ongelukje met je fiets en je zat. Hij vóélde, meer dan hij op dat moment beredeneren kon, 'dat hij van het éne verkeerde in het andere dreef. Het werd geld uitgeven. Natuurlijk. Ze deden vast ergens een café of uitspanning aan. De Zondag was weg. Het was een gewone dag.

,,Waar blijf je nou?" klonk het ongeduldig boven aan de trap.

„In orde", riep Dolf terug. In vredesnaam: hij had a gezegd, nu moest b volgen. Maar, zo nam hij zich voor, een volgende maal moest hij zich verontschuldigen met het een of ander smoesje. Hoe precies de vork aan de steel zat, behoefden zij niet te weten. Niemand bij de Haverma's wist, dat hij des Zondagsmorgens ter kerk ging. Wat hadden zij er mee te maken? Wat niet wist, wat niet deerde. Misschien hadden zij er niet dan spotternij voor over. En — het beviel hem best op deze kamers.

Inmiddels was hij beneden aangeland, waar Huib Haverma met de twee fietsen klaar stond.

„Waar blijf je in vredesnaam?" vroeg hg. „Duurt jouw morgengebed altijd zo lang?"

„Zeur nou niet," antwoordde Dolf, zich een air gevend.

Maar de opmerking, die overigens ten opzichte van hem geen spot beoogde, want Haverma wist niets, drong toch diep in zijn binnenste door „Niet zo gauw geraakt zijn," zei de ander, „'t Is veel te

„Niet zo gauw geraakt zijn," zei de ander, „'t Is veel te kostelijk weer. Vooruit, daar gaat­ie." Door de stille straten van Rotterdam, nauwelijks enige uren

Door de stille straten van Rotterdam, nauwelijks enige uren geleden tot rust gekomen, peddelen zij naar een buitenwijk, waar, tot grote verbazing van de sportsman, zijn vriend Harry van Lanen, al vóór zgn huis stond te wachten. „Mogge. Een extra vermelding in het ochtendblad, kerel. Of heb je niet geslapen?" „Nou, zowat, 'k Ging half twee naar bed. Maar Truus ging

„Nou, zowat, 'k Ging half twee naar bed. Maar Truus ging zó te keer, dat ik er wel uit moest. Daar komt ze me nota bene nog kijken ook!" Uit een slaapkamerraam stak een meisjeshoofd, ongewas

sen, de korte haren verward, als een ragebol. Zoiets zou Elsa niet doen, dacht Dolf ogenblikkelijk. „Wel, Huib, heb ik je orders opgevolgd?" riep het meisje.

„Wel, Huib, heb ik je orders opgevolgd?" riep het meisje. „Best, hoor, Truusje. Je bent de beste op één na," zei Huib Haverma.

„En die éne ben je zelf. Ik ken je. Waarom neem je ons niet mee?"

„Dank je wel," zei Huib, zo droog mogelijk. „Meer last dan gemak. En dan bijten de vissen zeker niet." , .Vrouwenhater!'' En lachend verdween het hoofd van het meisje.

En lachend verdween het hoofd van het meisje. „Even voorstellen", vond Huib. „Mijn vriend Harry van Lanen, onze huisgenoot Dolf van Lankeren. En nu vooruit. Onderweg praten wij wel". Na nog door verschillende stadswijken te hebben gereden,

Na nog door verschillende stadswijken te hebben gereden, werd de buitenkant van de stad bereikt en peddelde het drietal over landelijke wegen, waar vredige Zondagmorgenstilte heerste. In schitterende pracht was de zon opgegaan; het beloofde een warme zomerdag te worden. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen