Gebroken Bakken

,,Ben je dwaas? Neen, neen, aan alles komt een eind. We houden er mee op. Wij wilden een uur of anderhalf op eên goed plekje — dit lijkt mij niet onaardig — gaan luieren. Dan in het café, waar wij thee gedronken hebben, eten. Een biefstukje met gebakken aardappels zal wel smaken. En dan rijden -wij naar de Tafelbergen, waar een prachtige gelegenheid is, om te biljarten. Hoe denk je er over?" „Accoord, Van Putten", stemde Dolf toe. Alles was hem goed. Als hij maar niet aan zichzelf over

Alles was hem goed. Als hij maar niet aan zichzelf overgelaten werd. Want dan kwamen die tegenstrijdige gedachten weer. Het beste was maar, om zich in 's levens maalstroom te werpen

,,Afgesproken," zei Harry van Lanen, „'k Haal even onze rommel naar hier en dan gaan wij in de zon blakeren. De aardigheid is er over eerl uur hier toch af, want langzamerhand komen er meer mensen in het bos. 'k Heb daareven al lawaai gehoord."

Hij keerde spoedig terug met het visgerei, waarna elk zijn fiets haalde en die in de buurt in de schaduw zette. Enige ogenblikken later lag het drietal te gezelsen. De landerige stemming van Dolf was in een verdwenen.

Hij zou niet kunnen verklaren waarom, maar een feit was het. Druk nam hij deel aan het gesprek, tapte moppen, zodat het uur omgevlogen was, eer ze het wisten. Alleen toen het biljarten ter sprake kwam, dreigde er even disharmonie te komen. Dolf verklaarde namelijk, dat hij het spel niet kende en ook nog nooit gedaan had.

„Zeg, uit welk kafferland kom jij eigenlijk?" vroeg Harry van Lanen, niet zeer beleefd. „Uit een land van zeer fatsoenlijke mensen", antwoordde

„Uit een land van zeer fatsoenlijke mensen", antwoordde Dolf geraakt. „De Rotterdammers kunnen er naar kijken." „Tut, tut", suste Huib Haverma. „Harry bedoelt het zo kwaad Wiet."

„Weineen, kerel. Vat heus geen vlam. 't Is de moeite niet waard, 'k Heb alleen gemerkt, dat je van voetballen niets weet, dat -vissen je niet schelen kan en nu zeg je( ook, dat je het biljarten niet kent. Dat verbaast mij alleen en ik vraag mij af, wat in vredesnaam de mensen doen in het gat, waar jij vandaan komt. 'k Had het misschien iets anders kunnen vragen, maar 't was er uit, zonder dat ik er erg in had. Dat is alles."

,,Vergeven en vergeten," zei Dolf opeens. Eigenlijk, overlegde hij, had hij dergelijke vragen wel kunnen voorzien. Natuurlijk, mensen als deze twee, waren er in Kerk-wijk en Meerstad ook. Meerstad had een in die streken bekende voetbalclub. Er was een bioscoop. Er waren cafe's met biljarten. De kwestie was alleen, dat zijn opvoeding hem buiten die dingen gehouden had. Maar — dat kon hij deze beide jongelui toch moeilijk zeggen? „Dat vind ik ook," meende Huig Haverma, reagerend op

„Dat vind ik ook," meende Huig Haverma, reagerend op Dolfs laatste woorden. „Je moet wat van elkander kunnen verdragen. En als je niet biljarten kunt, zullen we het je leren. We gaan opstappen. Ik krijg trek."

Het café van die morgen was spoedig bereikt. Huib Haverma sprak met de waard af, dat het visgerei er zou bewaard blijven tot de avond. ,,Wat is dat eten allergruwelijkst zout," vond Dolf ietwat

,,Wat is dat eten allergruwelijkst zout," vond Dolf ietwat later.

„Berekening, man. Wij moeten dorst krijgen," lachte Huib. „Wat moet je nu drinken?" vroeg Dolf. „Ik neem straks een glas bier. Dat verslaat de dorst." Hij deed het. En het glas smaakte hem zó goed, dat hij er nog één bestelde. De sportlui dronken limonade, daar zij uit overtuiging geheelonthouder waren.

Dolf dacht er geen moment meer aan, dat het Zondag was Alle tegenstrijdige gevoelens waren verdwenen. Hij grapte en gekte mede en keek met welgevallen op de weg, waar het A'IIP. R^n^/T"^"'' ^^J ^^"^ ''"^°'^' ^'^^^"^ ^'^ wandelaars, Allen Rotterdammers, die een dag of een middag uit waren en verpozing zochten óf in de Tafelbergen óf in het bos van Melius.

In de Tafelbergen, waar het drietal na een half uurtje fietsen arriveerde, was het dan ook verbazend druk. Op beschaduwde plekjes waren hele gezelschappen aan het pic- nicken. Dolf hoorde er het onvervalste Rotterdams, dat vaak niet beschaafd klonk. Heren liepen ongegeneerd in hun hemdsmouwen rond. Hoge lachende vrouwenstemmen vulden de bosschages. Zo nu en dan steeg het gegil van meisjes op. Alles bij elkaar was het een kermis in miniatuur, zoals Huib zich uitdrukte. Maar desniettemin vond hij het voor een ogenblik wel gezellig. Met de fiets aan de hand, doorkruisten ze de bossen. Toen het begon te vervelen, zocht men op voorstel van Harry, een café-restaurant op.

Dolf bespeurde alras, dat het een grote gelegenheid was. Een breed terras zat vol bezoekers. Het „Ober!" was niet van de lucht. De kellners liepen af en aan.

„Deze kant, heren. Ginds is nog plaats," zei oen van hen tot het drietal, dat kalm het terras opslenterde. „Wij willen biljarten," antwoordde Huib. „Door de zalen. Derde deur links is de biljartkamer." „Dank je, 'k Wist het overigens wel."

Zij passeerden een tafeltje, waaraan enige jongemeisjes gezeten waren, grote glazen advocaat vóór zich. Zü waren uitbundig vrolijk.

„Huib Haverma, de doelverdediger van „Ajax", hoorde Dolf één der meisjes fluisteren, 't Was waar ook, hij zou het bijna vergeten: hij was op stap met een beroemd man; met een voetballer, wiens naam en portret telkens in de sportverslagen der bladen prijkte. Nu begreep hij, waarom zoveel blikken m hun richting werden geworpen. Dit pubhek vulde m het seizoen natuurlijk de voetbalvelden. Zij kenden Huib. Wonder, dat de kellner van daareven hem niet kende. Intussen, ..u.^ Huib ».^u,^^ stoorde z.iu zich niet aan die blikken. Hij bleef er ge- o=.., woon onder. Dat viel in 'hem te ür"-i^enT,rnd Mf Hany I«* vergenoegder, vrijpos ger en ze^fgenoegzame^ n't rond W twee karakters verschilden norfl iets had hii reeds —'" opgemerkt. ""'" Het " - kwam ' veiv>cnuaen Dolf voor, nog dät al Huib iets, standvastiger had hij was dan zijn vriend; precies wist, wat hij wilde, in tegenstelling i* 1 Harry.

Door enkele ineenlopende zalen, die geheel leeg waien - al het publiek zat op het terras, waar de zon nog niet k«'»', al zou het niet lang meer duren — bereikte het drietal" biljartzaal, waar eveneens niemand aanwezig was. Br stond drie biljarts.

„Prachtig. Geen dwarskijkers," zeide Huib. „Toon .ie n" ^^ goed leerling, kerel. Dan kom je vandaag al een heel ei» Een heksentoer is het niet. Alleen door routine wordt m een goed biljartspeler." . Huib legde uit. Harry vulde aan. En Dolf luisterde m»

Huib legde uit. Harry vulde aan. En Dolf luisterde m» spannen toe, om vervolgens aan het spel mee te doen, al» j het voorlopig slecht. Het beviel hem zó wel, dat hij na « half uurtje het voorbeeld der beide anderen volgde en e.^ eens zijn colbertje, dat hem in zijn bewegingen hindei uittrok. ,

Hij bestelde bier. Huib nam weer limonade, maar a» \ aarzelde. ^j „Die flauwe kost", mopperde hij. „Ik neem oo'^ ""

„Die flauwe kost", mopperde hij. „Ik neem oo'^ "" Huib." ,^„.. „Doe het niet, jo. Een goed sportsman drinkt geen . I

„Doe het niet, jo. Een goed sportsman drinkt geen . I hol, dat weet je. Je hebt in een paar jaar geen bier geP' Laat het nu." „Zoveel alcohol zit er niet in." „Weet ik wel. Maar begin er niet mee." ,,'k Moet geen limonade hebben." „Neem dan thee." ,,Neen, ik neem een glas bier." Huib haalde de schouders op. „..irf (Wordt vervoiJ"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen