Gebroken Bakken

..Je moet het zelf weten", zeide hij dan. „Ik neem het niet." Dolf bewonderde hem om zijn standvastigheid. Maar er |erd geen woord meer over gerept. Harry dronk bier en hij |estfiWe enige tijd later, evenals Dolf, een tweede glas. Er werd door het drietal met grote animo gespeeld. Dolf Verveelde zich niet, zoals brj het vissen. Integendeel; hij kreeg |naak in het spel en ontlokte menigmaal een: „bravo!" uit ^e mond der beide anderen, wanneer hij een stoot had gedaan, *e een goed effect had. Dat deed hem zich nog m^er in- 'annen en verhoogde bovendien niet weinig zijn opgewekt

t V^as ruim een uur later, dat zij op het terras een tafeltje Wnäen, waaraan blijkbaar een gezelschap gezeten had, daar ?r zes rieten stoeltjes onbezet waren.

..Er mankeren er nog drie", lachte Harry met een knip- Tje naar Dolf. ^aat ze asjeblieft wegblijven", meesmuilde Huib, zijn lan-

^aat ze asjeblieft wegblijven", meesmuilde Huib, zijn lan- |e isèttea oVer elkaar werpend en een verse sigaret opstekend. mjrf-i ^^^^ "°^ nooit zo'n vrouwenhater gezien, kerel. Alle mei<5]es'laten hem steenkoud. En hij wordt op het veld nog ^ 20 bejubeld door het zwakke geslacht."

. ''^^ me niets schelen", zei Huib Haverma. En Dolf wist, «at -dit g^en aanstellerij was. „Al dat gejuich en gejubel f>%^. Ik speel, omdat ik het spel mooi vind en omdat laat ^rt gezond is. Wat heb ik aan dat gebral? Soms denk ik, piiJiiirayifiiyiit asjeblieft niet verder, dat er een kudde ossen wekgkt, inplaats van mensen."

„Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over, wel?" lachte Harry. „Intussen, Huib, je hebt in veel opzichten gelijk. Maar ik prijs het niet in je, dat je zó onverschillig over de meisjes denkt."

„Mij een zorg, ik kan ze missen. Overigens ben ik beleefd tegen hen. Dat zal je zus Truus toch moeten erkennen." „Ongetwijfeld. Maar je mocht ze wel eens wat meer aanmoedigen." „Alle goden van Griekenland! Ze hebben tegenwoordig nog

„Alle goden van Griekenland! Ze hebben tegenwoordig nog al aanmoediging nodig!" zei Huib. „Je moet alle mogelijke moeite doen, om ze van het lijf te houden."

„Niet zo cynisch, jo. Ik mag een stel leuke meisjes wel. Heb jij een meisje. Dolf?" „Neen", zei Dolf.

„Heel verstandig, man", vond Huib Haverma. Harry knipoogde weer, om dan op hetzelfde moment te zeggen: „Maar onze stoelen worden bezet, of Huib het goed vindt of niet."

Meteen keek Dolf op en staarde in de steeds lachende ogen van Cor Zuiderman, die op het tafeltje afstevende. Zij was vergezeld van twee meisjes van haar leeftijd, de één kende Dolf van gezicht, want zij werkte ook bij Smeetsma & Co, de andere kende hij niet. Maar deze was een goede kennis van Harry, want hij was opgesprongen en had onmididellijk een praatje met haar aangeknoopt.

„Wat leuk, dat ik u hier ontmoet", zei Cor Zuiderman, een vleiende blik op Dolf werpend. „Een fijne 'dag hè?" Dolf kon de blik niet verdragen en wenste het meisje mijlen ver weg. En toch — het was toch leuk, dat zij zo amicaal deed. „Och, stel ons even voor", vleide zij. ,,Mogen wij hier komen zitten? Br zijn net nog drie stoelen. En ik ken u, en mijn vriendm kent die mijnheer." Huib Haverma had zijn apathische houding nog niet laten

Huib Haverma had zijn apathische houding nog niet laten varen. Met de ogen half toegeknepen staarde hij het, naar zijn mening, zeer vritjpo^ige 'meisje aan.

„Huib 'Haverma en fiarry van Lanen", stelde Dolf, links, voorj'

„Neen maar, twee beroemde namen. De helden van „Ajax'.'. Dat is een ontmoeting. Ik dacht al, wat een bekend gezicht, mijnheer Haverma. Van de foto's natuurlijk."

„Zeer vereerd", zei Huib beleefd. „Met vrte heb ik het genoegen?"

„Excuseer", zei Dolf, verward. „Ik vergat het. Mejuffrouw Zuiderman, die bij mij op het kantoor werkt." „Aangenaam".

Huib kwam niet uit de plooi. Maar Harry had het druk met het andere meisje en Cor Zuiderman wist het met een verbazende handigheid zó te schikken, dat zij naast Dolf kwam te zitten. Zij stelde haar beide gezellinnen voor. Met gevolg dat Huib te converseren had met het andere meisje van het kantoor, dat overigens lang niet de vrijpostige manieren had van Cor Zuiderman.

Na enige ogenblikken had Huib een gesprek met haar over het voetbalspel, dat hem interesseerde, daar hem bleek, dat zij er verstandig over redeneren kon. .Dolf was eerst niet best te spreken over de stoornis. Dat

.Dolf was eerst niet best te spreken over de stoornis. Dat het nu juist Cor Zuiderman wezen moest! Morgen had zij er de mond vol over op het kantoor. En dan zou Laarman het te weten komen, die natuurlijk weer met een preek kwam aandragen, als het moment gunstig was. En Dirksen, die hem zo gewaarschuwd had voor haar, zou met zijn cynischsarcastische blik zeggen: „Zo, ben je er toch Ingelopen; ik had je verstandiger gedacht." Hij hóórde het hem al zeggen. Maar och — wat kon het hem eigenlijk schelen. Hij was toch zeker zijn eigen baas? En misschien waarschuwde Dirksen wel uit jalousie. Dolf had al lang bemerkt, dat Cor Zuiderman niets van Dirksen hebben moest. Tenslotte was zij een aardig ding. Zeker, wat vrijpostig, vrij brutaal zelfs, maar dat ging-er wel af.

„Zijn jullie al lang hier?" vroeg zij opeens. „Hier een paar uren. Wij hebben gebiljart. Maar we zijn al op'Stap van vanmorgen zes uur." „Alle grutten. Mijn complinierit, dat je zo vroeg kunt op

„Alle grutten. Mijn complinierit, dat je zo vroeg kunt opstaan. Maar wat hebben jullie dan de hele morgen gedaan" ?

„Zij zijn aan het vissen geweest, en " „En ik heb geslapen", vulde Hsirry van Lanen aan. Even tot ergernis van Dolf ging hij toen in kleuren en geuren het geval in het bos van Melius vertellen. Een hartehjk gelach beloonde de verteller. Dolf liet van zijn ergernis niets naar buiten blijken en lachte mede.

„Feitelijk vind ik, .dat mijnheer Van Lankeren nog de verstandigste van aUe drie was. Wat heb je aan dat vroeg opstaan?"

Ben kellner scharrelde in de buurt rond, zo nu en dan, teelsgevrtjze, een blik naar het tafeltje werpend. „Wat zullen de dames gebruiken?" vroeg Harry, „Alsjeblieft een glas fris bier. Ik verga van dorst", zeide Cor Zuiderman. De beide andere meisjes verkozen ijs en limonade.

Dolf kon niet verklaren, waarom, maar het stuitte hem egen de borst, dat meisje met een groot glas bier vóór zich e zien zitten. Zij dronk het bovendien vrij spoedig leeg, wat voor hem het bewijs was, dat zij het méér deed. „'t Was, of zij zijn gedachten, die mogelijk in zijn blik te ezen waren, raadde.

„Toen ik nog bij mijn moeder in Utrecht was, dronken wij s zomers altijd bier bij de maaltijd", verklaarde zij. „Ik ben r dol op. Cocktail heb ik er ook leren drinken. Dat is ook heerlijk. Drinkt u limonade, mijnheer Haverma?" „Of thee of koffie of chocolade", zeide Huib. „Dat doen sportslui, geloof ik, wel meer niet?" „'t Is althans het verstandigst". „Gelukkig dan maar, dat ik niet aan sport doe, al mag ik

„Gelukkig dan maar, dat ik niet aan sport doe, al mag ik graag zien voetballen Als „Ajax" speelt, ben ik altijd van de partij, mijnheer Havenna. Ik ben een vurig bewonderaarster van uw spel." „Zeer vleiend", boog hij, haar vriendelijk aanziende.

„Zeer vleiend", boog hij, haar vriendelijk aanziende. Op dat moment passeerde er een heer, in de hand een vioolkist.

„'t Is hier toch geen thé-dansant?" vroeg Huib opeens. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen