Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Schrammetje

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Schrammetje

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Tii&Tsy, de vacantie voor de bouwvakkers zit er weer op. Eigenlijk al een week, maar verleden week trokken de drukkers er weer tussenuit en heeft Schram derhalve geen gelegenheid gehad om een krabbel te plaatsen. En of deze werkers het getroffen hebben met 't weer! 't Was werkelijk ideaal, g^ezien de vele natte weken, die achter de rug waren. Nog maar nauwelijks was de troffel, de hamer en de verfkwast weer opgepakt, of de regen plensde al weer druilerig neer op een doorweekte aarde. Jammer voor de mensen die vorige week met vacantie moesten en eveneens jammer voor de maaiers, die hun combines op stal moesten laten staan. Schrammetje heeft dit jaar niet aan ,,Neerlands duin en frisse stranden" vertoefd. Want het was er deze zomer maar al te fris. Trijn en ik, we hebben ons laten verleiden bosrijker oorden te bezoeken en we hebben daar voor een keer geen spijt van gehad. Wie ooit zou beweren dat er in Holland geen mooie plekjes zijn om van de natuur te genieten, zal ik altijd tegenspreken.

Nog nooit van z'n leven heeft Schram zoveel bomen, gezien, als in deze vacantie. Het is me nu niet figuurlijk, maar letterlijk overkomen, dat ik door de bomen het bos niet zag. Wanneer men in zulke boomrijke contreien vertoeft, springt de kaalheid van het Flakkeese landschap dubbel in 't oog. We mogen ons inderdaad wel haasten, wat meer houtgewas op 't eiland te krijgen en de pogingen die daartoe worden aangewend, met man en macht te steunen. Laatst heb ik daar al een lans voor gebroken, dus zal er nu niet meer van zeggen. Ondertussen doet het een mens goed er eens helemaal ,,uit" te zijn en zich m.et „de daverende dingen dezer dagen", zoals Ton van Tast dat noemt, in te laten. Maar, hoe genoeglijk ook, we moeten weer naar het dagelijkse leven terug. En het heeft zelfs niet veel gescheeld of dat dagelijks leven was voor de bouwvakarbeiders zwaarder geworden. De Ned. Chr. Aannemers- en Bouwvakpatroonsbond heeft suggesties gedaan tot instelling van een 55-urige werkdag gedurende de zomermaanden. Deze maatregel zou dan een productiviteitsverhoging op leveren van tien procent. Op vragen hieromtrent door een der Kamei leden heeft de Minister van Sociale Zaken geantwoord het daarmee niet eens te zijn. Er zou daar wel iets voor te zeggen zijn, indien het woningvraagstuk er in versneld tempo door opgelost kon worden, doch door materiaalschaarste zou daar niet veel van terecht komen. We blijven dus voorlopig nog maar acht en veertig uur metselen en timmeren.

Teruggekeerd tot de gewone arbeid bemerken we alras, dat het leven is voortgerold, terwijl wij er ons aan onttrokken. In onze gejaagde wereld is haïist geen tijd meer voor een rustpauze. In bonte mengeUng doen de feiten var. nationaal en internationaal belang zich aan ong voor. Als we 's avonds onze krant weer oppakken lezen we van Mendès France, die de oorlog in Indo China wist te beëindigen, van stakingen bjj onze Duitse buren en zo meer. En wat er binnen onze landsgrenzen gebeurt, valt daar mijn oog op een groot relaas over een Haagse bloemenkoningm, die feestelijk ingehaald wordt. Schram heeft er zijn grijze hoofd over geschud en zich afgevraagd hoe het mogelijk IS, dat grote mensen en zelfs burgerlijke autoriteiten zo kinderlijk dwaas kunnen doen. Persfotografen komen er voor m de weer omi van zo'n „Koningin" met haar gevolg een plaatje te maken, waarmee weer een stuk van de krant gevuld wordt. Het heeft er alle schijn van, dat men tegenwoordig niets meer kan organiseren, of er moet een „Koningin" aan te pas komen. Zo zijn er ook .,schoonheidskoninginnen", die zo eens in 't jaar tot het mooiste mensenkind van het land worden verheven. Nu lees ik dan van de bloemenkoningin en zag meteen, dat er om propaganda voor onze druiven te maken een „druivenfee" is opgezocht. Zo volgt de ene dwaasheid de andere op en het is onbegrijpelijk, dat het publiek voor zulke dingen steeds weer oog en oor heeft. Ik voor mij heb aan één Koningin genoeg. Wanneer de stedelijke Overheid bij een bezoek van Haar in 't gelid springt is dat plicht, maar om een door een of andere vereniging tot ,,Koningin" gebombardeerde dame met allerlei „Koninklijke" plichtplegingen te verwelkomen, lijkt mij toch op zijn minst de waardigheid waarin men geplaatst is, omlaag halen. Ik wou ons Nederlandse volk wel nuchterder hebben. Wie weet welk kwantum ,,Koninginnen" zo'n overheid in de toekomst nog te begroeten krijgt. De een steekt de ander aan en 't wordt hoe langer hoe gekker. Ik zal er niet verwonderd van staan wanneer er op Flakkee te zijner tijd ook nog eens een ,.aardappel"- of „juunkoningin" benoemd wordt!

Laten we ons zelf blijven en vooral de Overheid zich van zulk dwaas gedoe distanciëren! Over zichzelf-blij ven gesproken. Ontmoet ik daar onlangs een rijke Amerikaan, die „Menheerse", zijn geboorteplaats nog eens op kwam zoeken. Meer dan veertig jaar was het geleden, dat hij een voet op Vaderlandse bodem gezet had. Zijn kledij was Amerikaans, maar toen hij zijn mond open deed sprak hij nog even plat Flakkee's, alsof hij nog nooit van 't eiland geweest was. Ja, hij deed zelfs uitdrukkingen, die men thans niet eens meer hoort, maar die in zijn jeugd nog in algemeen spraak gebruik waren. Ik toonde er mijn verwondering over, dat hij na zo lange tijd van afwezigheid nog zo zuiver Flakkee's sprak. Daer hoef joe helemael niet van op te kieken, Schram, zei hij. 't Is m'n moedertaal in die vergeet je noait. Je heit emigranten, die nae 'n jaer geen Flakkee's meer kunne praete, maar gloaf 't er niks van; ze wille 't dan niet meer doeë." Deze man had fortuin gemaakt in de Nieuwe wereld, maar ondanks dat, was hij zichzelf gebleven. Aan deze man kunnen velen een les nemen, die soms na enkele maanden in de „stad" vertoefd te hebben, hun moedertaal vergeten zijn. Dat ze nog menig slippertje maken en soms praten van de kruwagen als ze kruiwagen bedoelen, daar hebben ze geen erg in. En het meisje, dat in Den Haag deinde en er de vleigen van de speigel geslagen had, had er ook al geen erg m, dat ze met de taal aan 't Hannesen was. Daarover zullen we het later nog wel eens hebben!

SCHRAMMETJE.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 21 augustus 1954

Eilanden-Nieuws | 8 Pagina's

Schrammetje

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 21 augustus 1954

Eilanden-Nieuws | 8 Pagina's