Van U Is Het Koninkrijk ....

(55.)

„Dat weet ik wel, dat weet ik wel!" was het ontwijkende en kribbige antwoord. „Het is allemaal erg ingewikkeld, maar ik ril bij de gedachte, dat ik gelijk heb en jij mis bent." „Kameraad, je zoekt moeilijkheden. Ze

„Kameraad, je zoekt moeilijkheden. Ze spoken in je hoofd. Ik weet niet meer hoe ik je tot andere gedachten moet brengen!" riep Borovitch. „En dit is ook zo vreemd," ging de

„En dit is ook zo vreemd," ging de Canadees voort: „Malcolm Tresham heeft een moedervlek aan de onderkant van zijn rechterarm. Ik herinner me dat nog heel goed. Toen we onderzoekingen uitvoerden in het laboratorium aan de universiteit van Toronto, werkte hij met opgerolde mouwen, en toen heb Ik het herhaaldelijk opgemerkt."

„Nu, wat zou dat?" was het geprikkelde •antwoord.

.,Och, niet veel. Alleen heeft jouw kameraad James Tresham dezelfde vlek op dezelfde plaats als zijn broer. Ik zag net toen hij zijn hand uitstak, toen we wegingen. Wil jij me laten geloven, dat beide mannen hetzelfde opmerkelijke kenteken hebben? Dat toch, kameraad, is een beetje teveel gevraagd in de lange keten van toevalligheden."

De mannen wandelden weg tot buiten het gehoor van Olga, die het bloed uit haar gezicht voelde stromen en met een hart vervuld van vrees voor zich uit zat te staren.

HOOFDSTUK XXXH

Wie is lu?

Ongeveer een kwartier later wandelde het meisje langzaam naar het huis. Ze zag, dat professor Sorrell de brug overstak naar Hoop, en ze veronderstelde, dat hij een bezoek ging brengen aan Liefde om zijn ratten te verzorgen. Van Borovitch was geen spoor te bekennen. Ze ging naar het huisje op de Westkant van het eiland en zette zich neer op een kleine bank, die in een nis van de rotsen was gezet. De rust van deze plaats en de pracht van de meren waren als versterkende middelen en ze voelde zich dicht bij God.

Olga werd uit haar mijmeringen opgeschrikt door naderende voetstappen. Ze stond op juist togn Borovitch naar het huisje toeliep.

„Ah, beste kameraad, eindelijk heb ik je gevonden'", zei hij in het Russisch. „Ik heb overal naar je gezocht. Hoe vind je het hier, Olga?"

„Het is hier heerlijk en ik voel me al een stuk beter." „Dat is fijn. Er is iets, dat je voor me kunt doen, duifje." Olga was wel gewend op deze Russische wijze aangesproken te worden en zei alleen maar: „En dat is?"

„Wel, je kent onze vriend en kameraad, professor Sorrell. Die heeft zich de rare gedachte in zijn dikke kop gehaald, dat dr Tresham niet de man is, die hij voorgeeft te zijn. Nu heb jij hem in Moskou ontmoet en je was aanwezig bij zijn gesprek met kameraad Vasiloff. Jij zou je niet vergissen, kameraad Ol

Jij zou je niet vergissen, kameraad Olga. Ik ben vanmiddag met de professor bij kameraad Tresham geweest. Ik zou graag willen, dat je morgen naar hem toegaat. Ik zal hem vanavond nog opbellen en hem zeggen, dat je morgenmiddag bij hem komt. Ik hoop, dat je er in zult slagen onze kameraad hier te overtuigen, dat dr Tresham degene is voor wie wij hem houden."

Een schok van vreugde ging door het meisje heen. Ze had moeite haar verrassing te verbergen. Ze wendde het hoofd naar het meer, opdat Borovitch de glans in haar ogen niet zou zien, en zei onverschillig: „Ik ben blij, dat ik dat kan doen. Het is voor mij niet moeilijk. Waar haalt de professor die zonderlinge ideëen vandaan?"

„Ik weet het niet'", zei Borovitch geërgerd. „Hij zegt dat er bepaalde feiten zijn betreffende onze vriend die hg niet kan verklaren en hij acht het onmogelijk voor wie dan ook om zo in de persoon van een ander op te gaan als hier het geval is. Hij denkt zeker, dat dr. Tresham Malcolm moet zijn, omdat deze dat zelf zegt. Ik heb geprobeerd hem van de absurditeit van zijn vermoedens te overtuigen, maar de vrees heeft hem aangegrepen, dat een spookachtige per- •soonsverwisseling heeft plaats gevonden waarbij Malcolm is veranderd in James. Hij zegt ook, dat dr Tresham een moedervlek aan de onderkant van zijn rechterarm heeft en dat onze kameraad hetzelfde kenmerk heeft. J© moet het maar uitzoeken, kameraad Olga, dan kan je die stijfhoofdige professor tot andere gedachten brengen."

Het meisje knikte en wilde Borovitch voorbij lopen om terug te keren naar het huis, maar de Rus hield haar met zijn arm tegen.

„Mijn mooie Olga, laat nu niet alles zakelijk tussen ons zijn. Er is toch ook wel eens tijd voor een pleziertje, nietwaar!" Hij sloeg zijn arm om haar heen en troonde haar mee in de richting van de half geopende deur van het huisje. Plotseling klonk er een stem achter

Plotseling klonk er een stem achter hem: „Tafel is klaar, kameraad!" Sam Wong stond onaandoenUjk de niet voor herhaling vatbare Russische v?oorden van Borovitch aan te horen, terwijl Olga ontkwam langs het pad. Ze was niet verrast door haar ontmoeting met Borovitch. Ze wist, toen ze kwam, wat haar te wachten stond, maar ze meende, dat ze de amoureuze gevoelens van haar landgenoot wel zou kunnen doven. Niettemin was ze dankbaar voor de komst van Sam Wong. Het was al laat in de middag toen dr

Het was al laat in de middag toen dr Tresham zijn boot in het haventje van Geloof, Hoop en Liefde meerde. Olga had hem reeds van ver zien aankomen. Borovitch en de professor waren vertrokken om proviand te halen van Bracebridge. Ze was blij, dat dit tweetal niet aanwezig was. Toen dr Tresham het mei.sje aanzag, was hij zich bewust, dat er een verandering in haar plaats gegrepen had, al was het nauwelijks merkbaar. Haar wezen straalde een sereniteit uit, die hij niet eerder had opgemerkt en ook zag hij een aandoenlijke droefgeestige trek op haar gezicht, welke in zijn ogen de schoonheid van het meisje nog verhoogde. Hij hielp haar in de boot en legde de kussens op de achterbank terecht. Ze gingen naast elkaar zitten.

Het was een stralende dag en slechts een zuchtje rimpelde het wateroppervlak.

„Ik zal je een deel van het meer laten zien voor we gaan eten, als je wilt" zei dr Tresham.

„Dat is heerlijk", zei het meisje. ,,Ben je al wat bekomen van je ziekte?" vroeg haar metgezel belangstellend. ,,Bijna, en de lucht hier zal mijn her

,,Bijna, en de lucht hier zal mijn herstel ongetwijfeld bevorderen." Twee uur lang kruisten ze ovei' het meer. De boot zocht zijn weg tussen de eilanden van het ene meer naar het andere, totdat het meisje haar oriëntatievermogen volkomen kwijt was. Het Was al zes uur voordat de boot aanlegde bij een prachtig hotel, gelegen op een hoge rotsrand, waar dr Tresham wilde gaan eten.

„U hebt een verbazingwekkende kennis van deze meren, dr Tresham, en u is hier nog maar zo kort," zei het meisje, toen ze aan tafel zaten. „Ik heb mijn tijd goed gebruikt en

„Ik heb mijn tijd goed gebruikt en met de boot kom je gauw een eind w^' murmelde hij zacht glimlachend voor zich uit. Het meisje voelde zich niet op haar

Het meisje voelde zich niet op haar gemak. Onder het eten zei ze maar weinig. Haar metgezel keek haar zo nu en dan scherp aan. „Zou je mijn huisje niet eens willen

„Zou je mijn huisje niet eens willen zien?" zei hij, terwijl ze opstonden van tafel. „Het is hier niet ver vandaan en we kunnen er rustig praten. Ik geloof, dat je me wel iets te vertellen hebt." „O, graag. Ik heb inderdaad iets op mijn hart" was het bijna smekende antwoord.

„Goed, dan gaan we!" ' In tien minuten waren ze bij het huisje en lag de boot voor de wal. „Wat een mooie plek en wat een goed gekozen naam!" zei het meisje, toen ze het pad op gingen naar de woning. (Wordt vervolgd)

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen