Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Schrammetje

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Schrammetje

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het jaar negentienhonderd vier en vijftig Ugt met al zijn hef en leed weer achter ons. Snel als een vogel is het ons voorbijgevlogen en als dit nummer van de krant In de bus valt, telt de eerste maand van het nieuwe jaar alweer enkele dagen minder. Een zeker dichter zei er van:

,,'t Verleden jaar heeft oud en stram Geleefd totdat het nieuwe kwam; Maar 't nieuwe is schaars een dag [geboren

Of 't heeft alree 'dien dag verloren. Wat raad! 't Een helpt niet „hou!" [gezeid; Wij zijn op weg naar d' eeuwigheid!

Wij zijn op weg naar d' eeuwigheid! Dus, opgepast, en niet tot morgen Verzet van voor uw ziel te zorgen!

Nieuwjaar Zo holt de tijd maar verder. Het ene jaar verglijdt In het andere en ongemerkt worden we allen ouder. De krant op Oudejaarsdag heeft weer tjokvol met de wensen gestaan. Ook Schrammetje wil daarbij niet achter blijven en wenst elke lezer alle goeds voor het komende jaar. Hij hoopt weer stof te vinden om elke week zijn bescheiden plaatsje te vullen. De lezers en lezeressen, die mij menigmaal een tip gaven voor een onderwerp, wil ik hierbij danken en als steeds houd ik mij er voor aanbevolen, mits het over dingen gaat, 'die het algemeen belang raken. Er komt in elke gemeente wel eens iets voor dat waard is om er het licht op te laten vallen en de opmerkzaamheid er op te vestigen en daaraan wil Schrammetje graag zijn medewerking verlenen. Verschillende brieven van meer persoonlijke inhoud moest ik in het afgelopen jaar terzijde leggen. Het gaat niet aan — ik heb daar al meer op gewezen — om kwesties van persoonlijke aard door middel van de krant aan de grote klok te hangen. Van verschillende zijden kreeg ik bewijzen van instemming met mijn schrijverij en anderen gaven me een klap op de pet door middel van hun critiek. Het eerste geeft moed om verder te gaan en het andere zorgt er voor 'dat je als metselaar niet de verbeelding zou krijgen al aardig op weg te zijn om journalist te worden. Beide zijn daarom goed en houden de balans in evenv/icht. Wie aan de weg timmert heeft nu eenmaal veel bekijks, zegt het spreekwoord en ik meen 'dat een krantenschrijver zeker tot dat soort timmerlieden behoort. Wat de een prijst, zal de ander laken en dat zal wel zo blijven! Er zullen in het komende jaar wel weer gebeurtenissen voordoen, waar een stukje „copie" in zit voor mijn hoekje. We zullen dat maar rustig afwachten. Evenwel, een week is gauw om en de krant moet de deur uit. Gelukkig zijn we het jaar 'dat achter ons ligt voor grote rampen gespaard gebleven. Hoewel we ongeveer 14 dagen geleden weer m angstige spanning hebben gezeten, toen een felle Noordwesterstorm over ons land joeg en het water een verwoede aanval deed op onze kusten. Zeer begrijpelijk was de stemming gedrukt, vooral in die plaatsen waar de oude zeedijken het water nog moesten trotseren. Was de storm weer gelijk gevallen met een springtij, dan had een herhaling van hetgeen ons in 1953 overkomen is, niet uitgesloten geweest.

Waarmee Ik maar even zeggen wil, dat de geleerden, die verleden jaar staande hielden, dat zo'n ramp maar eens in de vijfhonderd jaar voorkomt, er glad naast geweest zijn. We kunnen er alleen uit leren, dat er Eén is, Wien ds winden en de zee gehoorzaam zijn. Die beslist hoe hoog de golven zullen gaan. Dan kloppen de berekeningen van de gjeleerden niet meer, hoewel Schram daar, overigens niet aan tornen wil. Maar het is wel opmerkehjk, dat zich binnen twee jaar een bijna gelijksoortige situatie voordoet. Het mag degenen, 'die met de beveiliging van onze eilanden tegen het water belast zijn wel aansporen om daarmee niet te vertragen. Men kreeg zo het gevoel nu de nieuwe dijk Herkmgen-Sluishaven er ligt, dat Plakkee zo'n beetje uit de brand was. In veel langzamer tempo komt de rest aan de beurt. Het is nu weer bewezen, dat een vlugge afwikkeling van zaken gewenst is. OntegenzeggeUjk zal deze laatste storm er toe bijdragen, dat men ook wat betreft de afdamming niet zal indommelen of het op de lange baan schuiven. Ik hoorde verleden week een „insider" zeggen dat voor de heren in Den Haag deze storm goed werk kon doen, omdat de ogen er voor open zullen gaan, hoo gevaarlijk de situatie hier nog is. De Stellendammers staan om zo te zeggen ook op hun achterste benen, omdat ze bij voortduur aangedrongen hebben de dijken van de Molenpolder te verhogen. Dit is niet gebeurd; waarschijnlijk zag men van hogerhand er de noodzaak niet van in en rekende men een stormvloed als deze weer in vijfhonderd^jaar onmogelijk. Het is dus zaak spo'd met de verdere beveiliging van de eilanatai te maken. Niet, om achter hoge dijken te denken: „Ziezo, nu kan ons niets meer gebeuren," maar het is toch onze plicht waakzaam te zijn. Overigens moet gezegd, dat, als er iets ernstiger voorgedaan had, de hulpdiensten van alle kanten paraat waren. Naar ik vernam was overal alles goed georganiseerd om in geval van nood direct te kunnen bijspringen, iets, wat gelukkig achterwege kon blijven. Het is als 't ware een goede oefening geweest, waaruit de leiding nog lering kan trekken en eventuele hia"sn kan aanvullen Indien er in de toekomtst weer een beroep op de hulpcolonnes gedaan zou moeten worden. We willen hopen dat het komende jaar in dit opzicht geen nieuwe spanningen zal oproepen.

Maar we zitten midden in het water en de schrik zit er gauw in. De geboren eilanders hebben daar zo geen erg in, maar de „geünporteerden" zoals mende op Plakkee wonende mensen van het vaste land wel eens betiteld, voelen zich altijd min of meer gevangen. In zeker© zin is dat ook zo, want als de boten niet meer varen, zoals dat 14 dagen geleden het geval was, idan kan men op geen enkele manier van 't eiland af, of 't zou per helicopter moeten zijn. Het zal nu echter waarschijnlijk niet zo lang meer duren of we zuüen" eilander-af zij". Hoge Oomes zien in hun gedachten de dam er in 1956 al liggen. Schrammetje niet, hoor. Tenzij de storm de Haagse molens wat vlugger heeft doen malen! Dat zullen we afwachten!

SCHRAMMETJE.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 4 januari 1955

Eilanden-Nieuws | 4 Pagina's

Schrammetje

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 4 januari 1955

Eilanden-Nieuws | 4 Pagina's