Plechtige ingebruikname nieuw kerkgebouw voor Ger. Gem. te Melissant

Het was een plechtig ogenblik toen bij de aanvang van de dienst op verzoeli van ds. v. Gilst de gemeente staande Ps. 119 : 65 zong: „Hoe wonderbaar is uw getuigenis!" onder welke zang de predikant de bijbel plechtig opende. Daarna sprak hij het votum en de zegen uit, las Ps. 84 en ging voor in gebed.

,Wij zijn blij met de blijden" zo begon ds. V. Gilst, nu kerkeraad en gemeente dit nieuwe kerkgebouw mag in gebruik nemen. Het oude, dat plm. 70 jaar dienst heeft gedaan, moest worden verlaten, wat pijnlijk was, voor al voor degenen, die er Gods gunst mochten ondervinden. Troost is voor hen, dat wel van plaats is verwisseld, maar God dezelfde is gebleven, aldus spreker.

Een stuk geschiedenis

De Ger. Gemeente van Melissant heeft een voorgeschiedenis, die spr. kort ontvouwde. Van omstreeks 1900—1911 werd een gezelschap onderhouden door preek lezen, kerkelijk als onderdeel van Herkingen, waar ds. Bakker en ds. Ruben voorgingen. Er werd vergaderd in de schuur van dhr. van Beek. In 1911 werd het een vrije zelfstandige gemeente en kerkte men in het kerkgebouw aan de dijk. De leraren ds. Hubrechtse en ds. V. d. Garde bedienden er t.z.t. Woord en Sacrament. Tot 1932 werd zo voortgeleefd. Toen ds. Hubrechtse en ds. v. d. Garde niet meer konden dienen en er geen opvolgers waren, sloot men aan bij ds. W. Baaij destijds te Tholen. In 1945, toen ds. Baaij Chr. Geref. Predt. werd, besloot men aan te sluiten bij de Ger. Gem. Dit is tot heden zo gebleven, trots alles wat over de gemeente is heengegaan. Door 's Heeren zegen mag men nu dit nieuwe kerkgebouw betrekken. Bij de ingebruikname van dit bedehuis koos Z.Eerw. tot tekst 2 Kron. 6 : 32 en 33, een gedeelte uit het gebed van Salomo, en stond stil bij

1. waarin de vreemde wordt gedacht;

2. wat hij voor deze vreemde vraagt en

3. wat hij met deze vreemde beoogt.

Spr. ging eerst na, hoe David in zijn hart had de Heere een huis te bouwen, dat echter niet hem, maar Salomo was toebedeeld. Bij de ingebruikname van die schone tempel deed Salomo een gebed, waar de tekst een deel van uitmaakt en waarin aan „de vreemden" wordt gedacht. „Zelfs ook aangaande de vreemde — aldus de tekst — die van uw volk Israël niet zijn zal, maar uit verren lande, om Uws groten Naams en Uwer sterke hand er Uws uitgestrekten arms wil komen zal; als zij komen en bidden zullen in dit huis".... Als die vreemden van die grote Naam en -"die sterke Hand niets wisten, kwamen ze niet! Van nature doet een mens dat niet, zei spr., van nature horen we niet bij het geestelijk Israël, maar liggen dood in zonden en misdaden.- Voor het volk dat daar achter gebracht wordt is er de voorbede van de meerdere Salomo, op grond van eigen verdienste en voldoening, die nu komen als een vreemdeling, als een duif uit het land van Assur met smeking en geween, in het bewustzijn niet bij dat geestelijk Israël te behoren. Voor zulke vreemdelingen zijn de minste gunstbewijzen groot. Die zeggen met Ruth: vanwaar kent gij mij, daar ik een vreemde ben?

Salomo vraagt voor die vreemden of de Heere alles doen zal, waar ze om vragen. „Hoor gij dan uit de hemel, de vaste plaats uwer woning en doe naar alles waarom die vreemde tot U roepen zal." Vervulling van alle lichamelijke en geestelijke nooddruft. Als ze in wegen van smart, rouw en droefheid komen, als geestelijke raadselen moeten ontraadseld, verhoor, bedien en bemoedig ze dan, door Woord en Sacrament. Salomo bedoelt dat al die verzuchtingen, bewierookt met Christus verdienste, gelegd worden voor 's Vaders Aangezicht. Die dan ook zeker verhoren zal. Wat beoogt Salomo nu met de vreem

Wat beoogt Salomo nu met de vreemdelingen? „Dat alle volken der aarde Uw Naam kennen" (het verdere van de tekst) om U te vrezen, gelijk uw volk Israël, als om te weten, dat uw Naam genoemd wordt over dit huis, hetwelk ik gebouwd heb."

Twee dingen beoogt Salomo, de ere des Heeren en de uitbreiding van Zijn koninkrijk. Als de Heere een vreemde verhoort, blijft de lof niet uit: Zij zullen Uw lof vertellen!

Na het zingen van Ps. 68 : 14 drukte ds. van Gilst de wens uit, dat de bewijzen van die meerdere Salomo geopenbaard mochten worden in de gemeente, door het toebrengen van zondaren. De Heere make van dit huis een bedehuis. De aannemers kunnen wel een kerk,

De aannemers kunnen wel een kerk, maar geen bedehuis bouwen. Geestelijke vreemdelingen mochten er spijze vinden. In het oude gebouw is meermalen Gods gunst ervaren, dat mocht ook nier zo zijn. Gedenkstenen mochten er op gericht, Eben Haëzers, het mocht een Eethei worden, een Huis Gods. Hier is alles ten dele en met gebrek; de geestelijke vreemdelingen zullen eens een gebouw hebben, niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de hemelen.

Dankwoorden

Namens de kerkeraad bracht ds. van Gilst hartelijk dank aan de kerkeraad van de Geref. Kerk dat ze 15 Zondagen in hun kerk onderdak mochten vinden. De Heere gebiede er Zijn zegen over aldus spr. Het gemeentebestuur en de gemeente-architect Werden ook dank gezegd, inzonderheid Burgemeester van Heijst, voor de verleende medewerking. Veel bezwaren moesten overwonnen worden Spr. wenste de pi. Overheid CoJs onmisbaren zegen toe. De aannemers (zoals we die in ons vorig verslag hoouen genoemd) werden ook dank gebracht en tenslotte de bouwcommissie, die zoveel ijver had betoond. Verder allen die op enigerlei wijze hadden med.^gewerkt.

Dubbele voldoening

Burgemeester van Heijst had gaarne gevolg gegeven aan de uitnodiging tegenwoordig te zijn. Namens het gem. bestuur wenste hij van harte geluk met het mooie en degelijke kerkgebouw. Dubbele voldoening gaf het, daar een

Dubbele voldoening gaf het, daar een gemeentelijke functionaris het oude gebouw moest afkeuren. Vanaf dat moment heeft de bouwcommissie plannen beraamd voor een nieuwe kerk, die niet zomaar konden verwezenlijkt worden. Nu mocht God worden geloofd voor wat is tot stand gekomen. 'In saamhorigheid en eensgezindheid mocht tot eer van Zijn Naam worden gewerkt. Spr. wenste dat de kerk het geestelijk centrum zou zijn van deze gemeente, die tot uitbreiding van Gods Koninkrijk zou dienstbaar zijn.

De Una Sancta

Als afgevaardigde van de Ger. Kerk sprak dhr. Baart en bracht namens deze kerkgroep zijn gelukwensen over Tijdelijk hadden zij bij hen ingewoond, mede waren zij verblijd, dat dit nu was opgeheven. Als Christenen onder elkaar kon hij zich niet verblijden over de gedeeldheid, naar Christus' grote wil diende er een Una Sancta te zijn over de gehele aarde. Bij Christus is droefheid over de gebrokenheid. Ondanks de gescheidenheid bad spr. kerkeraad en gemeente toe, dat naar de eenheid die in Jezus Christus is, zou worden gestreefd.

Waar liefde woont

Namens de classis Middelharnis sprak ouderling Beversluis. Hij dacht aan ps. 102, „Als een 't kleed zal 't al verouden." Blijk daarvan was de oude kerk, de nieuwe zou ook slijten door de tand des tijds. Toen de kerk te Dirksland in 1927 verbrandde schreef iemand, de kerk kan verbrand zijn, de liefde kan niet verbranden! Spr. hoopte dat liefde en eensgezindheid elkaar zou samen binden, want, waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen. Hij maande de gemeente naarstig op te komen, en te waarderen, dat er nog een zuivere bediening is van Woord en Sacrament.

Adventsgemeente

Als afgevaardigde van de Herv. Kerk sprak ouderling Grootenboer. Hoewel kerkmuren hen scheiden, sprak hij een wens uit als Adventsgemeente. Deze gemeente mocht ook een verwachtende gemeente zijn, om de Christus, geboren te Behtlehem, te verwachten voor eigen hart en leven. Met alle moeiten en zorgen, ook met vreugden, mocht men hier verschijnen voor het Aangezicht des Heeren, voor de Rotssteen des heils. De Heere wil geen versplinterde kerk, maar dat ze allen één zijn. Spr. eindigde met de wens dat de Heere in dit Huis des gebeds Zijn gunst zou betonen.

Dankwoorden

De heer Mans voerde het woord namens zijn mede-aannemers en namens de bouwcommissie. Hij bracht ds. van Gilst dank voor zijn vele bemoeiingen bij de kerkbouw en wenste hem het genadeloon van een dienstknecht toe. Spr. releveerde de situatie sinds de afkeuring van het oude kerkgebouw. Veel moeilijkheden moesten overwonnen, maar een Eben Haèzer, een steen der hulpe kon nu opgericht. In finantieel opzicht stond men over alles beschaamd; de Heere neigde de harten. Spreker maande de leden de genademiddelen te waarderen, en gebed te hebben voor de opzieners der gemeente. Hij bracht dank aan de leden en de medelevenden, voor alles wat zij ter voltooiing van het kerkgebouw hadden gedaan. Tot slot verzocht hij staande te zingen het psalmvers uit Ps. 90 : 9 „Laat uw gena, ons met haar troost verrijken."

Geen onzeker geluid

De laatste spreker was de bejaarde ouderling van Veen namens de kerkeraad. Zijn toespraak culminueerde in het tekstvers uit Jes. 27 : 13: „En het zal te dien dagen geschieden, dat er met een grote bazuin geblazen zal worden." Tot heden had de bazuin geen on­ zeker geluid gegeven, ook niet voor de vreemdelingen. Spreker hoopte dat de Heere zou geven, dat dit zou blijven, tot bekering van zondaren, tot eer en verheerlijking van Zijn grote Naam Dhr. van Veen eindigde met een keurig door hemzelf vervaardigd gedicht, waarin hij liet uitkomen het voorrecht van de zuivere prediking des Woords en aanmaande, dat niet voor ledige banken zou worden gepredikt of gelezen Staande liet hij zingen Ps. 81 : 4: „Want dit is het 't bevel. Van de Heer der Heeren!"

Ds. van Gilst dankte daarna de verschillende sprekers en besloot met dankgebed. De slotzang was Ps. 122 : 3.

Het was een plechtige en ook een blijde ure van de Geref. Gemeente van Melissant.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen