Buitenland

Cuba

Nadat de premier van Cuba, Fidel Castro, een week tevoren was afgetreden, heeft hij zondagavond bekend gemaakt dat hij, om te voldoen aan het verlangen van het volk, zijn ontslag heeft ingetrokken. Het besluit om aan te blijven werd genomen juist op de 26ste juli, naar welke datum de beweging van Fidel Castro zich heeft genoemd, omdat Castro zes jaar geleden op die dag een mislukte poging heeft gedaan om het dictatoriale regiem van president Batista omver te werpen. Cuba is een van de vele staten in Latijnsen Midden Amerika, waar de politieke koers voor een buitenstaander niet gemakkelijk te volgen is. Meestal is er een dictator aan het bewind, die het zolang volhoudt als de volksgenoot het toelaat of totdat hij voor zijn opvolger het veld moet ruimen. Een probaat middel om zulk een staatsgreep te doen slagen is dat men het leger, dat de taak van de politie vervult op zijn hand krijgt. Zolang de revolutie slechts een binnenlands karakter heeft, is dat niet zo ingrijpend; in dit geval echter zit er ook een internationaal aspect aan deze zaak. Onder invloed van Castro hebben de laatste tijd ook omwentelingen plaats gehad in andere landen, b.v. in Panama en Nicaragua.

Castro zelf is een man, die moeilijk in één of ander vakje ondergebracht kan worden. Hij is niet erg populair in de vrije wereld, zeker niet in de Verenigde Staten; hij is een tegenstander van alles, wat op kolonialisme lijkt; hij is nogal ondemocratisch in zijn optreden en zijn woorden zijn meestal groter dan zijn daden. Dat alles lijkt bedenkelijk veel op het communisme maar toch schijnt Castro geen communist te zijn, zeker geen communist zoals we die kennen uit de landen achter het IJzeren Gordijn.

Het ideaal, dat Castro steeds voor ogen heeft gestaan en dat hij nu waarschijnlijk spoedig zal doorvoeren, is de nationalisatie van het buitenlands grondbezit naar het voorbeeld van Mexico. Het is echter de grote vraag of hij door deze maatregelen het land uit de economische chaos zal weten te redden.

De politiek van Castro zal voor de wereld van weinig belang zijn, als de Verenigde Staten zich er niet mee bemoeien. De Cubaanse premier is welis-waar een doorn in het oog van Amerika, maar wellicht zal Amerika z'n handen niet in dit wespennest steken om niet de reputatie te krijgen dat de Verenigde Staten voorstanders van imperialisme en kolonialisme zijn. Zou Amerika zich wel in het conflict mengen, dan zou de kloof tussen Oost en West er nog breder door worden; daar is Cuba niet bij gebaat en de rest van de wereld evenmin.

Nixon en Chroestsjow

De vice-president van de Verenigde Staten Nixon brengt een tiendaags bezoek aan de Sowjet-Unie, waar hij een Amerikaanse tentoonstelling heeft geopend. Hij is de hoogsf-geplaatste Amerikaan, die sinds de Tweede Wereldoorlog de Sowjet-Unie bezoekt. De ontvangst van Nixon was niet al te hartelijk. Ook de verstandhouding met zijn gastheer Chroestsjow liet in het begin te wensen over. Bovendien hadden de Russische autoriteiten gelast, enkele tientallen boeken van de tentoonstelling te verwijderen, omdat bepaalde passages daarin, b.v. over de Amerikaanse politiek, economie, enz. niet in overeenstemming waren met de Russische ideologie. Desondanks heeft Nixon gedurende

Desondanks heeft Nixon gedurende het weekeinde in het landhuis van Chroestsjow, even buiten Moskou gelogeerd en hebben-de beide staatslieden zondagavond vijf uren achtereen van gedachten gewisseld over de buitenlandse politiek. De besprekingen waren geheim; er werd slechts een kort communiqué aan de pers verstrekt, waarin word gezegd, dat de standpunten van Oost en West wel ver uit elkaar liggen, maar dat de besprekingen waren gevoerd in een vriendschappelijke sfser.

In Washington worden allerlei gissingen gemaakt over een eventueel bezoek van Chroestsjow aan Amerika. Uit bepaalde uitlatingen van Nixon schijnt men te hebben opgemaakt, dat zo'n bezoek nog dit jaar zou plaats hebben. Algemeen wordt aangenomen, dat president Eisenhower zal instemmen met een voorstel van Nixon om Chroestsjow nog dit jaar uit te nodigen.

Génève

In de ministersconferentie van Génève zit nog weinig of geen vooruitgang. Het zogenaamde nieuwe voorstel van de Sowjet-Unie, dat met veel geschreeuw was aangekondigd, bleelc in feite niets te zijn dan een herhaling van het oude standpunt, zij het ook in enigszins andere bewoordingen.

Thans hebben de vier ministers besloten tot uitwisseling van de documenten, d.w.z. ze zullen de wederzijdse voorstellen ten aanzien van Berlijn nog eens naast elkaar leggen en vergelijken. Ook hiervan wordt in Westelijke kringen echter niet veel verwacht. De Russische houding is niets veranderd. De Russeri houden vast aan een commissie van Oost en Weest-Duitsers, die zou moeten onderhandelen over een vredesverdrag en over hereniging. Daarmee trachten ze erkenning van de republiek Oost-Duitsland te verkrijgen en dat is een eis, waaraan de Westelijken nooit kunnen voldoen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen