De Verloren Penning

„o/ wat vrouw, hebbende tien penningen, indien zij één penning verliest.''

(Lukas 15 : 8a)

Voor wie graag een zeer uitvoerige, uitputende behandeling van deze gelijkenis willen lezen, noem ik het prachtige boek van de Engelse oudvader, Nehemia Rogers, getiteld „De ware bekeerde zondaar", waaraan ik — voor deze schotjes; U .mag dat best weten — veel gehad heb. Wat een kostelijke, schriftuurlijke schat ligt in die oude folianten en kwartijnen ook voor ons tegenwoordig geslacht opgehoopt, indien men maar het geld en de tijd ervoor over heeft, dergelijke boeken te kopen en te lezen. Het gaat dus over een verloren penning, maar de gelijkenis begint met te spreken over een vrouw. We zien in deze gelijkenis de „vrouw in haar huis"; Ie zij verliest één penning; 2e zij ontsteekt een kaars, 3e zij keert het huis met bezemen; 4e zij zoekt zolang tot ze -vindt; 5e zij roept al haar buurvrouwen en vriendinnen bijéén en roept ze toe: „Weest blijde met mij", enz.

Nieuwere uitleggers hebben wel eens gedacht, dat de vrouw het beeld, symbool is voor de Heilige Geest, en dat de tien penningen „bruids"-penningen zijn, een geschenk aan zijn vrouw gegeven, door de man, op de dag van hun huwelijk. Het laatste is mogelijk. Dat zou de grote ernst bij het zoeken als van iets kostbaars, kunnen verklaren.

Want wat is één (zilveren) penning waard? Niet zóveel! 't Betreft hier de waarde van ons vroegere muntstukje, de „schelling", dus 30 cents. Om daarvoor nu zo'n drukte te maken? Wat raakt ons een kwartje meer of minder? Om daarvoor het hele huis schoon te bezemen, en zelfs kaarsen te laten branden?

Eén en ander zal ons werkelijk onverklaard blijven, wanneer we niet denken aan het „tertium comparationis", aan datgene dus, waarom het in deze gelijkenis werkelijk gaat: n.1. de redding en behoudenis van een onsterfelijke ziel, van een voor een eeuwigheid geschapen zondaar.

Wanneer wij dit laatste niet in het oog houden, vatten we ook weinig van de uitbundige vreugde, waarmee de gelukkige vrouw van het gevondene kennis geeft aan allen, die haar „na" staan, en nog minder vatten we iets van de overgang, die Jezus maakt in VS. 11: „Alzo zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engele Gods over één zondaar, die zich bekeert".

Dit is het grote, het alles-beheersende in Lukas 15, in al deze zo overbekende gelijkenissen. Het ga ons om de hoofdzaak ,al wil dit niet zeggen, dat de bij-zaken onbelangrijk zijn. Waar ligt trouwens precies de grensen scheids-lijn tussen hofod- en bijzaak? Wie kan die feilloos markeren?

Onder de „vrouw" in deze gelijkenis heeft men wel verstaan de dienst der kerk, speciaal de arbeid van de dienaren des Woords —, in verband n.1. met het „de kaars ontsteken", en het huis (= de kerk) met bezemen keren. Gaarne sluiten we ons bij deze uitleg aan. Aan de vrouw zijn tien penningen toevertrouwd. Onder die 10 penningen kan men het gehele menselijke geslacht verstaan, 't Is immers sinds Christus' hemelvaart de roeping der Kerk, heen te gaan in de gehele wereld, en haar het Evangelie te prediken. Dat slechts één en nog wel een verloren penning behouden wordt, wijst ons op Gods verkiezende genade, die uit het menselijke geslacht tot de zaligheid verkiest, wie Hij wil, en wanneer Hij het wil.

De mens wordt hier dus bij een penning vergeleken. Is er overeenkomst tussen een penning en de mens? Toch wel. Want een echte penning draagt een beeld; anders is de penning vals. De penning draagt de beeltenis van de koning of koningin. Zo ook de mens. Hij is immers een beelddrager van God, zijn Schepper, Wetgever en Koning? Helaas, dit beeld Gods is door de zondeval bijna geheel uitgewist (Calvijn). De kermis Gods in verstand en hart is verduisterd', de wil verzwakt en heeft haar -vrijheid naar de goede kant verloren, en het gevoel is vleselijk, verkocht onder de zonde. De penning ligt verloren in het slik der zonde, is bemodderd door de ongerechtigheid.

Ziedaar de roeping, en taak van de vrouw, om het verlorene te zoeken.

Dat hier spraken is van een „vrouw", betekent dus niet, dat ook de vrouw in het ambt zou behoren. Dat zou in duidelijke tegenspraak zijn met het getuigenis des Geestes bij Paulus, dat n.1. de vrouw in de gemeente moet zwijgen, en dat zij zich thuis door haar man moet laten onderrichten.

Neen, de dienaren des Woords worden bij een vrouw vergeleken, omdat, evenals de vrouw het zwakkere vat is in vergelijking tot haar man, ook de predikanten in totale afhankelijkheid van „de Man", n.1. Christus Jezus hun arbeid behoren te verrichten. Paulus is niets, en ApoUos evenmin, alleen God kan de wasdom geven. Hoe zwak ook, mag de vrouw in haar huis doen, wat haar plicht is, en de uitkomst overgeven aan de Heere.

Het kan de vrouw als schuld worden aangerekend, dat zij één penning verloren heeft. Zo goed, als het daarna in haar te prijzen valt, dat zij al wat in haar is, tewerk stelt, om het verlorene terug te brengen. Ziehier, één van de trekken in de gelijkenis, die we niet „ovre" kunnen brengen. Behalve inzoverre, dat het door de schuld der vrouw. Eva, de stammoeder van het menselijke geslacht, geschied is, dat de mens van nature „verolren" ligt, door zonden en misdaden. Zij is ongehoorzaam geworden ,en Adam met haar. O, welk een droeve val. Wat afvalt van de hoge God, moet vallen. Hebt gij uw diepe val en verloren staat al leren kennen, en met smart ingeleefd voor Gods aangezicht?, zo zouden we tenslotte willen vragen.

St. Maartensdijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen