Uit Het kijkvenster

We leven in een eigenaardige tijd, )ok op godsdienstig terrein. In de ker- •en wordt allerwege geklaagd over Achteruitgang in het kerkbezoek, over rmindering van de belangstelhng en iver verschraling van het geestelijk lem^Kn buiten de kerken komen aller- BBbningen op, waar geroemd en ge Iff^wordt over de vergeving der onden en waar reikhalzend wordt uit- 'ezien naar de wederkomst van Chris- s. Op het eerste gezicht zou men ge- idgd zün, zich af te vragen of de ieillge Geest misschien bezig is, de "cerk te verlaten en Zijn werk voort te letten in de secten.

Tal van kerkmensen zijn dan ook gemponeerd door de opkomst van de pinkstergroepen. Sommigen blijven nog d van hun kerk, maar bezoeken aamaast opwekkingssamenkomsten )m op deze wijze de leegte die ze in de erk constateren, op te vullen. Andegbben de knoop doorgehakt en ^„ de kerk vaarwel gezegd, zijn „v^gedoopt en menen nu te leven uit e volheid van de Heilige Geest. Tel- ns weer horen of lezen we van overrangen, soms van mensen die op be- ^üigrijke posten stonden in het kerkeijk leven.

„Wat wil toch dit zijn?" Deze vraag /an de Pinksterdag mogen ook wij wel stellen. Hebben we hier inderdaad te leen met een nieuwe, opzienbarende (irerking van de HeiUge Geest, of is het dleen<maar imitatie, surrogaat?

Deze vraag — die al eerder in deze rubriek aan de orde is geweest — is liet zonder meer met ja of nee te beantwoorden. Met Gamaliel (Handeongen 5 : 38-39) zouden we kunnen seggen: „Indien deze raad of dit werk Jit mensen is, zo zal het gebroken t^orden. Maar indien het uit God is, zo tunt gij dat niet breken. Opdat gij niet aisschien bevonden wordt, ook tegen 3od te strijden".

We hebben echter wel de plicht en Ie opdracht, de geesten te beproeven of ise uit God zijn. En dan moeten we rlijklieidshalve vaststellen dat er in Je Pinkstergrpepen accenten worden' gelegd, die we in de kerken vaak tevergeefs zoeken. Ik denk alleen maar pn de noodzaak van persoonlijke we- rgeboorte en bekering, aan de nadruk op een christelijke levenswandel, en aan de verwachting van Christus' wederkomst. We mogen als kerken wel allereerst

We mogen als kerken wel allereerst de hand in eigen boezem steken en onszelf afvragen wat er bij ons aan mankeert. Waarom kimnen zovele mensen het in de kerk niet meer vinden? Omdat het kerkelijk leven het waarachtlge geestelijk leven heeft verdron- .gen? Omdat we van het Evangelie een 6er hebben gemaakt? Omdat we onze tentpinnen zó vast in de grond hebben ê^stoken, dat er voor de toekomstver- I il t| t l i ^ting geen plaats meer is? Het zijn vragen, maar ik dacht dat alleen deze achtergrond de Pinksterbeng kon ontstaan. De Pinksterbeg, die intussen z'n duizenden 'verslagen en die steeds meer trekkingskracht op de mensen zal uitoefenen. ^® ^^ ^^^ ^°'^^ waar dat de Heere

^® ^^ ^^^ ^°'^^ waar dat de Heere de kandelaar van Zijn Woord uit de kerken wegneemt om Zijn banier op te ^^ten in de Pinkstergroepen? Dat is, l ityk, het andere uiterste. Ik kan vörgissen, maar ik heb de indruk de Pinkstermensen, bij gebrek aan Tbrekend werk van de Heilige Geest len.zelf de doorbraak van de Heili- Geest te kunnen forceren. Dat ze als het ware denken door gebed en meditatie beslag te kunnen leggen op de ^eiUgfe Geest. Ik wil dat graag met een i voorbeelden verduidelijken.

i ^ _

Het eerste voorbeeld is het verslag van een opwekkings samenkomst, mij meegedeeld door een ooggetuige.

Een zaal vol mensen, een voorganger die oproept tot schuldbesef en bekering, dan plotseling invallende treurmuziek. „Wie wil nu met de zonde breken en z'n hart aan de Heer geven?" Enkelen steken de hand op. Wéér muziek, dan weer de vraag: „Zijn er hier niet méér, die de zonde haten en die de Heer willen dienen?" Weer gaan enkele handen omhoog. Opnieuw valt de muziek in, maar nu met lofliederen. De mensen beginnen in de handen te klappen en te roepen: „Hallelujah, prijst de Heer, Die zondaren redt..." Ik weet niet of dit uitzondering of

Ik weet niet of dit uitzondering of regel is, maar in elk geval is het een hoogst - bedenkelijke vorm van methodisme, afgestemd op het sentiment van de massa. Het tweede voorbeeld is het blad

Het tweede voorbeeld is het blad „Kracht, van Omhoog", dat me regelmatig wordt toegezonden.

Dit blad dient zichzelf aan als „gewijd aan de vervulling met de Heilige Geest en de verwachting van de komst van Christus". Dat zijn in geen geval geringe zaken. Maar wanneer we dan zien hoe daarover wordt gesproken en geschreven, dan vragen we ons toch af, of hier iets waar te nemen is van het werk des Geestes, dat immers de zondaar klein en ootmoedig maakt voor God, en dat alleen doet juichen over de verlossing in Christus, omdat het er ook van weet „uit hoe grote nood en dood we zijn verlost".

En als ik dan op de laatste pagina de volgende „advertentie" zie staan:

„Deze coupon inzenden aan Kracht van Omhoog. Gelieve mij gratis lectuur te zenden.

Gelieve mij gratis lectuur te zenden. a. Ik ben reeds een kind van God. b. Ik zou graag een kind van God willen worden.

Aankruisen wat van toepassing is".

Dèn krijg ik toch echt het gevoel, dat bekering en geloof artikelen zijn die per post besteld kunnen worden. Maar ik dacht niet dat dit het geloof is dat de Heilige Geest werkt en ik dacht ook niet dat dit het heilgeheim is dat God aan Zijn vrienden, naar Zijn vreêverbond bekend maakt (de goeden uiteraard niet te na gesproken). Want men kan op twee manieren la

Want men kan op twee manieren lawaai maken: Men kan een muziekinstrument bespelen en men kan ook op een stuk blik slaan. Het eerste kan ontroerend schoon zijn, maar het tweede klinkt vals. WAARNEMER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen