Achter de grenspaal

Het blijft onrustig in de landen in midden-Afrika. De onafhankelijldieid, die de staten in de afgelopen tien jaren (de ene staat vroeger, de andere wat later) hebben verworven, is in sommige opzichten zeer broos gebleken. In de meeste landen is de vrijheid in een roes gevierd, want het kolonialisme was nu voor goed voorbij. De overheersing en de „knechtirïg" door de blanken had een einde genomen en men was „vrij". De nieuwe leiders van deze vrije volken hadden (en hebben het nog) moeilijk genoeg op hun Saat op te bouwen, waarbij men in grote mate toch weer afhankelijk was van andere landen Dat is op zichzelf beschouwd een natuurlijke zaak en die jonge staten hebben hulp nodig. Goed gerichte ontwikkelingshulp is hier zeker het geld waard.

Onafhankeliikheid ?

De afhankelijkheid in economisch opzicht betekende voor de jonge staten dat banden werden aangeknoopt en contacten werden gelegd met landen in andere werelddelen. Engeland en vooral Frankrijk, die vroeger in midden-Afrika de boventoon voerden als koloniserende mogendheden bleven daar bij soms een belangrijke plaats innemen. Dat was echter lang niet het geval in elke Afrikaanse staat, want in het bijzonder toonden Rusland en China grote belangstelling voor de „vrije volken". Deze landen waren er „als de kippen bij" om de „vrijheidslievende volken" (een term, die men in het Kremlin graag in de mond neemt) hulp toe te zeggen en te verlenen. Maar die hulp bestond veelal in het zenden van officieren om een eigen krijgsmacht op de been te helpen en/of in technische bijstand, die dan naar communistische maatstaven gepaard gaat met „politieke assistentie". En in de loop der jaren is het zonneklaar geworden, hoe de invloed van het communisme — naar Moskous of Pekings model — is gegroeid. Die invloed is beslist niet vreemd aan de achttien staatsgrepen, die in het tijdvak «edert 1962 tot nu toe in diverse Afrikaanse landen hebben plaats gegrepen.

Nu Mali

De jongste greep naar de macht had midden (november plaats in de staat Mali, •welke tussen Algerië en Mauretanië ligt en die in het zuiden wordt begrensd door Gulnee, Ivoorkust en Boven-Volta. In Mali regeerde Modibo Keita, die reeds sedert 1960, toen het vroegere Franse Soedan en Senegal uiteen gingen, waarbij de naam Mali werd gekozen, aan het bewind was, was een van de Afrikaanse leiders in midden-Afrika, die het lang heeft uitgehouden. Hy stond bekend als socialist, die vele hervormingen in zijn land wenste door te voeren. Hij zocht steun bij de Sowjet Unie, welk land hij dit jaar nog bezocht, maar aanvaardde ook hulp van communistisch China, terwijl economische hulp van bijv. Frankrijk, de Verenigde Staten en ook van sommige Europese landen (EEG) hem tevens niet ongelegen kwam. Zijn „parlementair" bewind maakte in het begin van 1968 plaats voor een meer dictatoriale regeringsvorm, doordat hij het parlement naar huis zond. Hij kon dit niet langer gebruiken in zijn strijd tegen de corruptie.

Militair reginue

Nu hébben jonge officieren naar de macht gegrepen en het schijnt, dat deze meer westers gezind zijn. De militia, die door Chinese officieren was opgeleid, is terstond ontbonden. Ook is direct een einde gemaakt aan het collectivistische systeem. De collectieve boerderijen bijvoorbeeld en de staatsfabrieken zijn in andere handen overgegaan, waarmede de socialistische hervormingen van Keita, die naar het communistische systeem neigden, met een forse ingreep ongedaan werden gemaakt.

Het valt te bezien, of deze ommezwaai In het voordeel van het land zal zijn, al bedoelen de leiders van de staatsgreep dan de economie van het land te redden.

Het militaire regime — in negen Afrikaanse staten zijn de mUitairen aan de macht — heeft vrije verkiezingen beloofd. Maar wanneer zullen deze worden gehouden en hoe, in dit land, dat bijna 40x zo groot is als Nederland? Militaire machthebbers zijn in dit opzicht nogal gul met beloften, maar de inlossing daarvan laat meestentijds op zich wachten en het volk moet dan maar op een of andere wijze „zoet worden gehouden." Misschien gaat ook dit militaire bewind straks wel weer door een tegencoupe „de laan uit", zoals reeds in meer staten in Afrika het geval is geweest.

De onrust blijft bestaan In het werelddeel Afrika, waar wel de vrijheidsleuze hooigtij viert, maar waar het begrip „vrijheid" nog veelal een vreemdsoortige inhoud heeft, in de meeste gevallen tot schade van de volken, want met staatsgrepen bouwt men een land niet op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen