Lezing Voor Plattelandsvrouwen : De Nederlandse Waterbouw Uit En Thuis

Een scherp conrast werd hier gesteld tussen Nederland, superwaterbouw, vooroplopend in de wereld en Bangla Desh, dat wat de waterbouw betreft in de Middeleeuwen verkeert.

In een snel tempo voerde de heer Schippers ons door de eeuwen heen, Nederland een delta van rivieren, Rijn, Maas, Schelde. De mensen, die op terpen woonden, hun heil zochten tegen hoge waterstanden en overstromingen. De beginnende rivierdijken, inpolderingen van bij zomer droogliggende gebieden, de droogmalingen van polders door Leeghwater. Een grote inzet om dit alles met man

Een grote inzet om dit alles met mankracht en blote handen te verwezenlijken heeft altijd in ons volk geleefd. „Luctor et emergo", ik worstel en kom boven, is een nationaal eigen geworden.

Zo ontwikkelden de technieken in ons land zich tot supertechniek, waar men nu in de hele wereld tegen aankijkt.

Zo verlieten wij de zinkstukken van wilgetenen, basis voor elke afsluitdam, voor nylon matten van 20/300 m, waar kleine betonblokken op bevestigd zijn. Deze matten worden opgerold en ter plaatse afgerold, waar bodembevestiging noodzakelijk is, nu toegepast in de Oosterschelde.

Hiervan werd een film getoond, men was er even -stil van. Wat nu precies in de Oosterschelde gebeurt, daar weet feitelijk niemand iets van in een doorsneepubliek. 't Kost mUjarden, dat weten we. Wat doet men daarmee? We zagen hier een flits.

Als schril contrast hier tegenover stonden de ervaringen van de heer Schippers in Bangla Desh. In 't kader van onze ontwikkelingshulp werd hij hierheen uitgezonden om te zien hoe deze mensen hier geholpen konden worden hun rivierdelta van de Ganges en de Bramaputhra af te sluiten. Het land is van een zeer vruchtbare klei, de mogelijkheid daar 3x per jaar rijst te oogsten bestaat.

Er leven daar 80 miljoen mensen op een gebied van slechts 4x Nederland. De kindersterfte is hoog, cholera, malaria en één kopje rijst per dag per persoon zijn normaal.

De waterbouw moest:

1. daar bekeken worden.

2. Wat kan nu Nederland hier aan doen, zodat deze mensen dat verder ook zelf kunnen (dus geen groot materieel voor een paar riviermonden sturen en dan weg wezen).

Hun methode. Van bamboe vlocht men matjes van 2/30 m. lang. Hierop werd aarde gestort, de mandjes aarde op 't hoofd aangevoerd van mijlen ver. De nu opgerolde matjes, een soort rietsigaren, vormden de z.g. matta's.

Duizenden (per sluiting ca. 3000) mensen werkten hieraan mee. Hun bestaan was zeer onzeker. De aannemer daar werkt op basis van „no cure, no pay". Mislukte de sluiting, dan kreeg hij niet, maar niemand iets betaald.

Duizenden matta's werden nu vervaardigd en op het sein „sluiting" in de rivier geworpen. Zonder voorafgaande „drempel" of bodembeveiliging. Men zweepte mekaar op met gezang, men bad tot Allah.

Dramatisch — met alle gevolgen voor alle arbeiders — zagen drie nuchtere Hollanders deze sluitingen in één keer de mist in gaan, de gestorte oevers zakten weg op de zachte bodem, het stroomgat nam al 't overige materiaal mee.

Terug in Nederland ontwikkelde men het plan de eerste bodemverankering te laten bestaan uit bonken harde klei, daarop een beveiliging van „Nederlandse" zinkstukken, niet van wügetenen, maar uit bamboe en mangrove wortels. Mensen uit Sliedrecht, echte oude rijswerkers, werden verzocht daar een ,zate' te bouwen en het vlechten van zinkstukken de mensen daar te leren.

En zie, de eerst volgende sluiting is gelukt!

Nog kampt men daar als Nederlander met veel moeilijkheden. De Bangla Desher laat moeilijk zijn oude tradities los, wij willen hier altijd maar doorzetten, daar is 't constant zo'n 38° Celsius, een vochtige hitte, lx per dag eten, is Allah ons hierbij goed gezind? Het fatalisme.

Maar om deze mensen een stoot in de goede richting te geven hun zeer vruchtbare rivierdelta's nu in te dammen en in deze ontstane polders 3x per jaar te oogsten, daaraan heeft de Nederlandse waterbouw althans een zeer positief element toe bijgedragen.

Wij zagen nog het werkelijk krioelen van zoveel mensen opeen, hun hutten van klei en palmblaren, hun armoedige paalwoningen langs de rivier, ook het zeldzame van hun niets hebben en toch blij zijn. Daar kunnen wij in onze weelde mis

Daar kunnen wij in onze weelde misschien nog iets van leren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen