De val van Bergen

Historisch verhaal uit het jaar 1572.

Den Hertog's Uitgeverq — Utrecht.

— 8 —

Het werd hoog tijd, want ik kon nog vernemen

hoog tijd, want ik kon nog vernemen hoe de soldaten de deur intrapten en naar binnen vielen. Wat er van mijn vriend geworden is, weet ik niet. Gelukkig was zijn vrouw niet thuis, daar ben ik in elk geval blij om".

„Het zijn beesten!" barst Geert los. Hij kan zich niet langer bedwingen en zijn jonge bloed bruist ontstuimig door zijn aderen. San werpt hem een waarschuwende blik toe. Ze schaamt zich voor Foppesz. om de ruwe uitval van haar broer.

„Zo mag je niet praten vriend!" waarschuwt Foppesz. „Het zijn onze vijanden, maar we mogen nooit vergeten dat God ze tot ons gezonden heeft om hen als roede te gebruiken om ons te tuchtigen".

„Het kan wel waar zijn Foppesz., maar laten we daar liever niet verder op ingaan. Ga liever verder met uw levensverhaal want dat is bijzonder interessant". De hageprediker glimlacht. „Ik heb anders niet veel meer te

„Ik heb anders niet veel meer te zeggen", gaat hij verder. „Zoals gezegd; wat er van mijn vriend geworden is weet ik niet, maar ik weet wel dat er de hele nacht naar me gezocht is. Nadat ik gevlucht was, rende ik voort in de richting van Hermigny. In het griendhout trachtte ik wat te slapen, wat me echter niet best gelukte. Pas tegen de morgen viel ik in slaap, maar werd al spoedig opgeschrikt door een troep naderende Spanjaarden. Ik hield me natuurlijk doodstil, maar het baatte niet. Ze ontdekten me. Het enige wat me te doen stond was weer vluchten. Bijna de hele nacht had ik de Heere gevraagd om hulp en bijstand in mijn ellendige toestand, en... God heeft mijn gebed verhoord. Ik was bijna omgekomen in de modderige poel, maar de Heere zond mij een redder op mijn pad. In de omgeving van Hermigny woonde een eenzame jager die, juist op het moment dat ik bijna omkwam, mijn pad doorkruiste. Naast God dank ik u nogmaals voor uw manhaftig optreden. Ge hebt mij gered met gevaar van uw eigen leven".

Gespannen hebben Geert en San geluisterd naar de lotgevallen van Foppesz. Geert heeft zich af en toe nauwelijks kunnen bedwihgen. De wijze waarop de vader van Foppesz. zijn eigen kind de deur heeft gewezen en de achtervolging door de gehate Spanjaarden zijn teveel voor zijn ontstuimige geest. San pinkt echter snel een traan weg. „Ge hebt veel meegemaakt Foppesz.," zegt ze zichtbaar ontroerd. „Maar hier zullen ze u niet gauw vinden. Een slaapplaats is er nog wel voor u en eten en drinken is er in overvloed".

De hageprediker trekt een bedenke- Ujk gezicht. „Het is heel goed van u bedoeld, maar ik wil u toch liever niet in ongelegenheid brengen", wimpeld hij beleefd af. „De vijand zal niet rusten voor hij mij in handen heeft. Het staat bij mij wel vast dat de soldaten versterking zullen halen en hun speurtocht voortzetten". Geert maakt een afwerend gebaar.

Geert maakt een afwerend gebaar.

„Maak u daarover geen zorgen Foppesz.," zegt hij. „De soldaten zullen u hier niet gauw vinden en mochten zij hier toch huiszoeking doen, dan hebben wij hier nog een uitstekende schuilplaats. Onder deze vloer bevindt zich een kelder die door ons nooit wordt gebruikt. De toegang tot deze kelaer is niet gemakkelijk te vinden door iemand die hem niet weet. In geval van nood zou dit een goede schuilplaats zijn".

Foppesz. maakt nu geen bezwaren meer, maar bedankt hen nogmaals voor hun gastvrijheid. Nadat ze nog wat gezellig met elkaar gesproken hebben staat San op en gaat naar boven om de slaapplaats van haar gast in orde te brengen. Spoedig is ze weer beneden.

„Ge moet nu eerst wat rusten", zegt ze bezorgd. „Na zo'n vermoeiende dag zal de rust u zeker goed doen". Foppesz. wil er eerst niet van horen,

Foppesz. wil er eerst niet van horen, maar San blijft aandringen, en tenslotte bezwijkt de vermoeide hageprediker voor de aangevoerde argumenten van San. Weldra begeeft hij zich ter ruste en slaapt spoedig in. De gebeurtenissen van die dag hebben het vermoeide lichaam afgetobd en het is geen wonder dat de vluchteling reeds na enige minuten inslaapt.

Ongeveer anderhalf uur heeft hij geslapen als Geert zijn woning binnenstormt.

„Wek Foppesz. San! De Spanjolen zijn in aantocht!" Geert heeft de hageprediker wel ge

Geert heeft de hageprediker wel gerustgesteld, maar zelf is hij toch niet rustig. Nadat Foppesz. zich ter ruste heeft begeven, is hij naar buiten gegaap om een oogje in het zeU te houden.

Zijn ongerustheid blijkt helaas gegrond te zijn en, zoals altijd in gevaarlijke situaties neemt hij snel zijn maatregelen. Vlug wekt San de hageprediker. Kalm

Vlug wekt San de hageprediker. Kalm en uiterlijk mstig stapt deze de huiskamer binnen waar Geert en San reeds staan te wachten.

De kalmte van Foppesz. verwondert Geert. „Hoe kan die man zo rustig zijn terwijl hij weet dat zijn leven op het spel staat?" vraagt hij zich af. Enfin, daar is nu geen tijd voor om over Ie piekeren.

„Jij gaat met Foppesz. mee de kelder in San!" gebiedt hij resoluut „Ik zal inmiddels proberen de soldaten aan de praat te houden. Maar vlug! de Spekken zullen niet ver meer zijn". Terwijl hij dit zegt opent hij een kast

Terwijl hij dit zegt opent hij een kastdeur. In de kast staan allerlei potten en pannen opgeborgen. Zo te zien, niets bijzonders. Onder in de kast bevindt zich echter een luik dat toegang geeft tot de kelder.

Met een forse ruk opent Geert dit. Een bedompte lucht stijgt hem tegen. De kelder wordt in normale omstanddigheden nooit gebruikt. „Het is er niet erg fris, maar ik hoop dat jullie het er enige tijd vol kunnen houden". „Het zal wel gaan", meent San, „we

„Het zal wel gaan", meent San, „we redden ons wel. Bega jij maar geen ondoordachte dingen Geert", waarschuwt ze haar broer. „Je bent soms zo driftig". „Maak maar voort!" dringt Geert aan, „we hebben geen tijd te verliezen!" Foppesz. daalt het eerst het stenen trapje af, op de voet gevolgd door San. „Hou jullie muisstil!" waarschuwt Geert. Vlug sluit hij de kelder weer toe, zet enkele voorwerpen op het luik en gooit de kastdeur achter zich dicht. Dan begeeft hij zich naar de buitendeur. Het wordt hoog tijd! De Spanjaarden zijn reeds op het erf. Geert telt ze. Het zijn er achttien. Een luitenant vergezelt hen. „Dat heerschap maakt geen gunstige indruk", denkt Geert. Een grote knevel siert het gelaat van de officier. Zijn ogen, half toegeknepen, gaan speurend rond en nemen de omgeving nauwkeurig op. Het IS een man van middelbare leeftijd. Bij zijn mannen is luitenant' Don Tarsio gezien. Hij houdt van moorden en plunderen en ontziet geen mens. Met de militaire orders neemt hij het niet zo nauw en het is dus geen wonder dat de soldaten graag met hem op pad gaan. Als de luitenant er bij is, is er bijna altijd wat te beleven!

„Wij komen uw woning doorzoeken!" snauwt de luitenant Geert toe.

Deze staat schijnbaar doodbedaard in de deuropening. Zijn handen ballen zich echter tot vuisten. Inwendig kookt de jager van woede maar hij besluit kalm te zijn. Tegen een overmacht van achttien goed gewapende soldaten is toch niets te beginnen.

„Wie gelast u dat te doen?" vraagt hij aan de luitenant.

„Mijn commandant", luidt het antwoord.

„En waar is dat goed voor?" wil Geert weten.

„Dat zul jij niet weten hè mannetje?" lacht de luitenant smalend. „Zeg me maar eens vlug waar ge die aartsketter verborgen houdt!"

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen