�Op z'n Flakkees gezeit..."

Laauwtje was un zeiintje van Toon in Mertien. Hie was gebore in het Visterstraetje, dat was zun kenmaark. 't Was un stevig vaantje in bestemd om vister te worden. Vaoder Toon zag un in de wiege laa in zei: „Baal, baal bin joe mun zeune, 'k zie je al mit mun meegae nae zéé."

Dat was al voor beschikt. As je uut un vistersgeslaoht gehore hint, dan ontkwamme ze dur niet an: ze gienge vaere. Of noe de helt van de femielje verdronke was, dat speulende niet mee, ze wiere vister of ze gienge naederhangt nae de groate vaart. Mar het water was ter domeijn.

In toen vaoder Toon dan mar trek mit dat vaeren kwam zei moeder Mertien: „Noe mot je daer waer mar niet trek mee beginne, 't kind is amper gehore. Want joe weet net zoe goed as ik, de zéé mag ongs dan nae veul waarken broad geve, mar hie neemt ontiegeluk veul. Dat vergeet joe zeker, dat wiele soms oak in doosangste zitte, as ut sturmt".

Toon zweeg mar, hie wist: Mertien had geliek. Mar wat mot je mit zééhénen op te walle doewe? Toon gieng nog us pasjes nae de sloe

Toon gieng nog us pasjes nae de sloepen kieke, op het Viengelink in Mertientje lag ter nog over te dienken: dat areme wurm, strak j es as kof je kokertje mit te sloepe van Toon mee. Dat dit zou gebeure wist ze zeker. Ze wou dur toch nog mar niet an dienke. Dat dee ze dan oak mar niet voarder in lag lekker uut te rusten. Ze most ut noe mar us goed ter van neme, achter de deurtjes van de besstee. Bet je de baekster was luren spoele, ze lag noe zeker op het plankier an de Sommerdiekse haevene.

Toch zou ze weer blieje weze as ze op te béén was. Un aore doet ut weer op ter eige muniere. Zoe had ze gezieje dat Betje nog mit gien natte schutteldoek an het kachelzeiltje geweest was. Dat lag voor de ang-gekléde juffrouw * dus tat wier fansellef zwart, mar ze wou Betje die toch al zoe jong nie méér was niet kommudere.

Mar toch hopende ze mar dat ze ut koper zou poese, want as ter maansen komme, zouwe ze Mertien zellef voor ankieke. Jae, dat maekende ze der eige wies. wangt iederéén wist dat ze zo schoan was, dat je dur wel v£in de grongd kon ete. In Mertientje al zur-" regende, dutte weer pasjes in. Mar toen ze wakker wier stong Betje

Mar toen ze wakker wier stong Betje weeral voor de besstee. Ze had un geklust eitje mit brangdewien in zei: „Alia Mertien drinke. Zeit Mertien weet je wie dur daernet an de deure was? Nee? Griet de diensmeid van Mevrouw Anna wangt die komt maarrege bie je kieke"

Mevrouw Anna was de vrouw van de Reder. Mevrouw Kolff zoegezeid. Ze liet dan éérst wat eitjes brienge in pasjejs dumae kwam ze dan zelf.

Dat was netuurlyk gewichtig bezoek, dat begriep je. Mertien kreeg de vlamme in dur gezicht, as ze dur over docht. Niet dat ze benauwd van dur was, nee dat was niet nodig. Mar gewichtig was het wel. Ze was gien groate geweldig boven je tronende dame. Nee, dat niet. Gewichtig was ze, in klein in zoe dik, dat ze zeker gewichtig was als het kilo's betrof.

Zoe gienge de daegen dat Betje dur was weer gauw vurbij. In Mertien kon ut noe zelf wel of.

Toen Laauwtje drie jaer was, gieng un nae de pwlleka, dan had ze dur hangden weer vrie. Ze déé un in de keursen in hrocht tun nae schole. 't Kostte wel moeite om un zoemar in vreemde hangden te laeten, ze was zoe gewaand dat gedribbel om dur bénen in Moetie wat is dit, Moetie wat is tat. Mar dat wende ze wel. Weer un jaer of drie je voarder gieng

Weer un jaer of drie je voarder gieng un al nae de groten. Zo wier de lagere school genoemd. Mar het leven gieng ook toen al vlug.

Mar het leven gieng ook toen al vlug. In Laauw kwam, van schole in mos nae zéé, mit vaoder mee. Hie was helemaele zenewachtig toen un 's ochens weg gieng. Hie kon goed lère dus dat was aollemaele vanself gegae. Meester hieuw nog un héle rede te

Meester hieuw nog un héle rede tegen de schoolverlaeters, dat ze dur héle leven staarrek in dur schoenen moste stae. Eén viel de meester nog in de rede. Hie stak zim vienger op in zei: „Mar meester, moeder zeit aoltied dat ze gien caanten heit voor schoenen!" De klas brulde in haest was de ernst van ut oagenblik weg. Mar de meester vervolgde toch nog mit im zwaere basstemme. „Ja jongers, er zijn dur een paer (half rogge, half tarve) die nae zéé wille, je mag er wel an dienken dat het een gevaerlijk beroep is. Dus wees voral gehoorzaem an de schipper en waeg niet te veul, vooral niet as ut sturmt."

Gelokkig, dat zat.tur op, ze wiere dur haest nog weemoedig van oak. Noe op un klusje nae huus. Kieke of mun bultzak al klaer is, riepe die visters in spé mekoare toe

Moeder Mertien had al in de weer geweest. Je mot éérst nog' om un klosje twien bie Saor Viskil voor mien. Dan kan dat in je stopkistje. Voor je vaoder nog pruumtebak bie Anna Bom (nu Verbrugge) in dan nog bie van Gent om un stuver beschuut in un klein broadje. Niks vergete oor! riep ze hem al nae. Nee, hie vergat niks.

Toen Laauw terugkwam, lag ze aoUes op tun taefel. Noe mot je goed kieke of tad 'k aolles wel ta. Hier de inventaris van den bultzak

Hier de inventaris van den bultzak (dat was un groate zeildoeke zak die ze op ter rik droege as ze nae zéé gienge). Daer zat in: un paer lieslaer- Een. 2 paer eigegebreide sokken van blaauw sujet (of sokken wazze ut eigelijk niet. Ut wazze kousen, twéé paer korte in twéé paer lange, mit ter naem durin geletterd. Trouwens aolles was gekenmerkt, want ter wier gewasse in gedroagd, dan moste ze ut uut mekaore kanne.), 2 blaauwe ongderbroeken (mit van die witte striepjes in ongder der knieën wiere die stevig dicht gesnoerd mit bangden), een pilosen broek mit un kleppe (dat noemende ze un snoeptaefel), 2 road baoie hemden, 1 vrok van donkerblauw (eige gebreid) sujet (het was een visserstrui), 1 paer wangten van vliesdoek, dat éérst in viswaeter gewasse was. Die maekende zun zuster zelf. Net zoe goed as tat oaljegoed, dat hadde ze bie Laauw zun moeder aoltied hange. Dat was gemaekt van geel kutoen, dat in de lienoolje had gestae. Dan wier daer'van gemaekt: 1 zuudwester; twéé korte jasjes of één

1 zuudwester; twéé korte jasjes of één lange in één korte dat weet ik niet persies; twee broeken. Dat is nae ik méne dur uutrusting.

Dat is nae ik méne dur uutrusting. Dan nog proviand: butter; kof je; thee riest; ruzienen ; brune bonen; erten; nog un snoepje of lekkertje as je dat wou ha. In dan tebak, op zéé had je nog gien „luchtvervuiling". Broad nam je mar voor vier daegen mee, dan wier ut al droag, vorders wat zéékaéken. De reder zurregde voor im vaetje jenever in un vaetje bier. Dat liekent noe wel héél wat, mar as je noe rekent voor dortien weken, dan was ut nog niet veul. Mar zoa kwam Laauw zun bultzak

Mar zoa kwam Laauw zun bultzak wel vol. Dan kreeg un oak nog un stopkisje mit un bolletje sujet voor zvm kousen te stoppen. In wat twien om aerges un knope an te zetten. Noe gloaf uk dat 'k ut zoen beetje h^. Hoe 't leven op zéé was dan mar un aore keer. T. H. v. d. Vad

T. H. v. d. Vad

* De angeklede juffrouw was een kachel mit twee zij deurtjes en twee in elkaar sluitende voordeurtjes met lofwerk, dat was opengewerkt. Het geheel was afgedekt met een groot zwaar deksel; daar was ook weer ' van dat lofwerk op en een nikkelen hondje.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen