Kuikens En Kippen

We maken er ons allemaal weleens schuldig aan: ingrijpen in de natuur, of: de natuur een handje helpen. Onkruid wat in de tuin staat wordt (natuurlijk) omgehakt. Kruising van vee, die normaal nooit met elkaar in aanraking komen: ingrijpen. Een poes een belletje om? Ingrijpen. Een hond aan een riem, vogels gekooid, kippen in een batterij, kalveren in een kist en varkens vastgebonden? Allemaal ingrijpen in de natuur. Nee, daar ga ik echt niet tegen in: dat doen al zoveel groepen, met wisselend succes. Het is trouwens zo ingeburgerd, dat we er niet eens meer bij nadenken. Trouwens, ik doe er zelf ook aan mee! Als mijn kolen opgegeten dreigen te worden door de rupsen, ga ik die te liif. Als de spinazie overwoekerd wordt door grassoorten, haal ik die weg. Vanzelfsprekend eigenlijk. Toch heb ik laatst geleerd, dat je niet altijd zomaar in kunt grijpen.

We waren al dagen een kip kwijt. Soms wilde zij nog wel eens een kijkje komen nemen, als er eten gestrooid werd, maar op het laatst zag jehaar helemaal niet meer. Ik zoeken (ze lopen los bij ons) en jawel: ergens langs de slootkant zag ik haar zitten. Helemaal verstopt, je kon ze nauwelijks zien. Twaalf eieren had ze onder zich en daar zat zij keurig op te broeden. Ik vond dat wel leuk en liet haar zitten. Tot het ging regenen, en goed ook! De kip werd nat en zat te bibberen van de kou (dacht ik). Als ik haar nu eens in het schapenhok zou laten broeden, hoeft ze niet in de regen te zitten, zo vroeg ik mij af.

Daar begon mijn ingrijpen. Ik haalde een kistje, deed er wat stro in, legde de eieren er in en zette het op dezelfde plaats weer terug: langs de slootkant. Tot zover ging dies goed: moeder in spee ging weer netjes op haar eieren zitten. Elke keer als ik in de wei kwam, zette ik het kistje een stukje dichter naar het hok. Bij deze handeling bleef de kip zitten. Het laatste stukje echter, vond zij het welletjes en dacht zeker: ga zelf maar op de eieren zitten! Ze liet haar a.s. kroost alleen en keek er niet meer naar om. Dat heb je er van, als je de natuur niet z'n gang laat gaan. Intussen had een andere kip het gepresteerd om zelfstandig vier eieren uit te broeden. Dat is genieten voor een overlander! Het hele proces hebben we kunnen volgen, van dag tot dag. Inmiddels zijn de kuikens al weer een paar weken oud.

Bij het ter stok gaan van de anderen, gaat deze moeder niet mee: ze blijft op de grond, tot het kroost zover is, dat die ook op stok kunnen gaan. Waarschijnlijk duurde de moeder dat te lang, want op een gegeven moment laat zij haar kinders wèl alleen en gaat op stok, de kuikens in verwarring op de grond achterlatend. De regelmatige lezer van deze stukjes zal intussen wel gemerkt hebben, dat we soms erg zielig met dieren zijn. Die kleine kuikens zonder de warmte van hun moeder vonden we dan ook maar niks. Op een gegeven moment kwam mijn eega op het idee om de kuikens met een oude doek toe te dekken. Hilariteit mijnentwege! Zo bont zal zij het toch niet maken? Maar jawel: op een avond kwam zij triomfantelijk binnen. Ze had een warme doek over de kuikens gelegd, die zich heerlijk hadden laten instoppen! Dit wordt nu al weken elke avond herhaald.

Ziet u nu wel, dat ik nooit een actie op touw kan zetten ter bescherming van een of ander dier? Ik zou mezelf toch onsterfelijk belachelijk maken, als dit ooit d emiliugroepen ter ore kwam? Ik zwijg er dan ook maar wijselijk over (u ook, hoop ik).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen