Vervolgverhaal De val van Bergen Historisch verhaal uit het jaar 1572

„Natuurlijk kun je een kruik wijn van me krijgen", antwoordt de schilder gul. „Maar dan moet je ook de poort voor ons openen. We hebben nogal haast, weet je".

Maar nu trekt de schildwacht een bedenkelijk gezicht. „Het spijt me, voerman, maar vóór

„Het spijt me, voerman, maar vóór zes uur moet de poort gesloten blijven. Dat is het uitdrukkelijk bevel van mijn kommandant".

Olievier lacht hartelijk en slaat zich daarbij van pret op zijn knie. „Kom, kom, soldaat", schatert hij, „die kommandant van jou ligt op dit ogenblik heerlijk te slapen en zal er niets van merken als je de poort opent voor een paar brave voerlui. Bovendien zou hij het je zeker niet kwalijk nemen als je ons voor deze éne keer wat vroeger doorlaat. Het zou toch te dwaas zijn als we hier twee uren moesten wachten.

We moeten de vaten zo spoedig mogelijk afleveren en als je ons niet doorlaat, zijn we twee uur te laat. Dat is toch te gek!"

„U praat er wel makkelijk over", meesmuüt de Spanjaard. „Maar onze kapitein is uiterst streng en hij is lang niet mals als zijn bevelen niet stipt worden opgevolgd. Bovendien moet u niet vergeten dat het oorlog is. Er zwerft tegenwoordig veel vreemd volk langs de weg en men kan niet voorzichtig genoeg zijn. De ketters worden steeds brutaler. Enige weken geleden is er hier, uit Bergen, nog zo'n kerel ontsnapt. Men kan in deze tijd niemand vertrouwen. Nee, voerman, het spijt me, maar het zal niet gaan".

Olivier's geduld is bijna ten einde, maar hij laat daarvan niets merken. Hij begrijpt dat de Spanjaard een lastige kerel Is en tracht zijn vertrouwen te winnen. „Zeg eens vriend, vertrouw je ons

„Zeg eens vriend, vertrouw je ons niet?" vraagt hij.

„Dat zal ik niet zeggen, voerman, maar men kan tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn. Bovendien is, zoals ik u reeds zei, onze kapitein lang niet mals en als ik de poort te vroeg open, zit er wat voor me op!"

„Luister eens, kameraad", antwoordt de schilder, „ik kan me jouw wantrouwen best begrijpen en als jouw kommandant zo streng is, kan ik me ook best begrijpen dat je bang bent voor straf. Het leven van een soldaat is al niet zo gemakkelijk... Maar je hoeft heus niet bang te zijn dat wij ketters zijn hoor. Ken je de waard uit „Het vergulde vat" misschien ook?"

„Zeker, nou! of ik die ken. Het is een beste kerel en schenkt een goede kruik bier. Hij heeft bovendien nog een aardige dochter ook, of heb ik het mis?" „Nee, nee, dat is zo zeker als ik hier

„Nee, nee, dat is zo zeker als ik hier op dit ogenblik voor de poort van Bergen sta. Maar luister nu eens goed naar me! De waard heeft gistermiddag aan je kameraden gevraagd of die aan de nieuwe wacht wilden vragen of de poort iets vroeger kon worden geopend. Weet je daar dan niets van?"

„O ja, dat weet ik wel, maar voor wie zijn de gevolgen? Toch voor niemand anders dan voor mij?!"

Het begint Olivier danig te vervelen en ook de anderen worden rumoerig. Het duurt hen te lang. Het liefst zou Olivier de Spanjaard zijn ponjaard tussen de ribben stoten, maar dan was de kans groot dat het hele plan in duigen viel. De schilder begrijpt, dat het welslagen van de list, voor het overgrote deel van hem zal afhangen. Gelukt het hem niet om binnen de poort te komen, dan loopt alles op een jammerlijke mislukking uit. Hij verkeert In een moeilijke situatie en besluit het opnieuw te proberen. Het zal gelukken!

„Als je ons doorlaat, zal een flinke beloning je niet ontgaan", probeert hij nogmaals. „Toe, laat ons door. Een Spaans soldaat is toch niet bang voor zijn kapitein?"

Terwijl hij dit zegt loopt hij naar de wagen en haalt van onder de bok een stenen kruik tevoorschijn, die inderdaad met wijn gevuld is.

„Hier is de wijn", zegt hij, „het is echte Spaanse".

Uit zijn broekzak diept Olivier enkele goudstukken op en geeft deze aan de Spanjaard. Deze kijkt met begerige blikken naar het geld en... bezwijkt er voor.

„Wacht een ogenblik", zegt hij, „dan zal ik de poort voor u openen. Maar denk er aan, dat ge het tegen niemand zegt. Het moet volstrekt geheim blijven!"

„Natuurlijk!" huichelt Olivier die allang blij is dat hij het pleit gewonnen heeft. „We zullen je heus niet verraden hoor!"

De schildwacht zet zijn kruik met wijn op de grond en laat de goudstukken zorgvuldig in zijn broekzak glijden. Met een forse ruk schuift hij daarna de grendels van de zware poortdeur opzü en opent deze. Olivier heeft inmiddels zijn paard bij de teugels gegrepen en rijdt de poortbrug over.

„Vooruit zwarte! We gaan naar binnen!"

Piepend en steunend bolderen de wagens over de brug. De vaten schommelen gevaarlijk heen en weer en de voerman van de tweede wagen kijkt bezorgd achterom alsof hij bang is dat zijn kostbare lading in de gracht zal rollen.

„Hartelijk dank voor de medewerking soldaat!" roept de voerman van de laatste wagen. „Het is niet zo prettig voor ons om zo lang te moeten wachten, want we hebben het nog druk vandaag!"

Het is Klaas die dit de schildwacht toeroept en inwendig verkneutert hij zich over de goede gang van zaken.

„Geen da..." Verder komt de schildwacht niet! Stomverbaasd staart hij naar de overzijde van de brug, waar het bos zich uitstrekt. Het schijnt wel alsof alles plotseling begint te leven. Vanuit de dichtbegroeide struiken maken zich verschillende gestalten los...

„Heilige Antonius! Help! Help! Da., dat is verraad!" De Spanjaard schreeuwt het uit. Zijn

De Spanjaard schreeuwt het uit. Zijn stem gaat echter verloren in het rumoer dat zich nu zo plotseling laat horen. Als een wervelwind stormt de ruiterij van graaf Lodewijk de brug op, gevolgd door de zestig man voetvolk.

De graaf zelf rijdt aan het hoofd van de ruitertroep. Zijn grote vederbos wuift fier op zijn hoed. In zijn rechterhand draagt de graaf een zwaard en zwaait er geducht mee in het rond. Met de andere hand houdt hij de teugels van zijn prachtige ros omlmeld en zijn breedgeschouderde gestalte richt zich hoog op in de stijgbeugels. Zo is hij het evenbeeld der Oranjes en de hoop van Neerlands verdrukte voUc!

„Vive les Geux! Vive lea Geux! De stad is ons!" klinkt het eenparig uit de monden der dappere strijders. „Vivat Oranje! Weg met de Spanjolen!

„Vivat Oranje! Weg met de Spanjolen! Weg met de tiende penning!"

„Voor Nederland en Oranje!" klinkt het plotseling van de zijde der wagens die reeds binnen de stad zijn. Het is de roep van de voerlui en kooplieden. Plotseling ontpoppen zij zich als geuzen, en de mannen scharen zich nu om Ripperda. Om vrijer te zijn in him bewegingen werpen ze de wijde mantels af. Dit alles gebeurt in slechts enkele ogenblikken. De schildwacht is verschrikt terzijde gesprongen en zoekt zijn heil in een overhaaste vlucht. „Daar gaat de schildwacht!" klinkt

„Daar gaat de schildwacht!" klinkt het plotseling van alle kanten. Kapitein Lomans richt zijn pistool en vuurt af. Het schot mist echter haar doel. „Achtervolg hem! Vlug!" beveelt hij een ruiter. „Dood hem niet!"

Weldra wordt de Spanjaard gebonden teruggevoerd en in het wachtlokaal gevangen gehouden.

Intussen stormen de anderen de stad binnen. Graaf Lodewijk wordt op de voet gevolgd door Geert en Klaas, die inmiddels hun pistolen hebben getrokken.

„Neem de wacht gevangen, Ripperda!" schreewt de graaf bovenhet lawaai uit. „Laat niemand ontsnappen, maar zorg er voor dat niemand enig leed geschiedt!" Dan wendt hij zich tot de anderen, wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen