Grijsoordse Schetsen

Met diepe zorg volgen we de hevige strijd tussen de landen Iran en Irak. Tussen de landen eertijds genoemd de Meden en Perzen en de landstreek van Mesopothamië. In die streek lag eertijds de hof van Eden. Vredig," er was geen haat; totdat Kaïn zijn broeder Abel versloeg, uit naijver. Sindsdien is er oorlog of een schijnvrede.

De .strijd gaat nu om het kostbaarste product van de wereld. Zonder olie, geen licht, geen kracht, het is een levensgroot probleem. We zouden geen fabriek meer kunnen laten draaien, we zouden omkomen van de honger. Steeds meer volkeren gaan zich met de strijd bemoeien. De grote mogendheden slaan met Argusogen de strijd gade. Eeeds strijden Koreanen mee, Jordanië zegt steun toe aan Irak. Zal hier waar God de Hof van Eden schiep bij de grote rivier de Eufraat een wereldoorlog ontstaan? Waarvan Johannis schrijft in Openb. 16. Waar de koningen der aarde en de gehele wereld zich zal vergaderen tot den krijg.

Armegeddon, het einde der wereld; er de grote dag komt. De wederkomst op de wolken des hemels. Daar was het begin van de wereld, daar zal ook het einde zijn. Er is dikwijls geen terugweg mogelijk. Het is gemakkelijker een oorlog te beginnen dan te beëindigen. Het begint altijd met grens correcties, verloren gegane gebieden worden opgeëist. Velen ook in ons land gaven in 't begin Hitler gelijk.

Maar het ging steeds verder. Welkom in ons gemeenschappelijk vaderland; gij Duitsers van de Saar. Toen ook de handelsstad Danzig. Wij jongens zagen het niet donker in; we wisten toen nog niet dat velen van ons, ver van 't vaderland zouden sterven met admiraal Doorman: „Ik val aan volg mij!"

Gemarteld in de Japanse kampen door de wrede Kempaï/ Tai. Begraven aan de Birma weg. Op de Coolsingel waar ook Flakkeese jongens werden gefusilleerd en acht dagen bleven liggen, hun lijken onbegraven. Of verhongerd in de concentratiekampen. Wie dacht er aan in die jaren toen ook een crisistijd een mailase ons vaderland teisterde. Wel werden we opgeroepen om zich op te stellen aan de grenzen. Maar de Duitse soldaten die we ontmoeten aan de Limburgse grenzen hadden dit al van hun vaders en grootvaders geleerd; „Der Krieg Kommt!"

De omgang was kameraadschappelijk. Boerenjongens uit Silezië en Pommeren, zich ook zorgen makend voor hun achtergelaten boerenbedrijf. Ze kwamen dikwijls een pils drinken of een potje kaarten. Maar al sjxjedig begon de bouw van bimkers en kazematten. Dag en nacht onder grote schijnwerpers draaiden de betonmolens. Bij de bruggen en grote wegen werden ze gebouwd. Maar op de kleine wegen en dorpen veranderde er niets. Ingekwartierd in de kleine lage boerderijtjes heerste de rust van de lange winter. Zoals overal waren er dichters ook onder de soldaten. Sommige kan ik me nog wat herinneren.

In 't klooster en op zolders en vlieringen, en achter het boerencafé, daar liggen in winterkwartiering. De mannen van 6 C.P. Gekomen uit steden en gaten. Uit de mijnen; van hei en van strand. Met zorgen de onzen verlaten. Op de roep van 't Vaderland. Nu houden we de wacht bij kanonnen. In bunkers, achter 't prikkeldraad, op de viersprong.

En bij 't bureau van kapitein Zeldenraad. Komt morgen de vijand of later, we vechten voor de vrijheid van 't land. Vertrouwend, op God en 't water en op onze commandant. En als We creperen of smoren in wolken van gas of dynamith. Geen kreet en geen tpaan gaat verloren.

't Is God die ons sterven ziet. Kameraden uw vrouw en uw kleinen. Zal Hij niet alleen laten staan. Bedenk dat God zorgt voor de Zijnen. Als straks hier ons sterfuur zal slaan. Korten tijd later verongelukte de dichter, en een afdeling ging achter de baar.

Met omfloerste trom ging het langzaam door Varseveld. Maar op de terugweg sloeg de trommel weer de gewone mars, het leven ging verder. Regelmatig kwamen de veldprediker (Prot.) of de aalmoezenier (R.K.) kerk houden voor de soldaten van 't veldleger. De kapitein „onze Jan" werd hij genoemd regeerde met ijzeren vuist. Een cachot was er niet maar hij trok je verlof in of je kreeg geen vrij vervoer, op velerlei manier werd hij toch bij zijn grote neus genomen.

Als je niet naar de kerk ging moest je gewoon doorgaan met loopgraven maken in de ijzerhoudende Limburgse grond. Het ontging hem in 't begin, hij was zelf ongelovig, dat er zoveel Roomse soldaten waren als de aalmoezenier preekte. Jongens uit Flakkee gingen rustig mee, alleen de jongens uit de kop van 't eüand gingen niet mee. Toch gingen ze wel mee naar de veldprediker, die, er waren geen andere, hen verzamelde tot hun schrik in de parochiekerk.

Ze waren ook zeer verwonderd over de mentaliteit van het Limburgse volk. Vasthoudend aan het aloude Roomse geloof, streng in hun zeden en gewoonten, aanbiddend Moeder Maria en hun Heiligen; veranderde alles als het carnaval werd.

Dan leek het of de remmen werden losegegooid wat op slag weer veranderde als het Pasen werd en iedereen zich weer devoot, en eerbiedig Pasen vierde. We waren ingekwartierd bij de Wed. Schipper, de paarden moesten staan in 't kippenhok. Maar na een week hingen de planken erbij, zodat we zonder „ome Jan" te kennen ruilden; de paarden in de lage koestal en wij in het opgelapte kippenhok, maar daarover een volgende keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen