Hans Van de Berghoogte

Amsterdam - H. A. van Rottenburg N.V.

— 9 —

Hans kleurt, voor nog zoveel wil hij niet dadelijk zeggen, dat hij dit ook gelooft, ook niet al heeft hij de belofte van voortgeholpen worden dan reeds gehad.

Mijnheer Wagner ziet zijn verlegenheid en vraagt: „vertel me maar eens iets van je zelf, van je ouders. Leven die beiden nog? Heb je broers en zusters? Vertel maar, ik luister! Dat je evenals je vriendinnetje in Zwitserland geboren bent, vertelde je me die middag reeds. Maakt Maria het goed?"

Gelukkig, Hans voelt zich wat ontspannen. Ja, hij is in Zwitserland geboren, in een ontsuimige winternacht, hoog in de bergen. Terwijl de andere kinderen, acht zijn er buiten hem nog, allen in het ziekenhuis in Martigny geboren zijn.

„Zo, zo, jij begon al vroeg met uitzonderingen. En is dtt zo gebleven?"

„Ja", lacht Hans en vertelt dan hoe hij evenals de hond aan de Ujn kwam te liggen omdat hij altijd wegliep, al heel vroeg op onderzoekingstochten uitging.

„En... is dat jeugdig verlangen om weg te zwerven of met andere woorden wat meer van de wereld te zien, je bij gebleven?"

„Ja mijnheer Wagner, maar toen mijn beide broers Max en Otto het huis uitgingen, kon vader mij de eerste jaren niet missen. Nu is GÜbert, die op mij volgt, wel weer zover, dat hij mij zou kunnen vervangen, alleen..."

„Ja, zeg 't maar!"

„We zagen de weg niet. Ik heb mezelf door thuis-studie wat meer ontwikkeld dan mijn beide broers die hier in Martigny op een fabriek werken. Beiden zijn getrouwd en hebben het heel goed, maar..."

„Daar voel jij niet voor?"

„Ik zou wel op een fabriek willen werken om practisch werk te leren, maar dan moest ik vooruitzichten hebben het verder te kunnen brengen. Ik zou niet graag mijn gehele leven op een fabriek slijten".

„Dat kan ik me levendig voorstellen. Maar je zei zoeven, we zagen de weg niet, wachtte je dan op het één of ander gebeuren, dat je de weg zoudt kunnen wijzen? Is dat niet een té lijdelijk wachten geweest? Had je je opgedane studie niet beter wat eerder productief kunnen maken?"

„Neen, mijnheer Wagner, dan had ik zeker het gevoel gehad uit de weg gelopen te zijn, vader kón mij een paar jaar geleden nog niet missen. Wel ben ik er steeds om blijven bidden, dat als de tijd kwam, dat vader mij missen kon of de Heere dan mijn weg voorspoedig wilde maken".

Verrast keek mijnheer Wagner de eenvoudige jongen vóór hem aan. Daar had je dat sterke geloof en dat kinderlijk vertrouwen van de bergbewoner weer. 't Leven te midden van Gods vrije natuur en het dagelijks contact met de machtige werken van Zijn hand, gaven hun dat rustige, dat zekere weten, dat geloof in Gods leiding. De grote blauwe jongensogen roepen

De grote blauwe jongensogen roepen mijnheer Wagner tot de werkelijkheid terug.

„'k Was even afgedwaald, mijn jongen, bij het horen van zoveel bewuste kinderplicht en dat sterke Godsvertrouwen. Als je beide bewaart, móet het je goed gaan. Nu je mij dit alles vertelt, twijfel ik er niet meer aan of God heeft met dit op zo wonderlijke wijze samenbrengen wel ter dege een bedoeling. Dit kon de verhoring van je gebed wel eens zijn, Hans!"

„Ja mijnheer Wagner!"

„Zo, dat denk je dus zelf ook?"

„Ja mijnheer".

„Nu zal ik je eens het een en ander van mezelf vertellen. Indertijd bezat mijn vader een paar grote ijzerfabrieken in Sion, de plaats waar ik geboren ben. Mijn vader stond er op, dat ik studeren zou. Ik koos rechten, promoveerde, maar vestigde mij niet. Ik begon met de leiding van ons groot personeel, zowel die van de kantoren als van de fabrieken, op mij te nemen. Na er mij volkomen ingewerkt te hebben, heb ik enkele studiereizen gemaakt. Ik voelde dit als beslist noodzakelijk, want hier doe je dit en daar weer wat anders op.

In Holland deed ik echter het voornaamste op, n.1. mijn vrouw. En dat gaf de doorslag mij voorgoed in Holland te vestigen. Mijn schoonvader bezat in de Achterhoek, een bepaald gedeelte in Holland, eveneens grote ijzerfabrieken, zodat we na kennismaking al spoedig tot handelsrelaties overgingen.

Na ons huwelijk trok mijn schoonvader, die al jaren sukkelend was, zich uit de zaken terug en liet alles aan mij over. In de eerste jaren bracht ik weinig veranderingen aan, doch na zijn dood heb ik enorm uitgebreid, zodat ik nu verschillende grote fabrieken bezit. Met genoegen neem ik straks wat meer kennis van je algemene ontwikkeling om daarna eens rustig te overwegen wat ik je zal voorstellen. Natuurlijk kan ik je alleen in Holland iets aanbieden, daar mijn vader zijn fabrieken tn Sion verkocht.

Nu zou je door zijn voorspraak ook dSér wel een plaats kunnen krijgen, maar ik zou zeggen probeer eerst eens wat meer van de wereld te zien. Heb je eenmaal iets bereikt, wét dan ook, dan staan per slot van rekening alle landen voor je open. Je zult je dan wel op talen moeten toeleggen. Hoe staat het daarmee?"

„Met Frans en Duits red ik me het makkelijkst. Het Nederlands spreek ik gebrekkig, versta het vrij goed. Wat ik er van weet, heb ik van de vele touristen geleerd, die 's zomersi ons land bezoeken".

„Leer je makkelijk Hans?"

„Ja mijnheer Wagner, vrij makkelijk. De grammatica van mijn talen zal echter wel wat te wensen overlaten". „Dat kan haast niet anders, maar die

„Dat kan haast niet anders, maar die is bij te werken. Wij hebben op ons dorp in de Achterhoek een uitstekend hoofd van een school, ene mijnheer De Grave, die zou als ik het hem vroeg je met alles kunnen helpen. Nu zal ik je eens een voorstel doen. Je komt over een paar maanden naar Holland, dan hoop ik ook wer thuis te zijn. Ik duik in die tijd een goed kosthuis voor je op en zorg voor een plaats op één van mijn fabrieken, je werkt daar 's morgens practisch en 's middags studeer je. Pas na verloop van tijd zal blijken of het plan, dat ik me zo ongeveer heb voorgesteld, voor uitvoering vatbaar is".

„En dat is mijnheer?"

„Ja... ik weet niet of ik er goed aan doe je dit nu al te zeggen, 't Mocht eens niet gaan, dan zou dit al dadelijk een teleurstelling voor je zijn. Ik geloof dat het beter is, dat ik het nog even voor mij houd".

„Ja, als u dit beter voorkomt! Ik ben met wat u voorstelt al heel blij. Denkt u, dat ik me financieel zal kunnen redden?"

„In ieder geval behoef je dóér je hoofd niet mee te breken, dat is voor mijn rekening. Ik zal nooit kunnen vergoeden wat jij geheel belangeloos voor ons gedaan hebt. Naast God, hebben wij ons leven aan jou te danken. Het is zo heerlijk daar iets voor terug te mogen en te kunnen doen.

Bij het repareren van mijn wagen heb ik best gezien dat je handig bent. Ik kan je al dadelijk zonder enig bezwaar iets laten verdienen op de fabriek, zodat je niet dat deprimerende gevoel behoeft te hebben alles zo maar te krijgen. Alleen zal dit niet voldoende zijn je kosthuis en je lessen te betalen. Maar dat is alles van later zorg.

Als jij wilt, zul je iets kunnen bereiken al zal je jeugdfantasie, om in zo'n „metalen vogel" in de bergen neer te strijken, wel niet in vervulling gaan. Maar nu nog iets. Je vriendinnetje zal nog wel wat geduld moeten hebben. Zij is van je plannen natuurlijk op de hoogte".

„Wij hebben het er tenminste meer dan eens over gehad".

„En... juicht zij je plannen ook toe?"

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen