Honderd Jaar Bestaande Levensmiddelenzaak Op Herkingen Gesloten

„Stoffel", zo kent Herkingen hem is een schone Ulusie armer maar ook een ervaring rijker. Toen hij zaterdagnamiddag ontgoocheld thuis kwam wachtte hem daar een hem ontroerend blijk van medeleven. De klanten uit een van Herkingens straten bedachten hem met een boekenbon en mevr. Huizer met bloemen, een weldadige pleister op de diep geslagen wonde...

Want Huizer had het zo graag volgehouden, mede terwille van zoon Jan die alle diploma's in zijn bezit heeft om het bedrijf te hebben kunnen voortzetten maar die nu Flakkeese schoolkinderen naar Oud Beijerland heen- en terugbrengt. De pijn in zijn vergroeide rug en de bronchites. Stoffel zou ze nog langer hebben verbeten als hij nog maar dat lichtpuntje had gezien dat een aantal jaren nog zo helder had geschenen. Immers, het hart van Herkingen zou

Immers, het hart van Herkingen zou worden gesaneerd en in het nieuwe winkelcentrum zou de zelfbedieningszaak van Huizer en Zoon een plaatsje krijgen. In afwachting daarvan werd zeven jaar geleden een houten noodwinkel betrokken maar de zeven jaren zijn voorbijgegaan en de omstandigheden zijn dermate verslechterd dat aan nieuwbouw niet meer te denken valt.

Naast de Rabobank zou hij zo kunnen bouwen, „maar" zegt Huizer, „hoe zou ik op een dorpje van 1100 inwoners 4 ton kunnen en durven investeren?"

Toegegeven, de nieuwe jachthaven ligt straks vol met jachten maar van de eigenaren daarvan verwachtte dhr. Huizer geen klandizie: „de meesten hebben maar net genoeg geld om dat jacht daar neer te leggen", noch verwacht hij veel respons van de bewoners van de buitenplaats Herkingen, voornamelijk week-enders die hun boodschappen meebrengen.

Derhalve... zo moest de conclusie zijn, weinig perspectief, daarentegen steeds hogere kosten en een teruglopende gezondheid waarop door de lange werkdagen van 06.00 tot half tien 's avonds dagelijks een aanslag werd gepleegd. Huizer raapte alle moed bij elkaar

Huizer raapte alle moed bij elkaar en nam het besluit dat hij het best kon nemen; de zaak ging dicht. „Een hard gelag", zo heeft hij ervaren, „'t Is net of ik uit het ziekenhuis kom", zo ervaart hij de leegte die in zijn anders zo bedrijvige leven is gekomen.

Het zaken doen heeft Huizer, zijn broers, vader en grootvader, zelfs zijn grootmoeder kennelijk altijd in het bloed gezeten. Het was grootmoeder Huizer aie omstreelcs de jaren tachtig van vorige eeuw een nerinkje begon waarin ze zelf gebakken brokken, petroleum, klompen, Amerikaans bakspek, telhout om de kachel aan te maken e.d. verkocht, later ook pUo stof om kleding van te maken.

Toen opa Huizer tot zijn verheuging constateerde dat het winkeltje goed liep zei hij de schrepel vaarwel en werd hij klein-middenstander. Met twee korven handel, gedragen aan een halsjuk ging hij de boerderijen langs. Als tekenen van vooruitgang kwam er vervolgens een kruiwagen, gevolgd door een tweede — met kruier! — en daarop een hondekar. Samen met zijn dochters Jaan en Bet

Samen met zijn dochters Jaan en Bet kocht opa Huizer in Rotterdam kleding die wat uit de mode was geraakt maar die op Herkingen nog best verkoopbaar was en aldus doende kwam de fa. Huizer tot een behoorlijke welstand.

Ca. 1920 werd het bedrijf overgenomen door Jan Huizer, de vader van Stoffel die thans het bedrijf heeft beëindigd. In 1945 — toen helemaal opnieuw moest worden begonnen — kwamen de zonen Chris, Cor en Stoffel mede in het bedrijf en het leek de fa. Huizer en Zonen voorts voorspoedig te gaan. De gebroeders legden zich toe ook

De gebroeders legden zich toe ook op het stofferen van meubelen en op de verkoop van woningtextiel. In 1953 hadden twee broers zich inmiddels teruggetrokken en het was Stoffel die na de ramp alleen doorging. In 1973 bleek het pand aan de Molendijk werkelijk te klein geworden en Stoffel besloot de jaren die hem nog scheidden van een nieuwe vestiging te overbruggen door de huur van een houten noodwinkel. Dat zou hooguit 5 jaar duren maar 't zijn er intussen al zeven geworden en Stoffel zag het niet meer zitten...

Zijn geest wilde nog wel maar zijn lichaam ging steeds meer protesteren. Ook mevr. Huizer die dapper meehielp kreeg klachten en het zakelijk einde leek en bleek onvermijdeUjk. Met zijn 56 jaren heeft Stoffel sanering aangevraagd en gekregen. Twee jaar lang zal hij in het kader daarvan een uitkering krijgen, na die twee jaar zal hij stellig invaUde worden verklaard.

Toen j.1. zaterdag definitief het doek viel heeft dat Stoffel en de zijnen ontzettend veel pijn gedaan. Kapot is'tie er de eerste dagen van geweest en nog kunnen de Herkenaren hem bij zijn gesloten zaak aantreffen om er de allerlaatste hand aan te leggen en de nog aanwezige voorraad klaar te maken voor verzending, helaas niet meer naar z'n klanten, maar terug..., naar de grossier.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen