Hans Van De Berghoogte

Amsterdam - H. A. van Rottenburg N.V.

— 13 —

Vader, moeder, Marietje, de zusjes, de jongens, de dieren, hij had ze haast niet los kunnen laten. Het afscheid van moeder had hem 't zwaarste gewogen. En hij wist, moeder, die toch alles om haar heen behield, zou hem straks ook missen. Wat had mijnheer Wagner hen anders verrast door vóór zijn vertrek naar Holland kennis met zijn ouders te komen maken.

Vader raakte er niet over uitgepraat, was daarna geheel met het plan verzoend. En wat was hij zelf verrast geweest toen mijnheer Wagner zei: „de reis naar Holland moe je nu eens op je gemak doen Hans. Als je eenmaal voor korte vacanties naar huis gaat, komt daar niets meer van". Een reuze aanbod, er enkele dagen over te mogen doen. 't Werd aUes zo gul aangeboden, dat aan weigeren niet te denken viel. Wat zou hij veel zien en een ongewone dingen meemaken. „Je maar dadelijk proberen aan te

„Je maar dadelijk proberen aan te passen Hans, niemand ziet, dat je voor het eerst op reis bent", had mijnheer Wagner er lachend aan toegevoegd, toen hij in verschillende plaatsen een aan hem goed bekend hotel aanstreepte. Hij moest in ieder geval over Bern reizen, de hoofdstad van zijn eigenl and. Daar moest hij minstens een halve dag voor nemen en dan in de namiddag de trein naar Basel nemen. Kom, hij moest het reisplan, dat mijnheer Wagner met zoveel zorg in elkaar gezet had, maar eens instuderen. Bij Bern, een heel lijstje met beschrijvingen van bezienswaardigheden. Een historisch museum, een belangrijk bouwwerk, de Komhausbrücke en natuurlijk de beroemde Zeitglockturm met 't beweegbare poppenspel boven de oude stadspoort uit de 15de eeuw.

Wat zou hij in zijn eerste brief naar huis schrijven, maar hij had zich voorgenomen ze, ten opzichte van zijn reis, echt mee te laten leven. O ja, die berenkuil wilde hij ook wel eens zien al zei mijnheer Wagner, dat die meer aardig dan bezienswaardig was.

Al bladerende in zijn reisbeschrijving voelde hij zijn ogen zwaar worden, 't Was ook zo'n hete dag. Tegenover hem zat een oude heer rustig te slapen. Daar voelde hij ook wel iets voor. Een ogenblik later is zijn reisplan van zijn knie gegleden en droomt Hans Stettler weer van „thuis". Verkwikt door even indutten, opent

Verkwikt door even indutten, opent hij na een half uur de ogen weer. Zij naderen blijkbaar een grote plaats aan de trein te merken, die met donderend geraas van 't ene railskruispiint over 't andere denderde, 't Moest Montreux zijn, de bewuste „zonnestad" aan het meer van Geneve. Daar zag hy 't meer al, badend in een zee van licht. Hun bergen waren majestueus, maar dit heldere water, waaruit als 't ware gouden vonken opspatten, was ook om nooit te vergeten. Hoe zou hij straks alles naar waarde kunnen beschrijven! Wat was Gods schepping rijk in haar grote verscheidenheid. In Montreux moest hij uitstappen,

In Montreux moest hij uitstappen, daar zou zijn eerste onderbreking zijn, had mijnheer Wagner voorgesteld en daar een hotel voor hem besproken.

Toen de lange trein Montreux binnen reed, stond Hans gereed om uit te stappen. Hotel l'Europe was spoedig gevonden. Toch wel prettig zo'n onderbreking, wat werd je loom en slaperig in zo'n snikhete trein. Hier aan het meer was het dadelijk veel koeler. In l'Europe koos hij zich een kamer met uitzicht op 't meer. Na zich lekker gewassen en verkleed te hebben, bleef hij in de brede vensterbank nog wat nadromen. Wat was alles toch snel gegaan, hoe wonderlijk was Gods weg met het geweest. Hij had een gevoel wel elk ogenblik te kunnen danken.

Ja, nu lag het leven dan vóór hem, waar hij zo dikwijls naar verlangd had. Natuurlijk moest hij er op voorbereid zijn, dat die zo verlangde vrijheid ook teleurstellingen zou hebben, maar ja, dat had het leven daarboven in de bergen hem al wel geleerd. Even zag hij er tegenop naar die deftige eetzaal te moeten gaan, maar zijn maag verlangde naar iets. En dan maar denken aan wat mijnheer Wagner zei, dat niemand aan je ziet, dat je daar voor het eerst van je leven zit. „Neem aan tafel 't een of ander boek mee, doe alsof je leest en kijk de dingen eens rustig af", had deze hem nog geraden. Als hij dan ook een uur later weer

Als hij dan ook een uur later weer op zijn kamer terug is, kan hij niet anders zeggen, dan dat alles hem geweldig meegevallen is. 't Ging alles zo vanzelf, zo gewoon, dat hij er achteraf haast om moest lachen daór tegenop gezien te hebben. Even had hij het vreemd gevonden te midden van zoveel mensen om hem heen zijn handen te vouwen, zijn ogen te sluiten, maar ook dat was haast vanzelf gegaan.

Genietend van uur tot uur, vliegen zijn reisdagen als een bonte kleurenfilm voorbij. Achteeraf zou hij niet kunnen zeggen waar en wanneer hij het meest genoten had.

Met veel ondervindingen rijker stapt hij ten slotte in een dorp in de Achter- hoek uit de trein, waar hij als eerste bekende mijnheer Wagner naar zich toe ziet komen, die hem dan aan zijn „kostheer", mijnheer Anken, voorstelt. Met de wagen van mijnheer Wagner is het huis van de familie Anken, dat een twintig minuten van het station ligt, spoedig bereikt en dan is zijn eerste grote reis ten einde.

•

Al een paar dagen liep Max Stettler met den benoeming als controleur van de centrale Pas van St. Pierre in zijn zak, zonder dat hij dem oed had het zijn vrouw mee te delen. De ondervinding had hem geleerd, dat hij voor bijnzondere dingen de juiste tijd moest afwachten. Het was net alsof die nerveuze toestand van Olga eer toe- dan afnam. Vooral na de geboorte van kleine Max was zij veel prikkelbaarder geworden. Soms haalde zij zich de wonderlijkste dingen in haar hoofd. Dan verbeeldde zij zich dat Maxje ziek was, dan weer dat hij niet goed hoorde, om een volgend ogenblik weer aan andere afwijkingen te denken. En of hy haar dan al verzekerde, dat hun jongen zo gezond mogelijk was, op zo'n moment was er niets uit haar hoofd te praten. Had hij eigenlijk niet beter gedaan het hele geval met haar te bespreken? Maar als hij het nu eens niet gekregen en Olga er haar zinnen al op gezet had, wat had hij dan moeten beginnen! Maar wat zou hij nu doen als zij zich tegen het gaan naar de Pas zou verzetten? Zo makkelijk praatte je Olga niet iets uit haar hoofd. Natuurlijk was zij weer moeilijker

Natuurlijk was zij weer moeilijker omdat zij haar tweede kind verwachtte. Daar moest het voorlopig bij blijven. Dit komende kind was toch maar matig welkom, zowel bij hem als bij haar. Niet, dat hij nietg raag een gezellig groot gezin had zoals bij moeder, maar Olga was moedem iet. Vader en moeder waren nóg gelukkig met elkaar en hoe kort na zijn trouw^en was hij tot de ontdekking gekomen niet gelukkig te zijn. Was dit echter zijn schuld niet? Had hij na zijn teleurstelling en om Maria te vergeten, maar niet dadelijk Olga ten huwelijk gevraagd?

Wat wist hij toen nog weinig van haar af. Ja, haar moeder had eerlijk verteld, dat Olga wat nerveus was, een struma had, hoewel onbeduidend, had zij er bijgevoegd. Wat hadh ij daar weinig aandacht aan geschonken, niemand om raad gevraagd. Trouwen wilde hij, om zo spoedig mogelijk van Maria los te komen. Los te komen? Was hij werkelijk losv an haar? Gngen zijn gedachten niet telkens weer naar haar uit? Maar was dit eigenlijk geen gevolg

Maar was dit eigenlijk geen gevolg van hun elkaar telkens weer zien, wat onvermijdelijk was.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen