Hans Van De Berghoogte

Amsterdam - H. A. van Bottenburg NV. £:£;;S:5:£^;^S^:£)Ï£^£^£^£A£N£S£S5A£^£^;£V£^:£S£:^^

— 14 — En...? Maar neen, daar wilde hij niet aan denken, dat leek maar zo, Maria was niet veranderd, wachtte trouw op Hans. Maar was het laatst niet zó geweest,d at het Olga zelfs opgevallen was? Was die toen jaloers geweest? Ach, Maria kon wel eens van die uitgelaten buien hebben, bedoelde daar niets mee, dat had hij toen ook aan Olga gezegd, aangevoerd, dat zij al van heel jong kind bij hen aan huis gekomen was, zich daardoor wat meer vrijheid veroorloofde dan misschien mocht.

Gelukkig had Olga dat dadelijk geloofd en was er niet meer op terug gekomen. Zij mocht Maria graag. En... stond die ook niet altijd dadelijk klaar om te helpen! En was het niet heel gewoon, dat als zij in Martigny boodschappen gedaan had,, zij meestal even aanwipte of bij hen of bij Otto en Warda?

En had zij na de geboorte van Maxje, toen Olga sukkelen bleef, deze niet trouw met alels geholpen? Wat was toen alles vlot gegaan! En later, toen Olga wéér niet goed was, had deze zelf voorgesteld Maria nog eens te vragen. Dadelijk bereid, was zij maar weer gekomen. En nu ging hij vermoedelijk binnen afzienbare tijd naar de Pas terug, zou haar dan telkens zien en spreken. Kon dat wel? Maar 't was toch niet om haar, dat hij naar de Pas ging! Om teb eginnen leek het zelfstandig werken op de Pas hem wel en dan had hij aan Olga gedacht of het daar wonen voor haar ook beter zou kunnen zijn.

Vanavond moest hij er toch maar eens over beginnen tegen Olga. Er werd op zijn antwoord gewacht. Liefhebbers meer dan genoeg.

„Olga!" „Ik kan nu niet komen, je ziet dat ik bezig ben. Maxje is vandaag ook weer zo lastig, ik denk dat hij last van zijn mondje heeft".

„Geef hem mij maar een poosje". „Neen, ik breng hem naar zijn bedje". „Kom je dan straks even gezellig bij me zitten?"

,,Daar heb ik nog al tijd voor!" „Laat mij dan iets voor je doen". „Neen, liever niet".

„Maar ik moet je iets vertellen Olga". „Zeg 't dan maar, daarvoor hoef ik toch niet bij je te komen zitten, ik heb wel wat anders te doen".

,,Zeg dan wat er gedaan moet worden, dan doe ik dat voor je",

„Neen, als ik klaar ben, kom ik wel". Met een slag viel de kamerdeur dicht en was Max Vi^eer alleen. Voor een ogenblik, wist hij, natuurlijk zou ze dadelijk weer binnen komen stuiven en niet rusten voor ze wist wat er was. Daar ging de deur al weer open. Nu net doen of hij niets bemerkte, misschien was het nog beter de kamer uit te gaan. Fluitend stond hij op.

„Max". „Ja Olga". „Waar ga je naar toe?" ,,Ik heb iemand van de fabriek beloofd een boek over machinerieën te brengen".

Waar haalde hij de leugen zo gauw vandaan. Steimle, een man van de fabriek, had v;el om 't bewuste boek gevraagd, maar hij had niets beloofd. „Blijf je lang weg?" „Wel neen kind, zo terug". „Kan 't straks niet?" ,,Is 't niet beter dat ik nu ga, dan ben jij als ik terug kom misschien ook klaar".

„Ja goed". In een ogenblik was ze weer in de keuken verdwenen. Verbeeldde hij het zich nu of had ze weer gehuild? Nu maar niets vragen, straks maar eens opletten.

Als Max Stettler na een klein uur terug komt, zit Olga op de bank voor het huis. Op 't nieuws te wachten weet hij,

„Zo vrouwtje, zit je daar al! Ben ik niet gauw terug?"

Ja, nu zag hij duidelijk, dat ze rode ogen had. Zou hij vragen wat er was of doen alsof hij niets merkte? 't Was ook eigenlijk een stakker in haar grote onevenwichtigheid.

„Ons jongske slaapt zeker?" „Ja... Zeg Max!" „Ja Olga". „Heb je aan Hans verteld, dat ik weer een kind verwacht?"

„Weineen, hoe kom je daar bij?" „Toen Hans laatst hier was had hij het er over, dat ik zo weinig naar boven kwam. Dat 't nu nog zo gemakkelijk kon nu ik Maxje alleen nog maar heb en... ja, toen was het net alsof hij er op doelde".

„Hoe kom je daar nu toch bij! Dat heb je je verbeeld, er is nog niets aan je te zien. En dan, dat is niets voorHans. Maar hij heeft gelijk, je gaat weinig naar boven en er gaan van de fabriek toch vrachtwagens genoeg die je mee willen nemen".

„Och Max, je moest eens weten hoe me dat vermoeit, hoe moe ik me soms voel, ik kan het niemand zeggen. Het is niet, dat ik niet naar vader en moeder wil. Je weet, ik houd veel van je moeder".

„Ja, dat weet ik. Toch zou het wel goed voor je gestel zijn wat meer naar boven te gaan. Weet je wel, dat de dokter het er laatst nog over had?" „Die zeurt altijd maar".

„Toch niet, hij meent het goed met je". „Dat kan wel". „Zeg, Olga". „Ja". „Willen we voorgoed naar boven gaan?" „Voorgoed? Wat bedoel je? En je werk op de fabriek dan?" „Ik kan op de Pas komen, een pracht baan als controleur van de wegen en het electrische net". „Hoe weet je dat?"

„Er was een plaats en toen heb ik gesolliciteerd, ook al op vaders aanraden. Je begrijpt, dat ik door vader en grootvader een voorsprong heb. En nu héb ik de benoem.ing, moet alleen nog terug schrijven dat ik het aanneem. Nu vrouwtje, wat zeg je daar van? Is dit geen verrassing?"

„Hoe is het huis daar?" „Heel goed, iets groter dan hier". „Erg eenzaam hé?" „Daar houd je toch van?" „Ja, maar zó eenzaam!" „Dat valt wel mee, moeder heeft daar toch ook altijd gewoond en nog zoveel anderen met haar".

„Dan moet ik naar het ziekenhuis als 't kind geboren wordt". „Ja, dat zou het beste zijn".

,,Heb je al beslist, Max?"

O, nu kwam het, nu moest hij op zijn woorden passen.

„Ik wilde het eerst met jou bespreken".

„Ooo! Ja!" „'t Geeft meer én vrij wonen". „Ja, dan moeten we het maar doen". „Dat dacht ik ook, wie weet hoe gezond je daarboven wordt". „Ja... maar, dat verhuizen... en ik ben zo moe en..."

Daar kwamen de bezwaren, nu voet bij stuk houden, anders trok ze nog terug.

„Dat is geen bezwaar, alles gaat in een vrachtwagen naar boven en ik zal wel pakken". „Max". „Ja, Olga". „Zou Maria me weer willen helpen? Zou ik het durven vragen?" „Gerust hoor, dat doe ze zéker en als we eenmaal boven zitten, is het voor haar nog gemakkelijker". ,,Ja, dat is waar".

„Zijn alle bezwaren nu opgelost voor mijn zwaartillend vrouwtje?"

Dankbaar voor zijn behaalde overwinning sloeg Max zijn arm om haar heen en kuste haar. Daarna ging hij met verlicht hart het antwoord op zijn benoeming wegbrengen.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen